لیلۀ القدر

 

مرا اِمشب حَبیبی درنهان است          نه درجسم و نه در روحَم عَنان است

تو هشیارم نَما، زین سِرِّ خاموش          که این افتاده، درآه وفغان است

ز سوزِ سینه ام نالِد دِل سَنگ          زِچشمم، اشکِ خوشحالی روان است

خدا را از دلِ عاشق بِپُرسید                  که ای بیدل، مگرآخرزمان است؟

شب وتنهائی و چشمانِ بیمار               همانی کآرزو دارم همان است

دو دستم از تُهی دستی زمین گیر          دو پایم از پیِ لیلی دَوان است

مثالِ لَیلةُ القَدر است امشب                ملائِک را حضوری بی امان است

سخَن از عشق کمتر گوی سیِّّد

که عاشق را زبانی بی بیان است