آخر معرفت

آخر معرفت

 

صنمـا در دل عشّـاق چـه می پوئـی تو                   

 غیر مستـی ز مـی ناب چه می جویی تو

اوج بیــداریَت انـدر شب یلدایـی مـا                  

 باورم نیست که در خواب چه میگویی تو

در سـرا پـرده اســرار نهــانت گفتنـد                    

 عطر پاکـی به تو دادیم چه می بویی تو

دوره سرد و غم و محنت دوران سر شد                     

دست اعجـاز خدایی ز چه می مویی تو

سـر تسلیم تو دارند همـه حیُّ و ممات                   

 الحق از قـافلــه قــوم فراسـویی تو

زِ انتظار فَرَجَش جـان به لب آمد چه کنم                    

 نکنـد آنکــه مَنَش منتظــرم اویی تو؟

چه نظـرها که خراب خم گیسوی توأند                     

 آخــر معرفت و خصلت نیکـویی تو

سیّـد این مزد وفا بود نه صُدف و نه قضا

گـــنه خلـق خدا را ز چه می شویی تو

چلّـه بـی بـرگ

چلّـه بـی بـرگ

 

ای عمـر تبه کرده تـو را وعده به روزی                

 کین قاضـی وجدان دهدت حکـم نشـوزی

 

در حیرت آنم که تو ای شمع شب افروز                 

 جـان در طلب گوهــر اقبـال که سـوزی

 

دیـوانـه وصلـی اگـرت خرقـه بینـداز                

 آن جامــه تو را باید و شایـد که نـدوزی

 

دل در گـروِ حرکت و اعمـال کـه داری                 

 کَس کِی خورد آنرا که نشد لقمـه و روزی

 

تـو دل به تمنّـای وصـال کـه سپـاری                  

 این قــوم ندارند، نه آهــی و نـه سـوزی

 

یاران همــه رفتند و دگـر باز نگشتنـد                  

خوش باشــد اگـر شعلـه عشقـم بفروزی

 

عمــری به محبّت سپری کن برِ دلــدار                 

تـا حُلّــه دیبــا بـه بَــر یــار بــدوزی

 

هر شعـر دل انگیز که در عمـر سرودی                 

 مدیــون دوصـد قافیه و شعـر و عروضی

 

سیّــد عمــل نیک و دلــی پاک بیــاور

صـد چلّـه بی برگ به یک بـاد تمــوزی

 

قطره پیمانه

قطره پیمانه

 

جانا ز چه بی تابی زین بزم گران امشب                   

 تا یار منی باشی درامن و امان امشب

آسوده سفر کن زین وادیِّ خراب آباد                   

  ازجان به تو خواهم گفت پنهان و عیان امشب

از شوق وصال تو دیوانه و سر مستم                       

خواهم که شود ساقط هر لحظه زمان امشب

یارب به هدف گیری مارا مددی فرما                      

 تیری که حمایل شد بر قبض کمان امشب

از معجزه زینب (س) دل ها همه شیدایی                   

 اشک همه مشتاقان چون سیل، روان امشب

از فیض کراماتش، سر منزل ما روشن                    

بر خوان تو مهمانند کوران و کران امشب

ما نقد جهان گیریم از جان کلام تو                       

روشن شد و نورانی چشم و دل جان امشب

از قطره پیمانه شد ولوله در جانم                         

از شعله چه می دانی دل گشته چنان امشب

سیّــد اگرت قَدری بشناسی و بشناسند

صدسجده بجای آرند، با آه و فغان امشب

ليله القدر

ليله القدر

 

 

مرا اِمشب حَبیبی درنهان است 

                      

نه درجسم و نه در روحَم عَنان است

 

تو هشیارم نَما، زین سِرِّ خاموش  

                    

که این افتاده، درآه وفغان است

 

ز سوزِ سینه ام نالِد دِل سَنگ  

                      

زِچشمم، اشکِ خوشحالی روان است

 

خدا را از دلِ عاشق بِپُرسید 

                         

که ای بیدل، مگرآخرزمان است؟

 

شب وتنهایی و چشمانِ بیمار  

                      

همانی کآرزو دارم همان است

 

دو دستم از تُهی دستی زمین گیر 

                

