حیاتِ دوباره

حیاتِ دوباره

*********

بهار وفصل حیاتِ دوباره نزدیک است

به سر رسید زمستان ولاله نزدیک است

هلالِ طلعت روینده گانِ نوروزی

طلوع سبزِ دوصد نور وهاله نزدیک است

بسوی خانه تکانی رَوند دلداران

ظهور حضرت شیدا و واله نزدیک است

برون کنید زدل حال وروز شیطانی

نزول آیه تطهیر وآله نزدیک است

وداع روز جوانی بوَد ترا نوروز

به خود بیا که بسی قبر وچاله نزدیک است

هزار تویِ دلِ دردمندِ انسان را

گِرِه زنید به شادی که ناله نزدیک است

مثالِ ابرِ بهاری ، به گونه ها بارید

که عطر وبوی فرَحبخش لاله نزدیک است

به رسمِ خوبِِ اطاعت ز مُرشد دوران

بهوش باش که جام وپیاله نزدیک است

کلید عمر به دستانِ عاشق است: سیّد

و مرگِ آدم این چند ساله نزدیک است

عطـر گـل محمّـدی

عطـر گـل محمّـدی

 

پر می کشد دلم به هــوای تو ای نگار 

                    ای بـود و هست زندگی ام تـو را نثـار

زیبـاتریـن تجلّــی خورشیـد روز من 

                     ریحانه تـر ز بـوی رز و اطلس و بهـار

با یــاد روی تــو، ای ســرو نازنیـن  

           نی من، که سرخوشند بسی قمری و هَزار

چون نور، بر وجود من و این چمن بتاب 

              چــون ابر، بر سـر من و این انجمن ببار

تا هستی ای صنم، نفسم عاریت ز توست

            بی تو مرا حیات و همه این جهان چه کار!

هیچم، اگر رهـا کنی از چشم شوخ خود

                بنــدم، بـه تـار سلسلــه زلف تــابــدار

از تشنگی کویــرم و انــدر طلب، هلال 

            شرمنده از تو سرو، و به تو تشنه آبشار

در هفت آسمـان، نبود آنچه با تو هست 

              خیّام و بـوعلــی، همــه در نزد تـو ندار

آرام قلب پر تپشم، روز و شب تویی 

                  ای جان فــدای تو، روزی به صـدهزار

سیّد به عشق زنده شـد و عشق او تویی

عطــر گل محمّــدی یی و سرمـایـه قرار

بوي بهار

بوي بهار

***********

بوی بهار ونغمه يِ نوروز می رسد

دیروزِ کهنه ، رفته و امروز می رسد

بگذار تا به خواب رود کاروان غم

خوشحالی دمادمَت هرروز می رسد

مهر ومه ازحضورچکاوک،ترانه خوان

دامن کشان ومست وپرازسوزمی رسد

دُردانه های سردوبلورین چشمه سار

ازسفره يِ نعیم دل افروز می رسد

باری شکوفه سرزده از شاخسار باغ

آوای بلبلان به دوصد سوز می رسد

صحرا و راغ، صحنه لطف و طراوتند

سائل بیا که مسئله آموز می رسد

مرغ حق ار به بام دلت مژده می دهد

بادا در انتظار که آن روز می رسد

آتش بهانه است ، ز دوزخ مرا چه باک

تا از نگار، بوسه لب سوز می رسد

از بام عشق چون بپری درکنار یار

کام جهان چو شاهد پیروز می رسد

تا در نقاب سرد زمستان بِسر بری

در سایه سار فتنه  به دل ، سوز می رسد

فردا نيامده وبه او اعتماد نيست

فرصت طلا نما كه زر اندوزميرسد

چون آب رفته عُمرگذرمی کندزسال

ما پیر می شویم ، چونوروز می رسد

آنجا كه دل به غفلت اهل هوا رود

ابليس نا بكار وسيه روز ميرسد

قدری بدان ز زمزمه یِ باغبان پیر

مرغ اجل نرفته ! و یک روز ، می رسد

سید عروس طبع جهان ناز شصت تُست

تا بر دلت ترانه يِ مرموز می رسد

رندانه

رندانه

******

از عشق سخن گفتي ، دردِ دل ماسُفتي

 واين كعبه ي جانان را آتش زدي وخُفتي

چون برق نگاه تو ،بر لوح وجودم شد

جز مستي ،در اين پرده هر عيب دگر رُفتي

مي آيي و سرمستي، اي جامِ جمِ جانان

 خارِ دل ما كَندي، رنج وغم ما سُفتي

از چيست فرو ريزي ،پيمانه ي گُلرنگم ؟

 گيرم دل ما هيچ است ،اما نه به اين مُفتي!

