6سفرنامه قوچان

در جامع قوچان ما ، خوانديم نماز شام         

 زان بعــد بــه رستـــــوران  بنشستـه سر يك خوان

با گوجه كباب و دوغ ، ما بار شكم بستيم    

 ما شــــام نمي خورديم ، خورديــم چو شد مجـــــان

شد خاطره اي ديگر در اين سفر كاري      

قـوچــــان و گدايـاني همچـون كنــه اي  چسبــان

با آنهمه قوّت ، اندر قلب قويدل باز       

 ضعــف دل يــاران  شـد هـم صحبتـي بـا جــــــانــان

يك يك تلفنها را وصل دل جان كردند         

 انگــــار عمل مي كـرد بـــر قلب همـه سوهـــــــان

چون شب شد و وقت خواب ، ياران همه غلطيدند  

تـــــا چنـــد بيارامـند، اعصــاب  كننـد ميـــــــــزان

آن عطركه مي گفتند دل را به جلا آرد      

جـــز صاحب عطـــــرش را بـر خانـه  نكـرد مهمــان

صبح و سحري ديگر بي بچه و بي همسر      

خواننـد نمـــــاز صبـح ، چند آيـــه اي از قـــرآن

از بهر خريد نان بهر سر صبحانه           

 رفتنــد بـــدر از كمـــپ ، تعــدادي از همكــــــاران

شستيم اتوبوس و كرديم همه حركت       

چون نــوش نمـوديــم مـــا صبحانــه و چــاي  نـــان

رفتيم و مسير ما ، شد روستاي خير آباد    

 خيــــــر ابــدي بـادا در  پيـــش و پــس يـــــــاران

در حوزة بهاركيش ، باغي ز بهشت ديديم   

 ايـــــول و دوصــــد احســـن بـر جملـــة آقــــايان

ما و هدفي نيكو در كنترل سيلاب     

 سرسبـــزي هـر مـرتـــــع ، ره گيـري چوپـــانــــان

آقاي عليپور و يارش چو دلاوري           

شرحــي بـه كمـال انـدر آن مرتــــع و بيـــابــــــان

 

(6)

7سفرنامه قوچان

بس خانه بد از چادر، مربوط به عشاير                             

 پـاكـــي و صـداقت بيـــن در زندگــــي آنــــــــان

از راه كرم ديدم اولاد پيمبر را                                 

يك پشتـه علـف همــراه پـر قـدرت و بـــــا  ايـــمان

چون ظهر شد و وقت ديدار خداوندي               

 محــراب رســــول الله شـد قبلـه گــه جــــانـــان

جسم و سر و قلب و جان در راه حقيقت ده            

 هرگــــز ندهـد الله ، يـــــاري بـــه  تبهـكـــــــاران

دلها همه آماده از بهر غذا خوردن                   

چشـــم همـه روشـن شـد، بـــر تابلــــوي رستـوران

يك عده شكم گشنه ، جان در تب و دل تشنه       

خوردنــد همـه مــــرغ و ، مــــرغ دلشان بريـان

آنگه كه غذا طي شد ، هاي همگي هي شد         

 ارزانـــي خوبـــان شـد، كلــي درم و تـومـــــــــان

در جمع ، همي بينم ، خوفي و رجائي چند         

 صد حيــف زمــان بگذشـت طـــي شـد سفـر و، پايان

دلها همه تنگ و جان ، آماده آهنگ است      

زود اســت كه بنشينيـــــم انــــدر بـــر دلــــداران

ياران به حلاليت ، پايان سخن اين است          

 ما را ز وفــــا يادي چون يــــوسـف در كنعــــــان

اي كاش كريمي هم اندر بر ما مي بود             

 او از اثــــر ايثــــار، مــأمــور شـد و نگهبــــــــــان

ساراي كريمي را يارب ز چه از دست شد 

او بركــت ايــن جمـــع است ، لطفي كـن و بـرگردان

استاد حسيني فر، عمري به تلاش اندر      

تـــا زنده كنــد روزي آبخيـــز و همـــه آبخــــوان

شاهد همه را عيني ، آقاي مهيميني          

پــرورده آبخيـــــز است ، از كـس نبـــرد او نــــان

 

(7)

8سفرنامه قوچان

ما خاطره ها داريم از حاجي سيستاني         

منشــي مديــــريت ، شد زنــــده ، بـدر بـرد جــان

در جمع رفيقان هست جاي معاني خالي     

 در كســوت وكـــار مــا ، حقـــا كه بــود  اركــــــان

بوالفضل معاني هم ، چون نامده بابايش     

 همـــراه پـدر مانـــده از فضـــــل و ره احســــــان

در سد طرق هم ماند آن سيّد زين الدين           

 غـــرق زن وزندگـــــي ، هــم مانـده از اين ، هم آن

آبخيز نشينان را يادي بكنيم اي دوست              

 در كــــار، بدست آريـــم رأي و نظــــر ايشــــــان

خوشدل ، دو سه روزي چند با ما سر و كاري داشت    

 بالاخـره نفهميديـــم ،كارمنــد بودش يــا خــــــــان

قند پهلو و  لب سوز است ، چائي حسيني هم    

پاكــــــــي و تميــــــــزي را از مـــرحمــت او دان

حجت كه بود خادم ، از نامدنش نادم              

گـل بوســــــة مشهورش ، هم دل برد و هم جـان

سيّد ز صميم دل ، آهنگ سفر  دارد               

 دستـــي به دعـــــا گيريـد، يــــاران به حـق  قــرآن

در جمع و جماعات ار حالي بدهد باري        

 جـــــاي همگــــي گريـم انــدر طلـب بــــــــــاران

سيد بسرود يك ريز اندر سفر آبخيز    

 صـد بيتـي او اينجـــا ، خود در سفـــــــــر اسـت الان

بخشيــــد عزيـزان گـر ، شعـرم به خطـــا  رفته است

خوابيـده جـه گويد شعــــر ، انـدر خــــور بيـــداران

                                         والسلام

                                                       هذا من فضل ربي

                                                       سيد محمد شجاعي

                                   

                                                                                 

منظومه عشق

 منظومه عشق

 

عشق قدرت ازلی وابدی است همچون وجود خداوندو انسان محصول اراده

عشق است لذا تولد که خود حادثه ای مشحون عشق است ویا عاشق

 شدن، یعنی برخورداری از زندگی وعاشق ماندن یعنی جاودانگی در حیات،

 بنابراین تولد دیگری در دنیای عاشق وجود ندارد. ((چون که صد آید نود هم

 پیش ماست))

تولد واقعی، حضور عاشقانه در دنیای پاکی ها و همنوايی و اتحاد با سایر

 مخلوقات الهی است که از ازل تا ابد حضورشان عاشقانه است .

ما سمیعیم و بصیریم و هوشيم          با شما نامحرمان، ما خاموشیم

حضور در دنیای عاشقان مستلزم ایمان واعتقاد به قوانین آن است و در

دنیای عاشقان قانونی جز تسلیم ورضانیست .

تولد واقعی انسان از اسرار است همچون راز لیلةالقدر، هرکس تولد خود را

 درک کند لیلةالقدر را درک کرده است بنابراین باید دید درک کدام مرحله از

 تولد های ذیل درک لیلةالقدر است؟

آن روز که در عالم زر بلی گفتیم وعهدنامه امضا نمودیم.

آن روز که در اراده الهی مخلوقی به نام ((من)) رقم خورد.

آن روز که اراده پدر ومادرم در اطاعت امر پروردگار رقم خورد.

آن روز که بر حسب وظیفه دعوت الهی رالبیک گفته و پا به دنیای مادی گذاشتم.

آن روز که بلوغ جنسی وفکری ام منشأ اثر وثمر گردید.

لحظه های مرگ وزندگی جز طلوع وغروب وخواب وبیداری ام نبود که هر

 کدام تولدی دوباره است.

به هر تجربه حضوری را و با هر حضورتولدی را تجربه کردم .

ازدواج – استقلال – تولدی در ولادت بود

چهل سال تنفس وزندگی ،آزمون وخطا ،هجرت،مجاهده ،تفکر ،تقعل،تعلیم

 وتربیت،دقت وتجربه،سود وضررهای متعددمنجر به منظومه ای به نام عشق

 شده است.

جهل ونادانـی ، تجـربـه وعلـم، خواستن، یافتـن، برخوردارشدن، پرورش

یافتن، تبدیل به میوه جدید شدن به نام عشق، تولدی در دنیای عاشقان

 تحت لوای خدای عشق، آنجا که برای بودن تکلیفی جز بودن نیست.

 

 

 

نگاه عاشقانه

         

نگاه عاشقانه

 

در نگاه عاشقانه هيچ زشتي و پليدي وجود ندارد حتي كساني كه عاشق نيستند همچون عناصر مادي در طبيعت به خدمت امور عاشقان در مي آيند كه از اين بابت قابل ستايشند در نگاه عاشقانه شكست و تلخي و بيماري و ناداري وجود ندارد و مرگي از جنس نبودن بي معناست .

          نگاه عاشقانه امروز داروي جميع دردهاي بشر و پشتوانه حيات جاودانه اوست اگر ادبيات عشق و شيوه عاشق شدن به دست بشر كشف شده بود در اولين فرصت ممكن اقدام به تاسيس دانشگاه عشق مي نمودند كه راه نجات بشريت از گرفتاريهاي مادي دنيا عاشق شدن است.

  نگاه عاشقانه پوششي براي نديدن عيوب نيست كه از اين منظر عيبي وجود ندارد بلكه به تناسب ضعف معرفتي ما به وجود و به عبارتي نداشتن نگاه عاشقانه به هستي و آنچه دراوست عيب مي گيريم احساسات و برداشت ما از كاينات به ميزان معرفتي است كه از طريق نگاه عاشقانه كسب كرده ايم

*******************************************

 

      همچنانكه بذر و يا ريشه نهال در گياهان با گرما و حرارت زمين متحول شده و عمل رشد و بقاء در سطح زمين صورت مي گيرد،عشق در رابطه با معشوق حرارتي ايجاد مي كند كه استعـداد فهــم و معرفت عاشقــانه را از طريق همجواري و ارتباط متقابل خلق مي نمايد .اين همان رازي است كه مردم از آن بي خبرند.