دو پایم از پیِ لیلی دَوان است

 

مثالِ لَیلةُ القَدر است امشب  

                      

ملایک را حضوری بی امان است

 

سخَن از عشق کمتر گوی سیِّّد

 

که عاشق را زبانی بی بیان است

هدیـه حـق در رجب

هدیـه حـق در رجب

 

 

هدیـه حـق مقدّرِ مـولـُد کـوکب امیـن                 

کعبـه شـد از تولـدش، قبلـه گـه ره یقیـن

بنت اسد چو فاطمه، صاحب نازدانه شد                  

 مهر و مه از فروغ او، همچو غروب بی قرین

حاصل فیض و منبعِ لم یزلی شد از ازل                  

مظهـر نور مصطفـی، کـرده طلـوع نازنیـن

لطف خدا و معدن جود و کرم بدان، علی                 

در نظـر سلالــه غیب و شهـود پاک بیـن

جنت و نور را خدا، پیش کِشَت کند اگر                 

مُهـر علـی مرتضـی را بزنـی تـو بر جبین

شاهد سرّ لاکشف، محرم و مرجع رُسل                   

بحر طویل علم حق، شافـع ناب یـوم دین

نایب برحق نبی، یاور بـی کسان علـی                    

گرد رهش چو توتیا، بر سرو چشم  حور و عین

آیت اعظـم زمـان، ثبت به دفتر جهان                     

شیر خدا لقب گـرفت، حاکـم و عادل زمین

دشمن شرک و جهل و کفر، حامی بینوا علی                      

قایـد و رهبری قـوی، بر سُلکای اهـل دین

شهپر قدس او دلا، تا به فلک رسید از علم                   

طایر عقل ما بسی، دانه بچید و خوشه چین

عشق خیال سیّد ار، سوی نجف گـذر کند

همره شیعیان زند، بوسه به روی مـه جبین

 

در هزارتوی ارودی پیاده کاشمر از مسیر نیشابور

 

 

**************

در هزارتوی ارودی پیاده کاشمر

 

 از مسیر نیشابور 

 

به مشهدمقدس

 

 

- اردوی پیاده محصول نگاه عاشقانه است به همه چیز برای رسیدن به

معشوق

- اردوی پیاده یک حرکت دلبرانه است برای جلب توجّه معشوق

- اردوی پیاده یعنی هدیه اخلاص درون و برون برای رسیدن به درجه

عاشقی

- اردو حرکتی ابزاری برای ماهیّت بخشیدن به هدف در اندیشه

- اردو ره آورد تزکیه ای است که از عبادت عملی حاصل شده و در آن

تمرینی است برای بردباری- همکاری- صبر و شکیبائی و همسفری و با

جمع بودن در مسیری متنوّع و غیرمعمول

- اردوی پیاده نفس و جان را به مصاف خواندن است در یک مسابقه ای که

روح را به کمال و جاودانگی برسانند و محسّنه ای آشکار برای طرح ادّعاهای

 این دو در مسیر زندگی

- اردوی پیاده همدمی روح و دل و جان است برای دوستی پایدار و جاودان

- ای اندیشه متعالی من در سراسر مسیر این اردو به دنبال نقاط نورانی تو

هستم

- ای خرد پروردگار که هدیه جانانه به من هستی تو را در این اردو از افکار

متفرّق و اندیشه های نابخرد دور می کنم.

- ای جسم عزیز از اینکه تو را رنجاندم معذرت می خواهم.

- تو در بسیاری از مناسبتهای زندگی با من همراه و سازگار بودی و من به

پشتوانه آن همراهی از تو استفاده کار کشیدم.

- ای قدمهای استوار من که در هر مسیری به شوق بردی تو را به پابوس

آقائی می برم که بهترین رابط من و معشوق است.

- ای چشمان گنهکار می خواهم تو را در زلال معرفت جویباری شستشو

 دهم که برای همیشه روشن و منوّر باشی.

- ای دستهای مهربان و زحمتکش من شما را به پیوند با بقعه و ضریح

نورانی کسی می برم که همه نورانیّت جهان از او و اهل بیت اوست.