خواهم به دو صد خواهش گل بوسه ي جانسوزي

 ترسم كه شود حاصل در چشم تو اَم اُفتي

سوداي وصال تو در دام بلايَم بُرد

 باشد كه تو هم روزي در دامِ بلا اُفتي!

در كشوردلداران دلهاي گران ديدم!

 غير از دل ما دارد هر كس به بَرَش جُفتي

عشقِ سرو مهرِ جان در بزمِ پري رويان

 با دل به كمال آيد، چون جامه ي زَر بُفتي

در كوي منا مارا عُمري به صفا بُردي

       جانا زچه با سيّد رندانه سخن گُفتي!

 

موج عشق

موج عشق

 ************

اربعینی بگذشت از غزل وصلت یار       

                    چهل صباح است اسیرم به خم ابروی یار

خرمن عشق من از سوز نگاهش بگرفت     

                    شعله اش رقص کنان رفت به خلوتگه یار

حائل معرفت خویشتن از وی دیدم          

                  موج عشق است که بر هم فکند حائل یار

کاش این زار پریشان زده را بالی بود      

                      تا به یک اوج رسیدم به سراپرده یار

چه شود خسته هرآنکو چو من از خویش برست  

                   خانه اش خانه دل، منزلتش منزل یار

از طبیب دل من نسخه نخواهید که او    

                 باب دانشگه عشق است و کلید دل یار

سیّد این قهقهه عشق ترا خوش باشد

تا بود ساقی میخانه تو حضرت یار

برج امین

دوست عزیزی سراغ برج امین را از من گرفت!! که در غزل مرتبه عشق گفته بودم

.....طبعم باین غزل اورا مهمان کرد

برج امین

************

دل می کند فغان که مرا سوی شر برد

خواهد مرا به سوی تو آرد... ، اگر برد!!

گفتی کجاست برج امین؟ گویمت خموش!

با پا نمی شود بروی! ، بال وپر برد

برج امین‌ نگاه بلند است  ای رفیق

تاراه  این سفینه زدریا به در برد

گویم که آشنا شوی ای دوست ،القرض:

دستی است همچو شب که ترا تا سحر برد

باری که دوش آدم بی معرفت کشد

چون بار بی بری است که حمٌال خر  برد

آن سر که میشود زسر دار سربلند

سٌری است ،گر به دست تو افتاد ،سر برد

محرم نه ای به راز شب و خلوت وسکوت!

ور نه ترا به نزد شه بحر و بر ، برد

چون پیله گر زحرص زنی دور خویش تار!

مشکل  ترا کسی بتواند به در  برد

دلداده ی غریب  نمد در نمی!  عزیز

کس موعظه به محضر ارباب کر برد؟!

ما را امین خوش است گرش زیر دست ماست!

چون جلوه ای که راه به دوران زر برد

بر جان وقلب اهل دل آرام زن قدم!

سهل است ماده را که دل از هرچه نر برد!!

هر کس که اهل شکوه بود با خدای خویش

خواهد شکایت ازتو به چشمان تر برد

معذورم ازلطافت طبعم که بیش از این

ترسم مرا به وادی خوف وخطر برد

سید به یمن "خلسه مادی" ترا شناخت

شاید به ذکر دوست همی از نظر برد!!

 

مرتبه عشق

مرتبه عشق

 

سحرم باز مرا  خلوت  د یدار آمد                         

یاد دلدادگی و شو کتی یارآمد

 

رحمتی  کزطرف برج امین نازل شد                                 

مایة دلخوشی هر گل و هرخار آمد

 

خواستم کام دعا باز کنم،  بهر خدا                                    

دل سرگشته اسیرِ دلِ د لدارآمد 

        

از لطیف سحری نکته طلب کردم، گفت:                     

صبح نزدیک شد و طلعت انوار آمد

 

از غزل خوانی مرغان و سکوتِ مه و ماه                      

لرزشی بر بدن مرده افکار آمد

 

ای پریشان شده از کسوت بی عقلی ها                       

می ندانی که کنون عرصة انکارآمد؟

 

راه گم کرده، بجایی نرسد جز رهِ نار                        

عشق حق، راهگشای ره عَیّار آمد

 

آنکه را شیوه، رهِ عاشقی و رندی شد                         

محرم راز و امینِ همه اسرار آمد

 

اِرجِعی ربُّکَ وَ راضیةٌ مرضیّة                                

ّآیه ای بود که دربارة ابرار آمد

 

ازچه دلگیرشوی گر، فقط او را داری  ؟                  

آنچه را صحنة پیچیده به انظار آمد

 

غیرتت ناب و مبارک، همگی در خورشأن                  

خوشدل، آنکو که به همیاریِ اَغیار آمد

 

پاک و خوشبو چو گلِ نرگس و یاس و مریم            

سفره دل تو نمـا پهن، که افطار آمد

 