*******************************************

عشق عامل اصلي ثبات وپايداري نظام كاينات است و نگاه عاشقانه، رمز بهره مندي از اين گنج حيات بخش.پس آن را كه بي بهره از عشق است زنده نمي شود خواند وكسي كه برخوردار از آن، هرگز نمي ميرد....هم آنانند: عند ربهم يرزقون

عشق لذت نیست،بلکه لذت های جسمانی پایین ترین سطوح  تولیدات آن است.عاشقان اعضای اتحادیه تولید لذت برای بقای آفرینشند.

باران رحمتش که همه مهربانی است                 از عشق میوه خیزد و از جنگ وجهل خس

 

سفـرنـامـه منظـوم80یاد بود دوّمین سفر زیارتی و سیاحتی اداره عمران جهاد کشاورزی کاشمر

سفـرنـامـه منظـوم

 

یاد بود دوّمین سفر زیارتی و سیاحتی اداره عمران جهاد کشاورزی کاشمر

از پنجم لغایت دوازدهم تیرماه

سال 1380

بـاز هنـگامــه سفـــر آمـــد                   

 روز موعود همسفر آمد

یــاورانــی ز عـرصــه پیکار                    

 یکدل و یک زبان و خوش کردار

حرکت عاشقــانــه ای کردنـد                    

 ترک دلدار خانه ای کردند

روز اوّل بـه وعــده مـوعــود                    

جاری اندر جهاد همچون رود

بارهـا بستـه دل ز شـوق سفـر                     

شاد و آماده شد ز صبح و سحر

زیر قرآن گـذر بـه قصـد سفـر                     

مستقر روی صندلی اندر

بدرقـه پـرثمـر، ولــی ســاده                    

 پای درب آمده معین زاده

یک به یک را نـدای رفتـن داد                   

 دست رحمت به دست هر تن داد

چون که ساعت به وقت وعده رسید                     

 چرخها روی جادّه شد، چرخید

اوّلیـن گام را بـه قصـد رضــا                     

در ره اونهند به حکم قضا

از نیشـابــور کاروان بگـذشت                     

در قدمگاه شادمانه نشست

قـوتـی و گردشـی وسـرویسی                     

در زیارت خرید و تندیسی

کاروان وفـــــق آرزو آمـــد                     

جز تدارک که بعد، او آمد

جمله حرکت بسوی قرب رضـا                     

با توکّل به لطف و مهر خدا

کاروان همچو موج در تب و تاب                      

جلد و آماده، نی خور و نی خواب

همچو مجنون ز عشق لیلی مست                      

دست دردست با رضا پیوست

بارگـاه جـلال و عــزّ و جـاه                      

کرده تضمین سلامت این راه

بـا وداعــی بـه قیمت رفتـــن                    

اشک دل را به دیدگان سفتن

از چنــاران مسیــر پیمـودیـم                    

شهر قوچان به چشم و دل دیدیم

پیــر جنّت مـکان آقـا نجفـی                     

صاحب ذوالیسّاحتین کفی

بـر مـزارش دعـا و فاتحـه ای                     

بذل و لطف و بیان و عاطفه ای

شهـر بجنـورد سبز و زیبـا بود                     

نو عروسی درون دیبا بود

شهر فاروج شهر کی پخته است                    

شهر آجیل و پسته و تخمه است

سینـه کش در گـدار بـدرانـلـو                    

شهر بجنورد را کمی آن سو

نعــره میـزد سفینــه رهـــوار                   

 صافی و پستی و تونل و گدار

من چـه گویـم ز پارک باباامان                    

عاجزهستند جمله کلک و زبان

صحنه هایی پر ازجلال و شکوه                    

دست در دست عرصه و هم کوه

آب رحمـت بسـی روانـی کرد                     

دشت را حکم بر جوانی کرد

خشکسالـی و بحث بـاریــدن                     

مثل چشم است و اصل نادیدن

دیـده هـا بایـد از درون زایـد                     

چشمه را سفره درون باید

از چه گویم که حل آن مشکل                     

 تلی از قصه ها و خون دل

فصل درد و حساب خواهد شد                    

 هم سؤال و جواب خواهد شد

بعـد شامـی و ورزشـی و قرار                     

الفرار از نهیب قوم ضرار

کاروان شـد بـه گنبـد کاووس                     

سبط سجاد را ز جان پابوس

در سحــرگاه میهمـان گشتیـم                    

 غرق الطاف میزبان گشتیم

میـل گنبــد نـظارگـر بودیــم                  

 سنگ پژواک صوت را دیدیم

زان سپس راهــی علــی آبـاد                   

 در کبود بال خرم وآ زاد

کوچه ای از رواق و باغ بهشت                    

 نی توان گفتن و نه نای نوشت

نهـر جـاری وآبشــار کـــرار                    

 برد از کاروان مجال و قرار

بـر بلنـدای تپّـــه ای گلفــام                    

 منظری خوش نسیم و دل ارام

عدّه ای جمع و مات چهره نگار                   

 آن حبیب وصنیع لحظه نگار

آن دگـر بـر ستیـغ کـوه روان                     

 تا ببنند جمله غیب و نهان

ای خوش آنکس که پند گیر شود                     

 بر سر خویش مهر ومیر شود

لذتی راست سجــده بر معبـود                    

 با رخ خسته روی سنگ کبود

دل بــه پـرواز آسمــان دادن                    

 جان به دلدار جاودان دادن

ره گـرگان و کرد کـوی گرفت                     

کاروان با سفر چو خوی گرفت

تا به سـاری نمانده است راهی                    

 سفره ظهر دوستان ماهی

وقت موعـود پـای میز نهــار                      

بوی ماهی پلو نمود خمار

از ســر جملگی بـر آمـد دود                     

چون غذا خوب و باب صرفه نبود

استخــوانهــای ماهــی لاغر                     

 قسمت کس مباد ولو کافر

بعـد صرف غـذای توصیفــی                     

 در حسابش تامل و لیفی

داد دل زان رفیــق نـامیــزان                      

کاروان بر گرفت به کسر تومان

بـا رفیقــان بســوی بابلســر                     

در دل ایمان وشوق جان در سر

ساحل از موج تیره دلتنگ است                      

 پاسخ نا برابری سنگ است

محمـودآباد نور ونوشهر است                      

چون نگینی به ساحل بهر است

تلـه کابیـن شهــر چالوسش                      

 لذتش هر که می برد نوشش

اوج گیـری به قلّـه با کابیــن                      

یارب هوشیاریی بده آمین

منظـره خوب صحنـه آلـوده                        

چشمها مات  بزم نا دیده

تنکابـن مسیــر بعــدی مــا                      

مسجدش وعده گاه ذکر خدا

خواب و اطراق رامسر به جهاد                     

شکر حق زین نعم زوال مباد

شام ما گوجه بود با تخم مرغ                       

بوی سیر آن مزّه ز املت برد

سیر ملّت نام داده شدن آن، شام                       

مزّه اش ثبت سینه هر کام

رودسـر، لنکـرود و لاهیجـان                      

حجله جنّت الهی دان

سر به سر سبزی و درخت و دمن                          

لاله و سنبل و ثمین و ثمن

خطه رشت و شهر کوچک خان                        

شهر نان و کلوچه لاهیجان

رشت شهـر حمـاسـه جنـگل                      

شهر چابکسران زیبا یل

نـور قـدسی تبـار او در گور                       

سنگ قبرش نماد سنگ صبور

میـرزا رفت و انقلابش مـانـد                     

 غسل کرد و اقول و اشهد خواند

وقت ما در سفر چو محدود است                         

 قصه ناخدا و یک رود است

******************* 

این سفر ممتاز در دوران گذشت                      

 از مسیر چهارده استان گذشت

در گذر از شهر و هر بیقوله ایم                         

سوی فومن جانب ماسوله ایم

از سرای صومعه بگذشته ایم                       

 پا به رضوان شهر اکنون هشته ایم

شهر هشت پر تالش اندر قبل بود                     

 صنعتش دیدم گمانم طبل بود

شط گرگان رود ما را رهنمـا                       

برد اندر ساحل از بهر شنا

یاد باد آن اوج شادی و نشاط                      

پهن شد آن سفره و بزم و بساط

موجهای خیره سر بر ساحلش                      

همچو کوهی کاروان شد حایلش

آستارا شهـر مـرزی بـر رسید                     

چون نبودی وقت از چنگان رمید

اردبیل اطراق دیگر شد به شب                         

دل ز شوق مقصد فردا به تب

آبگرمـی فـوق آنچـه آبگرم                        

شافی و نافی و طبی فوق نرم

شهر سرعین از صفا لبریز بود                      

 میزبان خیل خوبان نیز بود

ما و همراهان به آب اندر شدیم                        

با شمیم آب هم بستر شدیم

آب استخر و سونای داغ داغ                        

یادگاری ماند حیف از این فراغ

نان و آش و تخم مرغ و هم  عسل                   

 خوردنیهای طبیعی در کنار یکدیگر

با دلـی آکنده از مهر و صواب                       

کاروان بگذشت از شهر سراب

بر در دروازه اش بـزم نهــار                       

 برده از ما جملگی صبر و قرار

آن دگر ماشین ز همراهان ما                        

کرده اعلام کسالت از وفا

دوستان فنّی از خرد و بزرگ                        

کرده اند تدبیر این عیب بزرگ

اندک اندک راه تبریزش گرفت                      

کاروان بار دگر خیزش گرفت

در مسیر از شهر نیر اندر شدیم                    

 جامعش را با نمازی بر شدیم

شهـر تبریـز و مـزار شهـریار                      

برد از دل طاقت و صبر و قرار

با علی، با یاد او مجنون شدیم                       

از رفیقان شاکر و ممنون شدیم

صوفیان شهری پس از تبریز بود                      

 در شبستر سروبستان نیز بود

خامنه شهری است بر دامان دشت                        

 شهر دوران عظیم سر گذشت

رهبر اندر دامنش چون گل شکفت                      

 شرح حالش قوم آن فرزانه گفت

با تبرّک جستن از انفاس شهر                      

 روددل جاری شد اند نای بحر

با نماز و راز پر صدق و صفا                       

شهر رهبر را سپردیم بر خدا

شب زمان سلماس را میهمان شدیم                      

 بهره مند از هم جهادیمان شدیم

صبحـگاه زود طبـق یـومیّـه                       

 کاروان پهلو گرفت در ارومیه

ساحلـی آرام و نیلی رخ ولی                       

هیچ موجودی در این دریانزی

