غمنانه

غمنانه(۱)

 

 

اوضاع سیاسی و اجتماعی

 

****************

 

بنام خدا

 

اوضاع را یک قصّـــهِ جانانـــه دارم                  زین غُصّه، دل را پُر به مثلِ خانه دارم

دردا از اوضاعی که در این خانه داریم                 نِی خانه و نی آنکـه صاحبخانه داریم

این قافلــه گوئــی که چوپانی ندارد                   یــا دارد و یک ذرّه ایمـــانـی ندارد

در زیرِ بارِ نابســامــانی خمیـدیــم              بس صحنه هایِ زشت و زیبائی که دیدیم

آن یک دل انــدر مطلبِ تــاراج دارد                 نقش تلاطــــم همچنـان امــواج دارد

آن دیــگر آید با نقــابی پُر زِ تَزویر                  قالب کنــد روبـــاه انــدر قــالب شیر

وآن دیگر از بی شرمی و غفلت تباه است         محتاج یک جــو بذلِ ننگین نگاه است

زین وضعِ ناهنجار، کیش و مات دین است         اسب هوس بازانِ دنیــا، باز زین است

بازاریان را حرصِ کمبــود ریال است                درباریــان را میز و کرسیها کمال است

دانش پژوهان دل به دنیا می سپارند                  صنعت گــران در فکر تأمیــن دلارند

انبوهِ بیکاران، عَلَم بگرفتـه بر دوش                  درخواب غقلت آنکه را باید دهد گوش

خدمتگزارانِ اداری با دو صـد آه                    در آرزوی ختــم روز و هفتـه و مــاه

وَعّاظِ مِنبَر جز به میلِ کَس نگوید                  تکــرارِ تکــرارِ مکــرّر را بگــــویند

سیلِ جوانان بی خبر از راه و بی راه                آن یک پس از آن دیگری افتاده در چاه

از بهرِ کسبِ شهرت و جـاه و مقامی           خالــص نباشــد هیــچ تعظیم و سلامی

آن کس که دارد حشمت و سرمایه ناز است  این کاروان را مرغکِ همســایه غاز است

درب طــرب را بر مسلمــانـان ببستند             قــانونگـزاران قلب قـانــون را شکستند

محراب و منبر را غریب و خوار کردند              حقّــا کـه اصحـاب خودی بد کار کردند

آزرده شد قلب و نفـوس پاک رهبر                 رخسارِ خاصان شد ز اشک دیده ها تَر

این نابسامانیِّ مطبوعات، درد است             این بار دشمـن هم قلم بگرفته در دست

از بی حیائی قلب بی دینان شده شاد              کو زینبــی کـز دل برآرد داد و فریــاد؟

وقتی خودیها نغمـه هایی ساز کردند                 نامحرمــان چتـر رهــائی بـاز کردند

در کویِ دانشگاهِ تهران شمع و گل سوخت   پروانه ها حیران شدند و بال و پر سوخت

زین فاجعه قلبِ مسلمانان غمین شد          افســانه ای کز آن حذر داریم همین شد

رهبر در این افسانه احساس خطر کرد               اصحاب ِدیــن را از عداوت برحــذر کرد

وقتــی که تضعیف ولایت می نمایند                نامــردمـان دونِ جنــایت می نمــاینــد

هر کس که از تخمِ جنینی سر درآوَرد           با راه و رسمِ رهبــر و دین شد هــم آوَرد

خون شهیدان شاهد و یزدان گواه است         اغفال فکر نوجــوان جُــرم و گنــاه است

آنها که امر و نهی دارند با دلی تنگ                گویا که می کوبند پُتک و میخ بر سنگ

در جرگه عُشّاقِ قدرت آه و صد آه                  از هر طرف بادی وزد تسلیم چون کاه

دین و سیاست را نقابِ خویش کردند                دلهــای پاکِ مُخلصان را ریش کردند

هرکس که پالان برگرفت از عرصهِ تَن                لبّـــاده ایــران مــداری کرده برتن