این همه لطف و کرم از طرفِ خوان تو بود                 

ورنه این بنده مرا با همـه اقـرار آمد

 

بر من الهام نمودند، ره عشق و جنـون                      

چون شهابی که به خرمنگهِ گلزار آمد

 

سیّد از مرتبة عشق شد، اینگونه فهیم

خلعتی شد که برازندة هوشیار آمد

 

بي قرار

 

بي قرار

 

خوش بُوَد آنگه مرا اين روزگار

كَز وفا آيد كنارِ من نگار

حُسن رويَش، چون گل آرايي عزيز

رويَد از هر دل غُبار و خار و زار

نرگسِ مستَش چو صيّادان عشق

در كمانِ ابَرويَش ميلِ شكار

كُفوِ ارزش هاي بي همتا شوَد

گلعذاران دلبري، در اين ديار

در دلِ ديوانگي هُشيار و مَست

در دلِ مستي مثالِ هوشيار

همچو مجنون در تواضع سر به خاك

همچو سرو از مهرباني، شهريار

تاج عشق و عقل او ريزد به سر

سركشانِ نفس را اندر حصار

دل، مرا با عشق مي آيد به كار

دلبرِ بي عشق را با دل ، چه كار؟

اي خوش آن بَزمي كه هر بينا دلي

حِس كُنَد دلداده اي را در كنار

زاهدان را عُزلتِ جان مُعتبر

عاشقان را عشقِ جانان اعتبار

مي گريز از وصلتِ بادِ خزان

تازه كن حالي ز بادِ نوبهار

نغمه ي هستي در عالم ساز كن

از درخت زندگي با افتخار

جامه يِ ديبا به حكمت داده اند

صد جهان در خلقتِ اين پود و تار

ديده يِ پرمايه بايد چون علي (ع)

تا تو را تسليم باشد ذوالفقار

ناز و نعمت چيست؟ گيري دست يار

سايه يِ سردِ درخت و جويبار

شبنمِ عشق است كو در جان فتاد

محورِ چرخ فلك را اقتدار

كامِ صد جام از عطش بر آوري

گر تو را ايزَد نمايد كامكار

اشك شوقم ريزد از دريايِ دل

ديده ام در فِرقَتِ جان داغدار

حال سيد را بپرسيد عشق، گفت:

بي قرارم ، بي قرارم ، بي قرار

تاراج

تاراج

 

 

ای   هوار   از   فلک   شوم    جفا   پیشه   ، هوار

 

فکرو عقلِ منِ مسکین، شد از او     زار و فکار

 

از     سیه    کاری   ابناءِ     زمان    می نالم

 

منفعل  از   خود      و از خویش شدم من    به کرار

 

دل سر گشته      ما        راست بسی خوف   و         رجاء

 

به سوی      دوست گریزم   ، کنم   از     دوست فرار

 

سود    سرمایه     به     تاراج       رود ،       می بینم

 

آنکه     را      دور      شود      ثروت     جانش      ز جوار

 

مرکب   عشق       بود       استر     و      قالی   و      براق

 

خوشدل     آنکو      که کنندش     بر آیینه      سوار

 

طوطیان شکرین    کام    چه حاصل     به قفس

 

می کشند حسرت     آزادی     مرغان    و     هزار

 

مِی   تیمم     کند   از آتش     و     طاهر        گردد

 

اگرش      عاشق      عاقل    بود      او را       به کنار

 

عــاقبت آن        ببـرد      منفعـت کار     ،      که کرد

 

سیّد           این     پنبه       ز گوش      دل     پر ریش    ،       در آر

صَبرِ اَیّوب

صَبرِ اَیّوب

ناوکِ تیرِ دِلَش بر قامتِ قلبم نِشَست

 قلبِ مَخمورم زِ مستی سر به راهی کرد و جَست

زلف را بر باد داد و سر زِ پا فریاد شد

 کین رفیقِ میکده ، از جا چرا جنبید و رست؟

غیظ یاران گرچه عُشّاقِ جهان را ماتَم است

 لیک درکار بُتان بسیار دست است روی دست

جعلِ تابِ طُرّه يِ آویز بر سروِ قشنگ

مَــر تــوانـد بینـوا معـذور دارد دستِ مست؟

پیرِ دُردی کِش ، مرا سویِ صفا می خوانَدُم

 گرچه راهی بَس خطرناکست ، خدایی نیز هست

شارعِ بُتخانه گرحکمَم به نابودی دهد

چاره تسلیم است، کین فرموده است روز اَلَست

دخترِ رَز را زِ مَستوری برفت از چهره رنگ

 صبرِ اَیّوب است، اگر عاشق ندارد خیز و خَست

سیِّدا این چرخ گردون گر تو را مَهجور کرد

سودِه خاطر باش ربَّت بابِ رجعَت بر نبست