آب شور و تلخ بالاتر ز زهر                        

شد شفای ناس و عزرائیل بحر

سوی گل مانخانه در دریا شدیم                      

 مالک هم دین و هم دنیا شدیم

سفره ای پر رحمت و چایی داغ                       

چهار دست و عرعر خوب الاغ

شکر حق در ساحل دریا لحن                      

پادزهر دردهای هر بدن

*********************

به بوکان و سقز سفر می کنیم                      

 مهاباد را پشت سر می نهیم

چــو دیـوان درّه پدیـدار شد                     

هوای خنک جمله را یار شد

ز بیجار و قروه گذشت کاروان                     

فرود آمد اندر دل همدان

عجب مردمی نیک مـرد و فهیم                   

مؤدب، مسلمان رحیم و کریم

چنـان کرد رفتـار بـا میـزبـان                  

 که در شکر او عاجز هر میهمان

ز برکت همی غـرق و آبـاد در                  

 به نزد زمین و زمان مفتخر

یکی گنج نامـه بـدامـان کــوه                 

 ز عهد خشایار شاه شکوه

وصیّت به امـروز و فـردا نمـود                  

خدای است حق غیر او کس نبود

به میخی نوشته است ایـن راز را                   

 که تاریخ بنوازد این ساز را

وز آن پس ز پارکی به دامان کوه                  

 ز آب و گل سبزه غرق شکوه

به زیر نظـر شهـر از هـر گـذر                   

بزرگی حق ثبت در هر اثر

علیصدر غـاری بلنـد و عظیـم                   

ز آیات سبحان ز عرش کریم

بـه دروازه غــار وارد شدیـم                    

ز اعماق جان، یار شاهد شدیم

زمین نقره فـام آسمانش بلـور                   

 نشیبش تواضع فرازش غرور

دل حفره ها تنگ از طـول دیـر                    

دلی بی دلان مست ارباب سیر

به هر موضعـی چشم دل وانمود                   

 ز هر نقش و صحنه بسی برده سود

بسی گفتنی ها که وصفش محال                     

زبان بسته در کام و دل درفشار

هر آنکس که توفیق یارش نمود                    

گره باز در کار زارش نمود

دل مــرده فـاسـد بت پرست                     

کی از چاه ظلمت توان رخت بست؟

بسی نکته دردامنش بود و هست                    

چگویم که دل می شود باز مست

به قایق سـوارو همـه رهسپار                    

به اعماق جان و دل و قلب و غار

سرازیری قبـر و تاریک و تار                    

عبور از درون شکاف و شیار

یقیـن آیت حق به حکم جلال                   

ز سالک برد برس و خوف و ملال

خوش آنکو در این آزمون رتبه برد                     

ملایک بر او برهمی غبطه خورد

امیـد آنکـه این قافلـه از وفـا                   

 نگیرند ره، غیر راه خدا

باباطاهـر آن پیر خلـد آشیـان               

زیارت نمودیم در همدان

سپس راهـی مهـد علـم ولـی               

 یل نامدار زمین بوعلی

زیارت نمودیم و شادان شدیم          

بسی غرق لطف رفیقان شدیم

ملایـر و شازنـد و شهـر اراک            

همی سبز و خرم همی پاک پاک

چو حرکت نمودیم سـوی خمین         

 دل کاروان پر شد از شور و شین

به منزلگــه میـر پیـر آمـدیـم               

از اوج بزرگی به زیر آمدیم

سراسر صفـا بـود و افتـادگـی              

 توکل به حق اوج دلدادگی

به چند عکس از بیت پاک امـام            

 ز دل غم شد و قلبها رام رام

محلّات و رفتـن سوی آبگـرم              

تن خستگان راحت و گشت نرم

سپس از نراقـی و شهـر نـراق             

 که معراج او چون بهشت است و باغ

گذشتیم و در مشهــد اردهـال            

بر سفره نعمت لایزال

زیارت نمودیـم و آســایشـی                

 دل و سینه را کرده آرایشی

پس از شرح حال شه اردهـال               

 به شازده حسین  جنب یک چشمه سار

به سهـراب اهـل دل اهل قلـم             

سپهری فروزان نصیب از کرم

نثارش دعایـی و ختمی قبـول            

براو رحمت از آسمان شد نزول

نهاری مجلّل در آن بـاغ بـود              

 بسی دوستان زین مکان برده سود

چو پا در رکاب آمد اندر مسیر         

به دل آشنا باد گرم کویر

به کاشان و فیض حکیمش روان         

 برِ محتشم حلقه زد کاروان

نکاتی است زیبا به معنا سترگ          

به مسجد و محراب آقا بزرگ

سپس در پی جمکران بر شدیم                  

 به شکر اندرش غرق در زر شدیم

به پاکی روان سوی مسجد دوان                

 چنان تیر کاید ز چله کمان

نمـــاز تحیّت بپــا داشتیــم                    

 ز انفاس قدسی کمک خواستیم

شب رحلت حضرت فاطمه (معصومه)       

 قم از سوز هجرش پر از ولوله

ز توفیق رب شاد و شرمنده ایم              

 از این دعوت اثبات شد بنده ایم

به تطهیـر انفـاس برخواستیـم                    

 سپس بذر نیکی به دل کاشتیم

به قم شب بسر برده و زان سپس              

 هوس در قفس ماند نفس در نفس

ز جان غرق شور حسینی شدیم                 

 بدل وصل خاک خمینی شدیم            

چه منزلگه خوب و  جانانـه ای                 

 تن اهل دل راست کاشا ن ای 

زیارت نمـودیم عبـدالعظیــم                      

 به لطف خدای بزرگ کریم

ز تهـران بـه ایوانکی گرمسار                

 به دامغان قرار است مارا نهار

به دامغان رسیدیم ومسجد چنان           

 که از ضعف ما را نبودی عنان

نمازی و چایی سپس سفره ای             

 دهان همه باز چون حفره ای

بخوردیم وقبراق باز همچو قبل           

 شد اعلام حرکت به ناقوس وطبل

ز میـدان پستـه گـذر از وفـا                     

سه تا پسته مشغول ذکر خدا

سپس کاروان رفت تا شاهرود            

به آبشار زیبا به جنگل به رود

ز بهـر زیارت به بسطام دیــر                

به دل بایزیدش نمودیم سیر

وز آن پس چو با مرکب راهوار        

نمودیم در پی ره سبزوار

سبکبار نزدیک بردسکن است               

کبودان زیبا تکان داد، دست

دو ساعت پس از نیمه شب کاروان       

 به منزل رسیدش ولی خسته جان

چو فردا شود دل به افسوس سرد       

همی یاد یاران نماید به درد

که ما را خوش آمد سفر ای دریغ       

زمان رفت، مثل بریدن زتیغ

کنـون نام هـم کاروانـان زنـم            

برِ این سفرنامه از جان رقم

ز راننــدگان نـام آرم همــی        

ابو الحسنی ،بیگی وسروری

کسـایـی دگـر یار راننـدگان         

 شب وروز رفتند ره بی امان

بر کاروان زاده اکبــر بـه راز         

به قرآن به نوحه به نظم ونماز

معـاون بدش نادریـان به مهـر       

درخشید بر کاروان چون سپهر

غیاثی حسن همـره پور علـی       

بسازند چای از ره یکدلی

به ماشین ما زارع خوش گهـر    

شهر دار بودی همه سر به سر

دگر بود سالار نژاد  نیک مرد       

که مسؤل یخ بود و هم آب سرد

به سرویس ماشین و تعمیر آن     

رضایی بُدی یار رانندگان     

جمعدار مال و حساب و تومان     

امین سفر زنده طا هریان

فغـانـی به ما مهربانـی نمـود           

نگو از غذا آنچه دانی نمود

کمک آشپـزان اکبـر باقــری          

کرامت ونوروز،حسین صادقی

به هر وعده بامهر و جود و سخا    

طعامی بهشتی به فضل خدا

بر کاروان سفــره داری نمـود         

به این خسته گان لطف و یاری نمود

به اسراری و صوت و اشعار او    

همه زنده جان،بهره کار او

نمودند پاک و همــی شستشو            

پس از صرف شام وغذا کو به کو

علیپور ما را به حق وصل کرد       

برابر کپی را چوبا اصل کرد

گهـی خنـده و گاه آتشفشـان           

گر آشفته گردد امان الامان      

حسین رضـایـی عجب باصفا           

بسی حال دادی به شعر ودعا

علیـزاده را مـانــد در کاروان         

به تقلید عر عر،همی جاودان  

دگر آن علیـزاده نامش حسین     

به هر کار لازم ادا کرد دین

سبکبال شعبانـی پـر خـروش        

همی کار کرد و همی خورد جوش

سفـرنامـه پایـان ولیکـن سفر       

نشاید مگر ختم عندالقََََدَر

ز سیّـد نپـرسیـد راز سفــر           

که پوشیده دارد سفر یا حضز

          

ره توشه اي است منظوم محصول سفر نوروزي اينجانب در كاروان راهيان نور به جبهه هاي نبرد وياد آوري مناطق

ره توشه اي است منظوم محصول سفر نوروزي اينجانب در كاروان راهيان نور به جبهه

هاي نبرد وياد آوري مناطق جنگي، رزم وانديشه ياران

 ******************************************************************** 

دیار عاشقان

دلم هواي سفر دارد و نمي دانـــــــــم                             

 چه كسي سرود شدن را سروده در جانــم

   حلول بدر بهار و طليعة نــــــــــــوروز                            

  نمود بدرقه ام با هزار غمزه و ســــــــوز

   زمان حركت من شد ، زمان يك نفخـــه                            

  زبانگ زمزمة عشق وادي عرفـــــــــــــه

   ز همجواري سلطان دين سفر كرديـــم                           

   كه فكر غير خدا را ز سر بدر كرديــــــــم

   شروع اين سفر معنوي مبارك بـــــــاد                           

  به فرد فرد و همة خانواده هاي جهــــــــاد

   مبارك است يقين آنكه مي كشد معبـود                           

  تمام زنده دلان را به خانة مقصـــــــــــود

   در اين كشاكش دنياي پر نشيب و فــراز                           

 چه حكمتي است سفر را ، چه فرصتي و چه راز

   تمام روح و روانم يگانه مي خــــــواننـد                           

 كه غير همسفران از سفـــــــر چه مي دانند

   از آن دمي كه مرا عزم رفتن انشاء شـد                           

 يقين ، كرامت و توفيق بر من اهـــــــدا شد

   دلم براي شهيدان بهانه مي گيــــــــرد                           

  از اين فراق و نفاق زمانه مي گيــــــــرد

   زمان گذشت و عزيزان كاروان رفتنـــد                           

 خمارييان وفا با چه عزتــــي خفتنـــــــــــد

   مگر كه فضل خدائي به داد ما برســـــد                          

  وگر نه جرعه اي از كوثرش به ما نرســــد

                                                         