هرگز حدیثِ جورِ یاران را شنیدی؟                از زهــر تلخِ هَمنشینی شان رمیـدی؟

آنانکه شأن دونشان خالی ز عشق است     سرتاسِر دنیــایشان فـانـی فسـق است

نامِ مسلمــانی یدک دارند و بـالند                 چـون کبک سر در زیـرِ برف سرد دارند

نِی حرکتی کز ظلم مِزماری درآرند                 نِی مرهمــی کز عـدل بر دلهــا گذارند

گرعُضوِ حِزب و دسته و راهی نباشی          در پیش چشـم ناکسـان کاهــی نباشی

اندر صعود مُرتَبَت از پُستِ موجود                 پا روی سرهــایِ رفیقان می نهند زود

واندر طریق عیب جوئی ذرّه بینند                   نزدیک می گــردند تــا بهــتر ببینند

پیرِجماران رفت و ما غفلت نمودیم                الحــق مگــر مــا لایـق نعمت نبودیم

در جنگ با بیگانگان پیروز گشتیم                  بـا خویشتــن آواره صحــرا و دشتیم

هر کو رفیق و همدمی پیدا نموده است         از قیـد و بنـدِ سیر قانونی رهیده است

با عالمانِ دین به بی مهری بسازند                    بر نَصِّ قرآن و حدیث حــق بتــازند

اکنون که دشمن رو به رو با ما به جنگ است      ما را سکوتِ ناجوانمردانه ننگ است

طبل و شبیخونِ اَجانب هم عَیان شد                  فریادِ رهبر زین خطر بر آسمان شد

در مسخِ باورهایِ مردم پا بِکارند                         کاری به ارزشهایِ پُر معنا ندارند

در جنگِ هشت ساله همانها کارمیدند                    بر ضدِّ ملّت صحنه هایی آفریدند

آنانکه مستِ وصلِ شیطانِ بزرگند                         بِدعَت گذارِ ارتباطِ میش و گُرگَند

باید زِ فکرِ این دَغَلکاران حذر کرد                       فکر قرابت را ز عمق جان بدر کرد

باور ندارند آنچه کم دارند، دارند                       از فرطِ خود ناباوری اینگونه خوارند

ازاختلافِ اهلِ عِلم اَلحق فِکاریم                        ما انتظـــار این همــه غفلت نداریم

وقتی که رختِ سادگی ازفکرها رَست              غــول تَجَمُّل شانـه ها را از قفا بست

وقتی مدیــران اسب آقائی سوارند                 با طِیف مستضفف ســرو کاری ندارند

این گفتهِ معصوم حق اندر حدیث است آنکس که کاسب شد به وعظ دین خبیث است

هر فرصتِ شغلی که پیش آید، که آید          غیر از رفیــق و قــوم و فامیلــی نشــاید

حرف از تَخَصُّص هست لکن جمله حرف استمِصــداق آن افسانــهِ گرمــا و برف است

چوپانِ صحرا را به مَصدَر می گُمارند                اهلِ عمــل را روز و شب در خانه دارند

تصمیم گیریها شعار اندر شعار است            بغض ضعیفـــان تشنـــهِ داد وهوار است

آنانکه بر قلب علی صد جور کردند                 آیا وصیّت نامـــه را یکدور کردند؟

ما از اَجانب خیرِ نزدیکی ندیدیم                    والله ما از دشمنــان نیکــی ندیدیم

این سفره از خونِ شهیدان برقرار است       مُطعِم شدی برخیز، آزارت چه کار است؟

سرمایه دارانِ زمان غارت نمودند                  مردم به اجنـــاس گـران عادت نمودند

آن یک صعودِ اقتصادی کرده تا ماه               وآن دیگری افتــاده با سر در تــه چاه

تبعیض در پُست و حقوق کارمندان                هر کو که یزدی باف دارد شاد و خندان

درمجلسِ شورای اسلامی وکیلان                جز اندکی، بر روی کُرسی چون عَلیلان

تسلیمِ اَفکارند و سرتا پا خموشند                 دین را به دنیــای پلیــدان می فروشند