- ای همه قلب شکسته و دل سوخته و روح خسته از دلواپسیهای زمان

شما را در کنار مظهر مهر و رحمت و آرامش به رؤیت ذات ربوبی دعوت می

کنم تا رخت بزرگی به تن نموده و در کشور جانم آقائی نمائید.

- ای لحظه ها و ای جای جای سرزمینی که قدمهای مرا در خود جای داده و

 نقس های مرا تحمّل می کنید شاهد باشید که جز به عشق دلدار و جان

آفرین به این وادی کشیده نشدم و جز صحنه های زیبای جلال یاران را که

همه جلوه اوست ندیدم

پس توانم را به بهره مندی از رزق مقسوم و بندگی

 معبود برای رسیدن به مقام معشوق افزون کن.

«وامدار مهر»

 

«وامدار مهر»

 

تا که صدای دلکشت،آ ویزِ گوش ماست             

                                                              

 نیش جهان چو قندوعسل،وفقِ نوش ماست

 

بردرگهت،مُرید وفـــــادارو رَه نشیـــن            

                                                               

 نقدِ زُلالِ علم وعمل،حرصُ وجوش ماست

 

ما صد خطا نموده،و  صد دلشکســته ایم            

                                                            

خوش یار مهربان،که همه پرده پوش ماست

 

از لطفت ای زمین وزمـان وامـــدار مهر           

                                                             

 سنگینی رسالت عُظمی،به دوش ماســـــت

 

جان با فروغِ یک نظرَت،جـــاودانه کن             

                                                            

 آبادیِ خرابهِ دل،سعی و کوش ماســــــت

 

کو کوی مرغِ باغ،که هوهویِ دولت است             

                                                             

 مرغ حَقِ تو باشد،و او جغدُ قوشِ ماســـت

 

این حال دلنواز،که رُخصت نمـــوده ای            

                                                            

 زیبا اشارتی،بغلِ گوشِ هوشِ ماســـــــت

                                    

 سیّد چو گُربه،از چه نشستی تو در کمین

                                

 از این کمین درا که،نه موش تو،موش ماست

1سفرنامه قوچان -صد بيتي منظوم -سفرنامه قوچان- جهاد مشهد-سید محمد شجاعی-آبخیزداری-مسعود وجدانی فر

 

ما و سفري زيبا با قافله ياران             

 پيــوسته و همـبسته بــا خنـده و دسـت افشــــــــان

چون عزم سفر كرديم با اردوي ترويجي         

 تأييـــد مـؤكّـد كـرد، وجدانــي بــــا  وجـــــــدان

عزم سفري كرديم با همرهي ترويج             

 تــا دل به صفـا آريــم در منطقــه قوچـــــــــان

يكشنبه است از هفته ، هفده بود از اردي       

 خشـك اســت هـوا و گـرم ، نـي ابـري و نـي بــــاران

هشت است دم حركت ، يك يك همه مي آيند               

 بايــد كه  روان گرديــم از محوطــة دهقــــــان

در بزم درخت توت ، جمعند و همه باشند       

روزي خـور ايـن نعمـت ، چـون دون بـه بـر مرغـــان

يك واحد اتوبوس ، مركب همه ما را اوست                  

زيــن كـرده و آمـاده ، در خدمـت مهمــانـــــــــان

يك يك به ركاب آيند ، غم از دل خود سايند                

 وز مهـرو محبـت گــل ، ريـزد بــه ســر آنــــــــان

تأخيري و تمديدي در حركت ما ، ليكن                

 كس خورده نگيـرد چون ، عـادت شـده در ايـــران !

ماشين شده در حركت ، چون كشتي پر هيبت   

مي غرّد و مي درّد شــــــولـــوغـــــي خيابـــــــان

ياران صلواتي چند فرياد برآوردند             

 تـــــا زنـده شود دلهــــا ، از بارقـــــة ايـــــــــمان

از شهر به در گشتيم گويا دل خود هشتيم      

 دلهـا  به حـــــرم بسته ، جــان خسته چو بيــــماران

القصه كه راه ما رو سوي چناران است        

 يك گنبـــــد و گلدستــــه ،كرده همه را  مهمان

 

(1)