 ـــــــــــــ*ــ*ــ*ـــــــــــــ

   بهشت فاطمه(س) را كاروان چوواصل شد                       

   به پاي بوس امام عزيز و راحــــــــــل شد

   در اين مقدمه انفاس قدسي شهـــــــداء                          

 به قلب و فكر خمودم بداد برق و جـــــــلا

   سپس زيارت هفتاد و دو شهيد علــــــي                           

 نمود هيأت همراه همچو سعي و صفــــــا

   به شكوه لب بگشودم كه اي بهشتي جــان                          

  امـــــــــام خامنه اي را تو هم بهشتي دان

   ضريح اطهر و  قبر منورش را گرفــــت                             

 هر آنچه گفتني است و هر آنچه را ناگفت

(1)

 

 

 به شوق وصل امام زمان روانه شديــــم                            

 به محضرش ز شعف غرق آه و ناله شديم

   بسوي وادي دلدادگـــــــــــان روح الله                         

  بهشت باقي رزم آوران حــــــــــــزب الله

*** « وادي سفر كردگان عشق » ***

        اي زمين عقده ات به من بگشـــاي                                         

 از حقيقت تو گوشه اي بنماي

       گو ، هر آن چيز را كه مي دانــــي                                          

 زان سفر كردگان رحمانـــي

        خاك را رنگ و بوي خاكي نــيست                                         

  در فضا غير عطر پاكي نيست

        قطعه هائـي ز عصر جنگ و نبــرد                                          

 كار مردان مرد با نامـــــرد

         نخلها سر بريده مي خواننـــــــد                                           

 انس و جن و ملك همه دانند

         جان فدا كردگان مريداننــــــــد                                          

 آن سفر كردگان شهيداننــد

         قدم آهسته غرق او باشيــــــــد                                          

 همرهان پاك و با وضو باشيد

                                                           

 ـــــــــــــ*ــ*ــ*ــــــــــــــ

         اين زمين سخت ماجـــــــرا دارد                                         

بوي خون ، رنگ كربـــلا دارد

        در افق جلوه گر شده خورشيـــد                                        

 ردّ پايي ز لشگر توحيــــــــــد

        دل خوش از اين سفر بدر آئيـــم                                         

 خاك پايش به چشم سر سائيم

         اين زمين دشت كربلا باشـــــــد                                         

 وادي جنگ  نينوا باشـــــــــد

         قدم آهسته غرق او باشيــــــــد                                         

همرهان پاك با وضو باشيــد

                                                       

 ــــــــــــــ*ــ*ــ*ـــــــــــــــ

        مير و سردار مصطفي چمـــران                                         

مهد عرفان و سنبل ايمـــــــان

        خاك دهلاويه معطر شـــــــــــد                                        

  گل بستان عشق پرپر شــــــد

(2)

 

 

       بوي چزابه بوي ديگر بـــــــود                                         

  بوي دلدادگان رهبـــــــر بود

      با ولايت بسوي او رفتنــــــــــد                                         

 غسل كردند و با وضـــو رفتند

                                                

 ـــــــــــــــ*ــ*ــ*ـــــــــــــــــــ

      قطعه اي از بهشت را ديـــــــدم                                        

  جنگ با سرنوشت را ديـــــدم

      خاكيان زمين ز ورد و نمـــــــاز                                         

 كرده بودند جملگي پــــــرواز

      پرو بالي شكسته ، دل خستـــــه                                          

  رشتة جان زغير بگسستـــــــه

      جسم خاكي خويش ول كردنـد                                            

همنشيني اهــــــل دل كردند

                                                   

 ـــــــــــــ*ــ*ــ*ـــــــــــــــ

        در طلائيه معدن زر بـــــــود                                             

گلستاني خوش و معطر بــود

        نينوا زان نينوا ، نـــــــــــي را                                           

 مست ومدهوش كرده اندمي را

       سفرةعيد صد خوشي دارنـــد                                          

صوت زيبا و دلكشــــــي دارند

       با دو صد آه ، ناله ها كــــردم                                           

ياد سرخي لاله ها كـــــــــردم

       خود افتاده ، پيرهن ها چـــاك                                          

مانده چند استخوان و قطعه پلاك

       هين بگوش دلم شنيدم هـــو                                           

 اي سفر كردگان رفيقان كـــــو

                                                         

 ــــــــــــ*ــ*ــ*ــــــــــ

        كربلاي شلمچه را ديـــــــدم                                            

 از سرانجام خويش ترسيـــــدم

        آه ، اي هم پياله هاي شهيــــد                                          

شاهدان اشعة خورشيـــــــــــد

        دست بيچارگي زما گيريـــــد                                          

 بهرمان نامه از خدا گيـــــــريد

                                                     

 ــــــــــــ*ــ*ـــ*ـــــــــــــ

       

          دشت را پر ز كشته مي ديدم                                            

 آسمان پر فرشته مي ديــــدم

                                               

ــــــــــــــ*ـــ*ـــ*ــــــــــــــــ

     بر كمر ها حمائل حيــــــــدر                                           

گشته عباس مير و سر لشگــــر

        اسبها شيحه شيحه مي تازنـــد                                           

 از عـــدو پشته پشته مي سازند

       آنطرف خيمه گاه دشمن دين                                           

  اينطرف حاميان عرش بريــــن

       چشمها خيره خيره مي بيننــد                                           

 كفشها جفت و اسبها زيننــــــــد

      آن علم بر گرفته سر دار است                                         

 فارق از جسم و جان سبكبار است

       عمق گودال قتلگــــه پيداست                                         

 آنچه مي بينم عاشق و شيدا است

        باز تكرار نينواهــــــــــا شد                                           

 زنده قامــــــــوس كربلا هاشد

         دشت آزادگان خوزستــــان                                          

  شهـــــــر مظلوم و با وفا بستان

        كرخه را بين ستاره باران است                                         

 جايگاه هبوط يــــــــــاران است

        دشمنش منفعل ز ذكر و ورد                                          

 شهر خون و حماسه سوسنگـــرد

        فوج فوج عاشقان تربت خون                                       

  گذر از كرخه كرده و كــــــارون

       هر قدم مي نهي چو بستان است                                     

عطر گلهاي ياس و ريحـــان است

       گشته يكسان هويزه با خـاكش                                        

بارك الله به مردم پـــــــــاكش

        خانه ها تل خـا ك و آوار است                                       

 قلبهــــــا مست عشق دادار است

                                                      

ـــــــــــــ*ــ*ــ*ــــــــــــ

        روي ديوار هاي خــــــرمشهر                                        

 با گلوله نوشته خونين شهـــــــر

        باز كن چشم جان عبرت بيـــن                                        

 شهر را يك دژ مقاوم بيـــــــــن

         الگوي بذل جان ، دلا اينجاست                                          

 مهد دين بــــاوران ، دلا اينجاست

                                                     

(4)

 

 

          جاي هر كشته لاله هــا روئيد                                           

 سينه ها بس گلوله ها بوسيــــد

          شهر ايثار و كار آبــــــــادان                                           

وادي ذوالفقار آبــــــــــــــادان

           در نيستان هور چرخيــــدم                                             

 قتلگاه كبوتران ديـــــــــــــدم

           پل خيبر به خون وضو كـرده                                            

 با شهيدان خويش خـــــو كرده

           مرغكان سفيد و رنگارنــــگ                                           

زنده دارند ساز و نغمة جنــــگ

         نهرها ! نهرها ! خروش آريد                                               

 خون رگهاي خود بجوش آريـد

         آب اروند با دو صد صلوات                                              

 آب كارون و كرخه ، شط فرات

          با شهيدان به عهد و پيمانند                                               

 ميزبانان روح و ريحــــــانند

          نيزه هاي شكسته در ميـدان                                             

 ياد از جان گذشتن يـــــــاران

           با ندائي به هيبت تكبيــــــر                                             

پر كشيدند و پس زدند زنجير

           موج ديوانه روي اروند است                                           

 غــــرش آب غرق لبخند است

           روح گلواژه هاي قـــــرآني                                            

 ميهمانان عرش سبحانــــــــي

           از همه رسته وصل دريـايند                                            

 همچو دريا ز موج آساينــــد

                                                    

ـــــــــــ*ــ*ــ*ــــــــــــــ

 

           سيل گم گشتگان دشت وصال                                       

 مات ومبهوت جمله اهل حـــال

            مرد و زن پير و خرسال وجوان                                   

  اشك در چشم و ديده ها نـگران

            كاروان غريبه مي آيــــــــــد                                     

قلب در خون تپيده مي آيــــد

            گوئيا او سفينة درد اســـــــت                                     

حامـــل آه و حسرت سرد است

            برزمين سجده مي كنند آرام                                      

 خاك را مزّه ميكنند به كــــــام

(5)

 

 

            سينه چاك و برهنه پا و سرش                                     

 عقده در دل بياد همسفــــرش

            چشم سر ، خاك زير پا نگـــرد                                   

  چشم دل ، اوج كبريــــــــا نگرد

            پاي اندر ركـــــــاب موج نهد                                    

 دل به دلدادگـــــــان اوج دهد

            صوت روشندلان اهل ضميـــر                                    

 ياد هشت سال جنگ با تدبيــــر

             روح و جان را به ذكر پالايــــد                                  

صورتي خوش ز صحنه آرايــــد

                                                      

ـــــــــــ*ــ*ــ*ـــــــــــــ

                اينك اين ما و بزم دلــــداران                                      

 تحفة عشق و كــــــــوي دلداران

                آنكه را رفته ره حسيني شـــد                                  

     پيرو مكتب خمينــــــــــي شد

                آنكه را مانده ، زينبي بايــــد                                       

 ور نه راه يزيد پيمايـــــــــــد

                ياد ياران بخير و پيـــــروزي                                       

 در بهاران چو شمع نــــوروزي

              خاطرة خوش از اين سفرداريم                                    

 توشه اي نيك از اين گذر داريــــم

               سيّد ، اين ارمغان نوروزي است                                  

 مزد هجرت و جهاد و پيروزي است

                      

                                                                                                                           

 

 

 

 

 

 

                                                                                  (6)

