عطـر گـل محمّـدی

 

پر می کشد دلم به هــوای تو ای نگار 

                    ای بـود و هست زندگی ام تـو را نثـار

زیبـاتریـن تجلّــی خورشیـد روز من 

                     ریحانه تـر ز بـوی رز و اطلس و بهـار

با یــاد روی تــو، ای ســرو نازنیـن  

           نی من، که سرخوشند بسی قمری و هَزار

چون نور، بر وجود من و این چمن بتاب 

              چــون ابر، بر سـر من و این انجمن ببار

تا هستی ای صنم، نفسم عاریت ز توست

            بی تو مرا حیات و همه این جهان چه کار!

هیچم، اگر رهـا کنی از چشم شوخ خود

                بنــدم، بـه تـار سلسلــه زلف تــابــدار

از تشنگی کویــرم و انــدر طلب، هلال 

            شرمنده از تو سرو، و به تو تشنه آبشار

در هفت آسمـان، نبود آنچه با تو هست 

              خیّام و بـوعلــی، همــه در نزد تـو ندار

آرام قلب پر تپشم، روز و شب تویی 

                  ای جان فــدای تو، روزی به صـدهزار

سیّد به عشق زنده شـد و عشق او تویی

عطــر گل محمّــدی یی و سرمـایـه قرار