گفتم که جُرمِ دل به قاضی باز گویم         وقتی که قاضی مجرم است چون راز گویم؟

شمعِ شهیدان در دیارِ جبهه خاموش              همسنگــرانِ جبهــه گردیـده فراموش

گَر حفظِ میراث شهیدان را بِکَردی                 اندر میــان ناز و نعمت، نیکمـــردی

وقتی قَلَمها از حقیقت می نگارند                  ابلیسیان از تلخــــی حق در فرارند

شور و شعورِ ملّتِ ایران بِنام است        این نغمه هایِ شوم و شیطانی کدام است؟

درعرصه هایِ ناب دنیا یکِّّه تازیم                آئیــد تا بر ایـن همــه نعمـت بنازیم

ای یاوران یاریِّ رهبر را نمــائید                 با رهــروانِ عشــق بهتـَــر تا نمائید

یاران مَبــادا  کُفـر، انعامِ اِلــهی                       پایان ندارد کفر، جز ظلــم و تباهی

آئید مفهومی بسازیم از مفاهیم                          که اندر بَهای او نشاید زیور و سیم

ایران سرای عشق و آیتهای دین است    دور از نفاق و کفر و ظلم و جهل و کین است

ننگ است چون وادیِّ درویشانِ گُمراه            خورشیـد را ول کـرده و چسبیده بر ماه

آنانکه بذری با محبّت چال کردند                   زین کرده عمـری با محبّت حال کردند

ما از محبّت عمرها محروم بودیم                    در مَنجَنیــقِ ناکِسان معــدوم بودیــم

ما زهرِ تلخِ زندگانی را چشیدیم                     ما بدتر از این صحنه، سیمایی ندیدیم

ای دوست غفلت تا به کی، خاموش تا کی؟        چون گربـه اندر آرزویِ موش تا کی؟

خواهد گذشت ایّام و خواهی رفت از این باغ        دستـم بدامانت مَکُــن قلبِ مرا داغ

این شور، شورِ خام و شور نوجوانی است    چون کف به روی آب محکوم است و فانی

قدرت برای قلبِ ایمان است و ایمان                 تنهــا کتابِ تُحفه قرآن است و قرآن

تا کی اسیرِ بَند شیطانِ رجیـــمی؟              تا کــی تو با ابلیسِ نفست همنشینی؟

تیز و خود را وارهان از غُل و زنجیر                   شو از زلالِ معرفت سیراب چون میر

یارا مشو یکدم ز ذکِر یار خاموش                      لبِّیک گو کِی گردد از دفتر فراموش

آئید تا بذری بر این محفل فشانیم                      نـورِ حقیقت را بـه این منزل کشانیم

آزادگـــی زیباست اندر زندگانی                     لکن بدون معرفت فانــی است فانی

با معرفت علم و هنر دمساز می کن                  در اوجِ هَستی با دو پَر پَرواز می کن

ذاتِ جمیلِ حق تو را زیبا شناسی                 زیبا شناسی کـن در اوج حق شناسی

زیبا هنرمند آنکه بر عهدش وفا کرد                  در راه حق جان و سر و تن را فدا کرد

آری بیائید نفس را تنهـــا گذاریم                   دل را به زیبــایِ جهــان آرا سپاریم

آنجا که مقصد را یکی ره در میان است             پایان زیبــایِ کمـــالِ این جهان است

شمعی شویم و چون گُهر یکدانه بودن              مُخلِص به پایِ شمع چون پروانه بودن

در اوج هستی چون سبکبالان بمانیم                بر منبــر عرش علــی قرآن بخوانیم

 

غمنامــهِ ما بود یک غـم از هزاران                دریـایِ غم نِی ساحلی دارد نـه پایان

سیّد که عمری با مَدَدکاری عَجیــن است

از کار و درس زندگی عاید همیــن است