سفرنامه منظوم اداره عمران جهاد سازندگی کاشمر- سال 78

سفرنامه منظوم

اداره عمران جهاد سازندگی کاشمر- سال 78

*************************************

زشــهری که نامش بود کــــاشمر                          

 نمــــودیم اراده زبهـــــر سفـــر

به هــمراه همــــسنگران جهــاد                           

 که پیوسـته جــاوید و پیوسته بـاد

تدارک نمــودیم قـــوت وغـــذا                           

توکل به مـــن یفعــل مــا یشـــا

دوازده نفـــر بود تعـــداد مــــا                            

ز راننـــده و آشپـــز و بچـــه ها

به یــاد دوازده امـــام همـــــام                           

تمام امـور سفــــر شـــد تمـــام

پس از شور و هم فکری و یکـدلی                          

 بســاط سفــــر جور شـد یا علی

که ماشیـن مـا یک مینی بوس بود                            

تو گویی که با جملگی دوسـت بود

طریـق ســفر را زدرب جهـــــاد                           

به بسـم الله وذکــر چون ان یکــاد

گرفتیـــم در پیش و شـادان شدیم                           

هـمی شمـع بزم رفیقــان شـــدیم

کمی آن طــرف از اذان و نهــــار                          

 زکاشـمر برون گشتـــه باپشتکــار

به آسفــالت جـاده خــرامان روان                          

همان جـاده ای کیـن سفر بود از آن

بســوی گنـاباد و فــردوس پیش                           

همه راضی از همسفرهـــای خویش

به فــردوس بودی یکـی آب گـرم                           

که کــردی بدن را چو کرکیــنه نرم   

وز آنجــا بسوی طــبس بر شدیم                           

شب هنگـام امـامـزاده را هـم ندیـم

نمــاز و زیــارت بپـــا داشتــیم                          

 تشکــر زلطــف خــدا داشتیــــم

وزآن پس روان سوی گلشن شدیم                            

مصمـــم به آیـات متقــن شــدیم

پس از سیــر و گفـت وشنود زیاد                           

 برای خور وخــواب سوی جهــاد

سحـــر گــاه اندر طـریق کــویر                          

 نمـودیــم پیــوسته طــیِِّ مسیـــر   

ربـاطی نمـایان شد از دور و دست                         

 که برق از دل وچشم ما جمله جست     

بر او بر شـدیم و نفـس خـانـه ای                          

 چه عـر عـر زیبــا و جـا نـانه ای

از آنجـا ربـاطی به عنـوان خـــان                          

یکـی دیـگر اطـراق این کـــاروان

قـروطی و آبـی وچنـدین ســـؤال                          

خــدا را نبـــودیــم نعــمت زوال

سوی یزد رفتیــم و شــادان شدیم                         

 همـان کـآ رزومــان بوده آن شـدیم   

 به جـامع درآمـد یکـی کـــاروان                        

  دو گلــدستــه اش در دل آسمــان

به پـی آب مســجد روانـه همـــه                          

در آنجــا به لــذت همـــه همهمه

به ایـوان او شـکر حـق داشتیـــم                          

 محبـت به دلهــای خــود کــاشتیم

به ســرو بلنــد اَبـر قــو نظــــر                           

هـــزاران سنــه دارد او در گــذر

به پایـش همی مجـلس افراختیــم                          

 نمـازی و شـامی طــلا ســاختیـم

سپس در رضـا شهـر از بهـر چـای                          

به مسجــد روان میـزبان شد خدای

یکـی خاطره گویم آن عالی اســت                          

که میهمان حق در شب افغـانی است

روان سوی شیـراز گشتیـم و پــس                          

نبــودی دلــی در دل هیـچـکـس

ورودی به پاســــارگــاد شــــها                         

 درو در تحمـــل به آب و خُــــلا

ورا بستــه بـودش در وآفتـــــاب                         

زرخ بـر گــرفتــش هـوا را نقـاب

سپس رو سوی نقـش رستم شـدیم                          

دل کـوه را گفــت و گفــتن شـدیم

هزاران شـه و شــاد در کـه ولـــی                        

حـکومت کنــد بر جهـان کـه گـلی

پس از گشـت و تفـریح جانـانه ای                         

 نشستیـم و خـوردیـم صبـحانـه ای

پس از چنـدی از دور آمـد پـدیـد                         

 خـرابات کـاخ و جـم جـام شیـــد

ستـونها و پـایه ستـونهای سنـــگ                        

 دل اهــل دل را نمـاینــد تنــــگ

یکــی شـــاه را لنتـــرانی کنـــد                         

 دگــرکـس ورا کـفر و جـانی کنـد

یکـی کــو نگهبـان آن خــانه بود                           

به اخـلاق خـوب و کـریمــانه بود

از او پرسـشی داشتیــم از وفــــا                           

که باشــد بر این کــاروان رهنــما

وی از لطـف با مـا صبـوری نمـود                          

ز مــا گمــرهـان رفع کـوری نمود

به مـوزۀ تــاریخی اش مـا شـدیم                          

 که مسـت نگــاه و تمـاشـا شـدیم

بلنـدای کـوهـش یکـی غـار کـور                         

 کـه منـزلگــه پـادشــاهـــان دور

وزآن مرتبــه کـم کـم انـدر شدیم                           

به دروازه قــرآن، یکســر شـــدیم

برفتیــم مــا جمــله سوی جهــاد                        

 یکـی خوابگـه کـو ز خـوابت زیـاد

نمــاز و نهـــاری و گـــرمابه ای                         

 خـور و خـواب و اطـراق جانانه ای

به شیــراز و شــاه چراغــش نظر                          

در آن انجـمن بر شهیـــدان گـــذر

به سعــدی و حــافظ سلامی زدیم                         

 به شعـر تـرش خـوش کـلامی زدیم

ارم بــاغ و خــرّمترش دلــگشـا                          

 چه نیـک آفـریدسـت صنـع خــدا

به یاســوج عــزم سفــر ساختیـم                         

 مسیـر سفــر را همــی تـاختیـــم

یکــی بود شهــری سپیــدان نـام                         

  که از آن گذشتی همه خاص و عـام

به زیـر درختــان گـــردو زدیــم                          

یکـی حلقــه از بهــر خیـر و نعیـم

نمـــاز و نهـــاری بـر آراستــــه                        

 ز جنــّات و تجـریّ خـودسـاختـه

به دروازه بــویــراحمــد شــدیم                          

 ز سرسبزی اش غرق رحمت شدیـم

خــریدی ز بـــازار او داشتیــــم                         

 هـدایـت ز افکــار او خــواستیــم

یکــی آبشــاری گــران مایه بـود                          

کـه سـرتـاسـر راه او ســایـه بـود

برفتیــم تا مظــهر جـوشــشــش                         

 ضعیـف آمـد انـدازه کـوشــشــش

پس از صـرف چائی و عصـرانه ای                         

 نمـودیـم دگـر، عـزم کـاشـانـه ای

سمــیرم هـدف بـود و با همـرهان                          

 به زه کـرده یـک تیـر در یک کمان

مسیــری ز یاســوج تــا اردکـان                          

 ز هـر حیث احسن ولـی بعـد از آن

خــم و پیـچ و صد گردنه مثل مار                           

همـی طـی نمـودیم صـدها گــدار

خطـر از خطـر کی جدا می شـدی                           

ز یک لحظـه غفـلت فنـا می شدی

به ذکــر خدا همـرهــان منفعـــل                         

 از انبــتوه الــطـاف یـزدان خجــل

به شهــر سمــیرم فــرود آمــدیم                          

 به درب جهــاد از وفــا بر زدیــم

یکـی نیکـمردی جهــادی نســب                          

 ســراپــا ورا بــود لـطـف و ادب

به احســان همــه رهنمــائی نمود                         

 پـذیـرائـی از مـا به چـائی نمــود

عـزیـزان بـه اعـلای شـایستگــی                           

نمـودنـد رفــع غــم و خستــگی

به صبــح دگــر جمــله غبــراقتر                          

ز آبشـار و کـوهـش بـرآورده سـر

سـپس چـای داغی و صبحـانه ای                         

  هـوای خنـک بـزم شــاهــانـه ای

یکـی خـاطـره دارم از این مکــان                          

که جـز بـر تنـی چنـد باشـد نهـان

برافــراز کــوه و پــس آبشــــار                          

بهشـت بـریـن دیــده ام بـرقــرار

بسی آب شیرین، خنک، خوشگوار                          

 انبــوه اشجــار و صـد ســبزه زار

دوگـانه نمــازی به درگــاه حــق                          

که هــــذا مقـــام بــک مستــــحق

ز تشــویش و عصیـان فراهیختــه                         

 به یـزدان و قـــرآن در آمیـــختـه

پس از شکــر حـقّ و ادای سجـود                          

ستـــیغ بلنـــد جبـــل را فــرود

سوی شهـرضـا بود مقصــودمــان                         

 به تأمیـــن آذوقـــه و آب و نــان

پس از آن همـه، همـدل و همـزبان                          

به سرعت شدیم عـــازم اصفهـــان

در اوّل قــدم از بلنـــدای کـــوه                           

تمــاشــا نمــودیم فــرّ و شــکوه

وزآن پس سوی پارک ناژنون شدیم                          

 به دنبـالی لیـلی چـو مجنون شدیـم

ز پـارک طیـوران همـه برده سـود                          

 به یمــن گهـــر رود زاینـــده رود

ســپس کـاروان با فضا خو گرفت                           

چـو کشـتی کـه در آب پهلو گرفت

به صـفّه که کوهی برافراشــته است                         

 بسی سبزه و گـل در آن کاشته است

یکـی بـاغ وحشـی در آن مستــقر                         

خـلایق کنــد جمــله در آن نـــظر

ســپس مستـقر در لــب زنده رود                         

 چه گــویم کســی را کـه آنجا نبود

پـل خـواجـو و نهـرجــــاری آن                         

 به زیـر پـرش نغــمه خـان بلبـلان

همـه گـوش و دل را نمـودیم و باز                         

 که خـواننده گـان نغـمه کـردند ساز

یکـی خـاطـره از(عر)خـوش صدا                          

 به بـالای پـل کـرد غـوغــا بپـــا

به سی و سه پل با دل و جان شدیم                          