2سفرنامه قوچان -صد بيتي منظوم -سفرنامه قوچان- جهاد مشهد-سید محمد شجاعی-آبخیزداری-مسعود وجدانی فر

اين بقعة والا را گويند جليل ، و حال                     

از بهــــــر ارادت رفــت دل در گــرو ايــــــــــمان

بگرفته وضو ياران از آب زلال او              

دلهـا بـه زيـارت شـد ، چون شعشعــــــة تــــــــابان

در اردوي مـــــــا باشند ، گلهـــاي بســي يكــــرنگ

يــك يــك بشمـارم مــــن نام و صفــت آنــــــــان

راننده  عباسزاده ، ناصر شده همكارش          

 رهبــر نبـــــوي پـور است ، اين لحظه غنيمت دان

مداح شريف ما چون حاجي نوراني است       

 مـــــا بيمه بوالفضليــــم اين را به يقيـــن مي دان

آقاي قويدل هم ، ناظم و شمارشگر               

 خوش خلقـــي و نظــم مــــا كارش بكند آســـــــان

ما بي كله و بي مو، يك عده كله دارند         

 بــي مويـي ســرهاشان در زيـــــر كلـه پنهــــــــان

پيران رشيد ما چون بركت اين جمعند        

دست همـــه شان بوسيــم در سلك و ره عـرفــــان

هاموني و خاموشي همچون دو قلو باشند         

 قلب و دلـــي از گل ليـك ، محكـم چو شن وسيــــمان

چون جمعه پور و نداف پيوسته هم باشيد        

حكــم ازلي ايـــن است كـــــل مــن عليه فــــــــان

جفتي ز قرقبانان با يك كله ثابت                  

 يك ســوژه عطاپــــور و، آن  ديگري اش اخـــوان

ما دست كريمي را با حوصله بفشاريم           

دنيـــــــاي كريــــــمان را آئينــــــة عبــــرت دان

عاشق پيشة حيران ، جاوداني جاويدان          

 همراه خــــادم زاده هـم كاســــه و هم پيمــــــــان

سخت است سرايم شعر، اندر صفت ياري       

عنــاب حسن اسمش خــارج شــده از استــــــــان

 

(2)

3سفرنامه قوچان

 

آقاي رجب پور است آبخيزدار نمونه           

 انســـان شريفي چون ، روحـــــــاني و با ايــــــــمان

فرزند آقا عيسي ، فاميل رجب پور است           

جــــــاي پدرش آمد ، او در پــي آب و نــــــــــان

يارب به ضياء حق درياب ضيائي را                

 مـــا جمله همــي خواهيم  دردش بشــود درمـــــان

پيمايش نور حق ، اندر سر نور پيما                

مرتــــــــع شـده از لطفـش پاينــــده و آبــــــادان

از فارمد مشهد داريم زرنگي را               

خوش نيـــت و شوخـي گـر، صـدر همــة مـــــردان

مركب همه مشغول يك كيسة پر تخمه  

 ايــن تخــم بـه آن مي داد ، مي داد بـه ايـــن هم آن

مأمور ره و هادي ، ترويجي همسنگر                          

 آقــاي جـليــــلي شـد از جـانب  ميــــزبــــــــان

از رنجبر اردو، كس رنج نبيند چون                     

  دلـدادة عشــق خود ، بـا مــــا شده جسـم و جـــــان

طوباي سعادت را در ديده كاظم بين          

 از عشـق و صفـا دور اسـت انديشــة بـد خــواهــــان

پردازش اشعارم مرهون دو صد لطف است                

 بخـصوص عبــدالهـــــي  از زمـره همـكــــــاران

دروازه قوچان را وارد شده و ديديم                            

 يك مـــــــوزه زيبايــي در مسئلــة انســـــــــان

الحق كه اگر آدم دلداده شود، بيند             

 دنيـــــا همه هيـچ و پـوچ ، آبـ­­­ــي شده در هــــاوان

يك درس گرفتم من در موزه فوق الذكر                   

 هر چيــــز روا  غيــر از، زن گيـــري در قــــــوچان

زواّر حرم آيد جامي كه زجم آيد                                  

عطـــــــر گل يـــــاس آمـد از روي سـر آنــــــان

 

(3)