 به اوج شکوهش چو مهمـان شدیـم

نگیــن هنــر حلقـــه آسمــــان                          

یقیـن دان کــه میــدان نقـش جهان

چـپ و راسـت، بـالا و پـائین هنر                          

زبـانـم بـود الکــن از ایــن اثـــر

بود مسجــدی کو در آن یـک صدا                         

 بـه تـرفنـد معـمـار بــی ادّعــــا

به هفــت آسمـان هفت تکرار کرد                           

دل مــرد حــق را خبــردار کــرد

به لـطفِ اَلله و مسجــد شـاهی اش                         

 به ایــوان و سقـف تمـاشــائی اش

به عـالــیّ قـاپو نگـــاهی نمـــا                         

 تو تکــرار تـاریـخ شــاهـی نمــا

به ســر درب قیصـــر و بـازار او                          

 نبـاشـد کـه خـواهی، نبــاشد در او

زیارتگــهش زینبیّــه اســت نـام                          

 بـرآورده ایـن آرزو شــد به کـــام

سـپس عـازم شهــر کـاشان شدیم                         

 وز ایـن عظـم،راضیّ و شادان شدیم

یکــی بارگــاه عظیــم و کبــــیر                         

 شده مستــقر در میــــان کـــویر

دو نیکــوسرشـت از امامان راست                           

امـامـزاده جعـفر، علـــیّ عبــّاس

زیـارت نمـودیـم و شـادان شـدیم                          

گـدای در کــوی آنـــان شـــدیم

ز فیــن و حمـــام امیـــرکبیـــر                          

نشـد کـس ز دیـدار این هر دو سیر

بسـی دیدنیهــای تـاریخـــی اش                          

 یکی محتشـــم فیض کـاشانی اش

بروجــردی و خــانه کــاخی اش                          

 در و سـقف و ایوان تـــاریخی اش

به شب عــزم کــردیم با هـمرهان                         

  که توفیــق یابیـــم در جمـــکران

دو صد کوشش ازما ولیکن چه سود                          

برفتیـــم آنجــــا ولی جـــا نبود

به شهــر قـــم اندر شـدیم و حرم                          

 شـــدیم مســتقر در ســـرای ارم

نمـــاز و دعــایی به ایمــان ناب                          

 سپس پارک رفته، نمــودیم خـواب

ز قـم با بسـی شـور و بـا احـترام                           

شـدیم عــازم کـــوی و قبــر امام

در آنجــاچـو پروانه گـرد ضـریح                           

توسّـل به انفــاس قـــدس مسیـح

ســپس بهــر دیدار عبـــدالعظـیم                          

به ری رفته با شـوق و شـوری نوین

زیارت نمــودیم وخـــادم شـدیم                           

به سوی امـــامــزاده هاشـم شدیم

مســـیر ســفر را چـو از آبعــلی                          

 ز دوغــش بنــوش و نمــا مـنزلی

چو حاجات خـود را روا ساختیـم                           

دگــرخیــر را از خـــدا خـواستیم

شبــانه به بابلـــسر و ساحلـــش                          

که تاریکــی شـب نمـود حائلــش

خـور وخـوابی و اندکــی راحتــی                         

 سحــرگـاه پر فیـض و پر حکـمتی

بر ســاحل سنگــی خــوش نـظر                        

  نشستیــم چـون گــل بر همــدگر

به کشـتی سوار و هــمی بــی قرار                         

 یکــی گــردشـــی روی آب زلال

سئوال و جـوابی شــد از تن به تن                           

که آیا رویــم بنــدر ترکمن؟

نـظر مثبــت آمـد که مـا یکصــدا                         

 به بنــدر رویــم و نمـــائیم شنــا

به کشــتی شـدیم عـازم جـایگـاه                         

 جــزیـره زیبـــای در صیـــدگـاه

به دریا زدیـم همچـو آهـوی دشت                         

 دل از دلبــر و دین و دنیــا گذشت

به سرحـد ظهـر و زمـــان نهـــار                          

به گـرگـان شـدیم عـازم و رهسپار

دَر و دشت و کـوه و دَمَن سبزه زار                           

خـدایـا تـرا شکـــر صـدها هـزار

ز هـر دامنــی نهــر جنّّّــات بیـن                          

از این منــظره صــد به کـرّات بیـن

به آمـل به بـابـل به سـاری شدیم                           

به دریــای مـــوّاج جــاری شدیم

سپــس گنبــد و میـل قـابوس را                           

به پـژواک صـوتش چـو ناقـوس را

به یحیـی ابن زیـد از وفا سر زدیم                           

به درب ضـریحـش همــه در زدیم

طبیـعت زده نقـش زیبـا به سنـگ                           

چه زیبـا نقـوشـی همـه رنگ رنگ

به شب خفته شد کـاروان در جهـاد                          

خـدا را ز نعـمت کسـی کـم مبــاد

همی صبـح شـد جنگـل گلســتان                         

 شــد اطـراق صبــحـانه دوســتان

چو صبـحانه و وقت ماندن گـذشت                          

دل دوسـتان نالـه کـرد و شکســت

که چـون از گلسـتان نمـائیم گــذر                         

ســـرآیـد زمــــان وداع ســــفر

به بجـنورد و آبـادی اش رهـگـذر                           

سپـس اسـت کـرده سر یـک مـزار

به تـا إسفــرایـن و تـا ســـبزوار                           

در و دشـت بودی همـه خـار و زار

نهــاری بخــوردیــم در ســبزوار                         

 بسـی دل تپــد بهــر دیــدار یــار

دل آکنــده شـد از نسیم و صفـاش                         

 بخـوردیـم میـوه، به بـش قـارداش

سپــس کــوس رفتن روا داشتیـم                           

نه دل بـود دیگـر که جـان داشتیـم

دو چشــم پُـر از آرزوی خمـــار                           

که یـک هفتـه دور اسـت از یار یار

سوی کـاشمـر چشـم جـان دوخته                          

دلـی تـوی دل نیسـت، تـن کـوفتـه

ره نــاقــص و خــــاکــی آرزو                           

بـه آب کبــودان نمــودیـم وضــو

ره شهـر بـردسـکن از پیـش گیــر                         

 پس از آنکـه خـوردی ز انجیر سیر

به کاشمـر رسیـدیــم آدینــه شب                         

 همـه سالـم و راضـی از لـطـف رب

امیـد آنکـه در کـار از عمـق جـان                          

به جبـران در آئیـم در هــر زمــان

کنــون بر شمــارم ز هـمــراهیان                          

 یکـی نـام، شهرت و یا یک نشــان

که تـا بـود بـاشـد شــود در نـظر                          

 به کـامـش سـفر آیدش چون شکر

چـه راننـدۀ خـوب، نیـک احسـنی                        

 علـی اکبـر اسـت نـام و بوالحـسنی

کمـک کـار او نـام امـرالله اســت                          

 رضـائی نسبـت عبـد و عبدالله است

رضــازاده مسـئول پول و بســاط                          

 سـر و سـایه اش از هـم کـم مبــاد

به مـا زاده اکبـر کمـک حـال بـود                          

 نگـاه و بیـانـش همــه قــال بـود

بـر کــاروان نــادری یــــار بـود                          

بـه یـاران دمــادم مـددکــار بـود

هـمه همــصدا زنـده جــعفرنــژاد                          

عجـب دسـت پختــی تـرا زنده باد

ز کـار تـو راضـی همـه پـورعـلی                         

 ز عبّـاس اجــرت بگیــر و علــی

غیـاثی حسـن بـود از حیــث کـار                          

کـه او سیّـد اسـت بـر همـه افتخار

علیــــزاده را راهیـــــان ســـفر                          

همــه شـــاد کــرده ز ذوق و هنر

کـه نـوروز دل همــه پـــاک بـود                          

ز القــاب فــارغ و بــی بـاک بود

علــی اصغــر آنکـو که با دوستان                           

شبــانی نمــود  آنچـه دانـی بـدان

سـفرنـامـه مــا یکـی نـامـه بـود                           

کـه انـدرز و پنــد حکیمــانه بـود

ز سیّد نشاید که وصف سفر                 

سفر کن،سفر کن،سفر کن،سفر

 

سفرنامه منظوم اردوی کارشناسان آب وخاک سازمان جهاد کشاورزی خراسان رضوی شهرستان کلات - تیر ماه87

«به نام آن که جان را فکرت آموخت»

سفرنامه منظوم (کلات)

اردوی کارشناسان آب وخاک سازمان جهاد کشاورزی خراسان رضوی  شهرستان کلات - تیر ماه87

امروز صبــح زود که ازخواب پا شدم                         

 چون گل زشوق زنده شدن بازوا شـــدم

شکروسپاس کردم و همراه دل شــدم                          

 خاکی بُدم به اشک بَصرهمچو گل شــدم

درلوح کــــــاروآیینه رزم وزنـدگی                          

  کــردم مرورو یافتم آئین بنــــــدگی

ازهفـته، چهارشنبه، وازبرج، پنــج تیر                          

 ازسال، هزاروسیصدوهشتادوهفت گــیر

طبق قرارقبل، جلــوی درب سـازمان                          

 رفتم وتازه شد، دلِ چشمم به همرهــان

جمعی زدوستان، همه دانایِ آب وخاک                       

 آماده باش، بسته حمائل زکیـــف وساک

خاکی ترازگــروه، حبیبِ کریمیــــان                       

  پرشــوروپرنشــاط، هـــم آوازِاین وآن

******

مَرکب زِرَه رسید، زیبـــا وخوش یَراق                        

 پهلو گرفت وهم، ازراکبــــان ســــراغ

گشتند مســــتقر، در جایگاه خـــود                       

  آنگونه کزقدیم، بودَســت رســـم ومُــد

درراه شد روان، راننده ای جــــــوان                         

 باشانزده نفر،ازجـــمع هَمرهــــــــان

خوش رنگ وخوش رکاب، ظاهر بسی نظیـف                         

  بد قول ویُرقه راه،داخل کمــی کثـــیف

صورت حساب خود، از T.B.T گرفــت                        

  برجای خود نشست، فرمان گرفت، سِفت

خیراســت این سفر،دانم توهم بـــدان                         

 چون ابتدا شـده، ازجـــمع حوریــــان

چرخید چرخــها، لغزید راه ورفـــت                        

 یک دو، سه وچهار،پنج شش، الی به هفت

صبح است وآفتـاب، می تابد از افــق                        

 دلها کـُــند یکــی، روبد زنــقّ ونــــُق

مرکب به راه شد، درجـاده کـــــلات                        

 درسینه کِش خَرام، چون سـِـیردر فَـلات

(1)

درعمق جـــــادّه با، پیچ و خــم زیــاد                

 یاران همه به خواب، راننده مَسـت وشــــاد

کوه اســـت ودرّه و،رودخـــانه عـــمیق                

 بالای سربَســـــی، ازاوج وازسَتـــــــیغ

بس منــظره وباغ، زیــبا چُونان بهشــت                 

 باید که شــرح آن ،درمثنــوی نوشـــــت

زیبا عبـــارتی، بشنو زپیـــــرِ دِیـــــر                

دنیا خلاصه کــن، تامیشـود به سـِــــــیر 

لطـف جـهان به ما، زیبــایی دیدن اســت                

کوته نظر چنیــن، فهمد که خوردن اســــت

ای کز تو رفته است، عمری به سی وچهـل                

 محصول خود ببخش ،حرص وطمع  بِهِـــل

مالــک شوند همه، بـاغ وزمیــن وسُـوق               

 رفتند به زیر خاک، گفتند همـــــــه دروغ

میل از خــرُ وبزُ، سرســبزی از علــــف                

 انسان معرفت اســـت، سرمایه کـــاه وکف

هوشیـــاراگر شوی، بهتر زغفـــلت است                

 حد مقام وفضــل ،میزانِ فکــرت اســــت

بیرون زدی زشــهر، تادرک جــان کــنی                

 هشدار وبر حـــذر، گر فکر نــان کــــنی

ظاهر مبین که جــان، گرم سیاحت اســت              

 چون دل به او رســد، عینِ عبــادت اســت

یادی کنم مـــن از،هریک زهـمرهــــان                 

تا یادشان شـــود، همیشه جــــــــاودان

گفتــم، کریمیـــان ،رهبـــرونـــاخــدا                 

 برکل آب وخـــاک، هم ناظــرهم هــــدا

تعداد چـون گذشت، از ضرب دو به بیست                

 زین برگه خــارج است، آخردهـم به لیست

******

بحری است طویل ومن، موری که به زیرپاست              

 گر دل به مراد آیـــد، مو را بکشم ازمـــاست

بربام طبیعت رو، با چشم بصـــیرت بیــن                

عبدالَّه وشـاهدشــو ،این است خدا و دیــن

در نزد فراز اَندیش، هر کهـــنه کویری،باغ                   

گلشن به بَرِ نــادان، محتاجِ سَغیچُ طـــاق

اندر گذر ازجایـی، پر میوه وسبز شــــاد                

 چُرت از رخ ما واشد، اِشکَم همه در فــریاد  

بیدارشدند یــاران، شدموسم صبحـــــانه                

 الحق طلبد اینــجا، یک سفره جـانـــــانه

مرکب متوقّف شد، درحـــاشیه بــاغـــی                

 این خاطره هم مــاند، درخاطرما بــاقــی

دیرآمدوتاخــیری، درماشـینِ پشتیــــبان               

  اندک نگرانی شـــد، اَندردل کشتیبــــــان

(2)

استخرپرازمــاهی، یک رویت ویک آهـی                

 دیدیم وپسندیدیم، ما ودو سه همــــــراهی

درحـاشیه رودش ،شالی وبرنـج خــوب                   

 دیواره وآلاچـــیق، برساخته اند ازچــوب

صبحانه و چای داغ، درزیر درخت تـوت                   

 با همسفران بستیــم، ما بارغــذا وقــوت

با اُردک ومرغ آمد، این خاطره شـــیرین                 

 زین سفره پربرکت، شد سیرهم آن، هــم این

چون سیرشدند یاران، صبحانه به سـرآمد                   

 گاه ودَمِ حرکــت شد، هنگام ســـــفرآمد

ره پیش گرفتیم و،روسوی کلات اَنــــدر                  

 خوشحال و قویّ وشاد، همراه شکــوه و فَر

گَه گاه که پلکی بر،هم می شدومی خوابید                  

 بیداردلی با عکس، این منظره می قــــاپید

دلها همه گویا تنگ، آلوده به غم می شـد                   

 همراه نه خط میداد، نِی فاصله کم می شــد

دلگیرنباید شــد، ازدوری ره زیــــن رو                  

 آب به هدررفــته، هرگــزنرود درجُـــــو

جانمایه فکرمن، شادابی یــاران اســـت                  

  این کاردل من نیست، ازنعمت جانان اسـت

ره منحرف ازاصلی، چرخیدوزمانی چــند                  

 برگشت وهمی پیچید، درجاده اُرتوکَــــند

خاکی شدوناهموار، درشیبــهِ پـُـر از دار                   

 چندبُرج همی بینیـم ،بیقـولهِ آن رایـــــار

حفّاریِ زیبــائی، بردامن کوهــــش بود                  

 گویا که بُوَد قلــعه، آگــه شَــوم از او زود

دیواره سنــگی را، در حاشیــه جـــاده                   

 درحال بنـــا دیدم ،تا سیرشود ســـــاده

وارد بـــه رواق او، با قـــافله یـــاران                   

 یارب برسان مـــارا، برسایر همکــــاران

آن غارکه بردامنِ، آن کوه بــُد و آن رود                   

ثبت دل وهم جان شد، روستا و دهِ سـَررود

می غرد و می نالد، جان و دل مینی بوس                    

 یارب تو نگهدارش، مرکب همه مارا اوست

بردامن کوهی چند، رفتیم وهمــــی دانم                  

  ازیُمن طبیعت هست ،سرزنده دل و جـــانم

به به چه مصفا شد، دربی به جنـان واشد                    

 ارتوکن زیبــا هم، ازدورهویـــــــدا شد

در اوّل اُرتوکند، پیری پُرِ از لبـــــــخند                   

فرمود که ماراهــم، همره ببرید تا چنــــد

اوگفت اگررحمی، بر رهگذری کــــردی                  

 یا گر به غریبی لطف، از راه وفا ،مــــردی

آبشار سراین رود، روزی همه از مـن بود                   

 من صاحب پنج زوجم، او مفتــخر این بود

(3)

یاری زپسِ حرفش، گفتا که عجب، فـرمود:                    

 من صاحب شش بودم، گر آبشار از من بــود!

زیر لب خود گفــتم، آبشار وفشـــار آب                    

بی رابطه کی باشد، این جمله و حرف ناب

درخانه اگرکس هست،یک حرف بس است ای دل                   

 گوش شـــــنوادرده، باقی همه را کُـــــن وِل

القصه که باغاتــی، پر میوه و پرگـــــردو                  

 زنجیرهِ در هم با فت، درمحور کوه وجــو

احشام بسی زیبا، بر دامن کوهستــــــان                   

 مشغول چرایند و،پروردن جسم وجــــان

بردر گه اردوگاه،وارد شــده ورفتیــــــم                   

 با اذن نگهبانان، محبوب وروا گشتیــــم

چشم ودل ما واشد، از دیــدن همکــاران                     

 دلها به شعف آمد، همچون دل دلــلداران

جمعی همه دانشمند، یکپـــارچه ویک دل                  

  افزون زسی وپنج و، شاید که قریب چهل

هرکس زدیاری و،مشغول به کـاری نــاب                    

مسئول بلافصلی، از رشتـــه خاک و آب

وان پس به نشست اندر، یک حلقه روحانی                  

 آغازشد وخواندند، یک سوره قـــــرآنی

از قیصری بشنیدیم، شـــرحی زکلات ونیز                  

 خوش آمد وتقدیری، از جَلــسهِ روی میز

او برهمگان از جان،یک توصیه ای فرمود :                  

 گفتا که سخن کوتـاه، کیفی ببرید و ســود

ازمیوه باغاتش، تعریف زیـــــــادی شد                   

 چون میل نفرمـودیم، آن گفته نمادی شـد

آقای تشکری ،زان گفته حمـــــایت کرد                   

 آن لحظه کریمیان، تشریح روایت کــــرد

قاضی به عمل آمــد، شد موقع تا کـــردن                  

 آرای همه سنجیــد، در کردن وناکـــردن

القصه برید ارباب ،آن حکم ونظر طــی شد                   

مدیر کلات هم رفت، این قافله بی می شد

دوزنده وسلـــطانی، هریک به سخنــرانی                    

بگرفته تریبون و، کـــردند سخنــــرانی

فرمود غلامیــــان، هر مرحلــه وفــازی                    

بهبودی شکایت کرد ،ازتسطـــیح اراضی

ابوالحسنی شرحش، دیوان سکنــــدر بود                  

  تقصیر نبود اورا، رفت حوصلـه جاتـَر بود

آقای بَیاضی هم ،نا رفتـــه  به منــبر، شد                   

حال ودل همکــــاران، آسوده و بهتر شد

ساعت 5/1ظهر،شد جـَلسه تمــــام و ما                   

 از بهر نماز ظهـر، برخواســــته ایم از جا

با خستگی جــان و،ذکر دعـــــواتی چند                  

 یاران همه با پاکـی، رو سوی خداکــردند

(4)

زان پس به اجابت شد، آن منـظر وآن آهی                   

چون خوان کرم آمــد، با دیگ چلو ماهی

خوردیم ودعا کردیم، اندر حق همـکاران                      

آنان که بود خالی ،جاشان به بر یــــاران

چون سفره به پایان شد، اینِ همگی آن شــــد                       

  سرزندگی ازدست رفت، چون خواب نمایان شد

ما خفته و دل خفته، مینای سحـــر خفته                     

 برخفته چه سود آید، وا گفته وناگــــفته

عصراست ، هوا سردُ، خوابیده یلانِ مـرد                     

 بردرّه زده یک سو، ویرانـــــگر آه ودرد

دیوانه صفت از عشق، برآب رواناننــــد                      

عقلان به تفکر اَن، درنیمهِ ره ماننـــــــد

مقصد وسط جنگل، با جاده ناهمـــــوار                    

 سایه ودرخت وسنگ، نهر وچمن و آبشار

ای جان بِکُن اندیشه، ازآن طـــرف بیشه                      

اسکان عشایر بیـــن، پرمعنی و پرریشـه

جانا زچه معتادی، بردود و دم ماشیــــن                     

اینجا که نه، هرجا را، آیئنه عبــــرت بین

دور از کم و دور از کین ،ای دیده ببین وابین                        

 دربی به طرب واشد ،گویا که بهشت اسـت این

ریزد چو  شراب ومی ،ازساغر سیمیــن پـــی                       

 پیش آر قدح ای دوست ،این چون وچرا تا کی؟

رندی به نظر بازی ،ازبال وپرش راضــی                      

شد همدم مستان و ،رقصید به هر ســازی

چون شرب طهور،آب از ،ابریغ وفا میریخت                      

 این نعمت عظمی را، گویا به الک می بیخت

ترکیب گیاه وگل ،آب وچمن سنبــــــل                   

دُوُ  رِ  وُ می وُ فا ، سی وُ لا وبعدش سُــل

قمری به غزل خوانی ،ناطق به سخن دانی                     

هریک به عمل جستی، تا زنده کنی جـانی   

برگشت سبکبالان، از دره به مقصــد شـد                    

 ازلطف و کرم سرشار،این بارقه بی حد شد

عصرانه پذیرایی، با چــائی وبا میــــوه                   

  ماراست بسی خاطر،زین رسم وازاین شیوه

هنگامه رفتن یا، چون وقت غروب آمــد                    

 بینم که بسی آب از،هرچشمه به جوب آمد

در سایه بید وباد، این خاطره محکم بــاد                    

 باشد که همه عمری، زین اردو  نمائید یـاد

یعنی که کلات امشب ،شد وعده گه یاران                     

 امشب تلفنها شـــد، وقف دل دلـــداران

امروز سفر طی شد، بر جاست سفرنـــامه                   

 تاروز دگر بنــدم، این دفتر واین نــــامه

بهر خور و خواب امشب کردند نظرخواهی                   

 رأی همگــی مثبت زین جا بشونـد راهی

شب شد همه دلخسته، نومید زیاروقـــال                     

آرام گرفت هرکـس، درکنج اتاق وهـــال

ذکری و نمازی چند، همراه کمی لبـــخند                    

 شد مستمع آمــاده، چائی وکنارش قنــد

(5)

درساعت 5/8درسلک کـــــلاس و تیم                     

 آماده شد اسلاید وdvd, و برق و سیــــم

آقای بَیاضی را کانجا،سخن ابتـــــرشـد                      

بر کرسی وعظ آمد،او از همه بهتـــر شد

موضوع سخن این بود، آدم وشکـــار ابر                    

 گراو شود آبستن، بارد به زمین از جبـــر

تشریح مفصل کرد، این مسئله pover point 

                   I dont very sory this ether or is font

قیصر به ضیافت شد، شام همـه مهمانـان                      

نان و لبــنی و دوغ،  گوشت بره بریـــان

خوردیم و صفا کردیم، تا خرخره جا کردیم                  

 جز درد دل و دلبر، بیگانه زهردردیـــــم

زان پس به قدم رفتیم، ما طول خیابان را                     

 تا معده فرو افتد، آسوده کنیــــــم آن را

بربام جهاد ای دل، شعرو غزلی گفتیـــم                     

 زان پس به سبکبالی، تا صبح وسحر خفتیم

چون صوت اذان صبح، از مأذنه صادرشد                     

 روح به سفررفته، درجان من حاضرشـــد

دوگانه نمازصبح، بربام صفـــــــا کردم                     

 درحق همه یاران، با عشق دعا کـــــردم

روشن شد و روشنتر، دیدم به دوچشم سر                    

 دیواره شهراز کوه، محفوظ چنان گــوهـر 

 شد روزی و روز ازنو، واحد بُوَد  آبُ  اُو                      

جُو اَر چه بُوَد اَرزان ،گندم بخرید  نِی جُو

من منتظرم تا که، یاران همه برخیــــزند                     

 این فرصت باقی را، در شعرترانگیــــزند

ساعت شده راس هفت، وقت چای و صبحانه                

 کم کم به قرار آیند، خوابان نهــــان خانه

صبحی همه جان افزا، درشهر کلات هستیـم                      

 ازلطف عزیزانش، ما غرق صفات هستیــــم

راکد بوداوضاع و،اقلیم وهوای شـــــــهر                        

شاید که چنین دژ را ، نادیده کسی در دهـر

برسفره صبحانه، شمع و گل و پروانــــه                       

خوردند و سپاسی از، صاحبدم این خـانه

اردو به سه قسمت شد، این کارزحکمت شد                      

 حل، مشکل هرشهری، اندرسرفرصت شـــد

بحث و جدلی جانان، درجمع سخنـرانان                      

 تصویب ومقرر شد، قطعنامه ای درپـایـان

امید که این حرکت، کوهی شود از برکت                       

 تاباز کنند یاران، با شوق و شعَف شرکـت

یک شهرِکلات و یک، کاخِ قَدَرخورشید                      

  بایدکه حضوراًرفت،این بُرج وعمارت دید

دیدیم و نظرکردیم ،آثاروبناچــــــندی                       

 دِژکرده بنا نادر، دربندی و سربنـــــدی

(6)

با خط وزبان ترک، مکتوب به لوحِ سنـگ                      

 مدحـی به تمام اندر،شاهِ قَدَرِ پر جنـگ

اَلقِصّه چنین مردی، محبوب مُلوک وعام                        

 در پرده به خون غلطید ،بازیچه ننگ ونام

پایانه دیداراست، گوئی که به جان خار است                  

 دل کندنِ ازیاران،این عاقبت کار اســـت

خوردیم نهار و باز، آماده برگشتیــــــم                     

 ازکوه فرود آئید، ما زائر آن دشتیــــــم

یاران به سلامت باد، قلب و دلتان هم شاد                   

  دستی به دعا گیرید، این سیر مبارک بــاد

ای کاش مرا می بود، برجسم و تنم بالــی                    

 درچشم بصرنوری، برگلخن دل حــــالی

دربتکده لیلی، درسعی و صفــا بــــودن                     

درعین بداندیشی، هم با شهدا بــــــودن

غارت شده جان ودل، ازرهزن این منـزل                    

  بس کِشتی که تا زانو، بنشسته همه درگِـل

این دوری و رنجوری، اندیشه کند هرکـو                        

خودبارقه ای باشد، چون ذکرسحر،هوهو

احساس مسرّت کن، ازخدمت خلق ای دوست               

 ازماست بهانه و، ارزش وبها ازاوســــت

گر در طلب راهی،عاشق شوو صادق دل                     

 کج باررسد آیا، برمقصد وبر منــــــزل ؟

عمری به گران جانی، سرمایه ام ازدست شد                 

 ارزانی اوکردم ،  نابوده من هَست شــــد

اول به عمل تازی، اندیشه کنی آخــــر!؟                  

ظاهر به مسلمانی، در قول وعمل کـــافر! ؟

عاقل بود آن کو که، اندیشه کند فــــردا                    

 بر او که نصیبش نیست، اندیشهِ حـق دردا !

از شبنمِ عشق اوّل ،خاکِ دلِ ما گِل شُــد                    

دنیای گُلاب و گُل ،زین مرحله مُشکل شد 

چشم طمع از جان کن، بر خیمه جانان زن                  

  در هم شکن از ریشه، بت خانهِ مـــا ومَن

بر دفترِ دل ای دوست،برگی شُو،وعاشق شُو                   

در مجلسِ معشوقان ،مَستی شُو وناطق شُو 

از پیش مرا غم نیست، در پس غم رهزن نیست                       

خوش باش دمی، دنیا، هم قیمت ارزن نیســــت

با دُورو فلک هرگز، دل زنده نگیرد خــو                    

 ما جمله رویم و کَس، باقی نشود جـــزاو

پس لطف ازل یارت، محبوب نگهــدارت                    

 آسوده قدم بردار، او بیمه کند کــــــارت

سیّد دو سه روزی چند، از عشق حمایت کرد                    

 با شعرو غزل همدم ،یک عمرحکایت کـــرد

 

 

راهیان کوه – صبح آدینه

راهیان کوه – صبح آدینه

*****************

سحــر و صبـح  روز آدیــنه                      

 روشـن همچــون فـروغ آئینه

زنگ اخبــار را صـدا آمــد                      

  از سویـــدای دل نــدا آمــد

ای دلِ از دست داده حرکت کن                    

 در گــروه روانــه شـرکت کن

همـرهــانی بـه هیبت لشکــر                    

 کم ولــی بـا صـلابت حیــدر

عــزم کــوه دیــار دلـــداری                  

 مقصــد ما صعـود تخت نـاری

رهبــر ایــن گــروه آمـــاده                   

 شهــرت آشنـــا رضــــازاده

مرکبــی همچــو رخش آزاده                   

خوش دل و بــا صفــا و افتـاده

مارپیچ کلاتــه طـی کردیــم                    

پیشــوازی مــــاه دی کردیـــم

پارکینــگ کلاتـــه فردوسـی                

 از پس پیـــچ و رفتــن قــــوسی

بار و بندیل و قوت خود بستیم                

 از شــر و شــور مردمــان رستیــم

پر تـــوان راه کــوه را سفتیم               

 ذکــر و نــام جـلالــه را گفتیـــم

در شیـار و کنــار قـلّه و کوه                  

مقتــدایــان صــبر حضــرت نـوح

در نَــوَردیـده ره بپیمــودند                 

 در دو منــزل کمـــی بیــاســـودند

کیک و آب میوه، کشمش و شکلات         

 شد میــان راهــی منشـاء ثمــرات

ساعتــی چنــد راهپیمــائی                    

عشـق و شـور و نشـاط و شیدائی

کاروان آشنــا به مقصــد شد                  

 غــرق لطـف و صفـای بی حد شد

عرصه ای سوت و کور و تفتیده                

 جنگلـــــی از درخت خشکیــده

خانه بی سقف و درب بی پیکر                   

 می بــرد هــوش آدمی از سر

مستقر در مکــان بــاب نظــر                

از دد و دیــو دل نمـــوده حذر

در بساطـی بهشتــی و زیبــا                 

 آتشــی مثــل مَخمــل دیبــا

همّتِ دوستــان پسندیـــدم                 

 بر دل ریش خـویش خنــدیـدم

قوری آب جوش و آتش داغ                

 جنگل و کوه و نهر و کلبه و باغ

چائی سرخ فام و قنــد سفید                

 سفــره پر ز قوت هـای عدیـد

جگــرِ سرخ و ناب گوســاله                

معــده را ساخت، لیک با نــاله!

خون ز چشم وجود او جوشید                

پیک بــر فـرق ذائقــه کوبیـد

ختم شد بــزم چای و صبحانه               

تجربــه شـد و گشت افسـانـه

همچو یاقوت دانه هـای انـار               

 در سـر سفـره بـر گرفت قــرار

هر نفــر نصف هر انـاری نیم               

همرهان را هراس و حـرص و بیم

طی شد این باب و شرحی از وصفش            

گفتــه شـد تــا همین شود ختمش

لیک یاران ز دل همی گفتند                   

 اشک دل را به چشم سر سفتند

کان جگر را نبود لطف و ثمر                  

 هَجمـه آرید ســوی قوت دگر

مرغهــای لمیـده در دبــّّه                    

ریز و سرشار و همسر و حبّــه

چشمکی زد گروه را و بگفت               

 حاضــرم معـده شمــا را جفت

مرغهــا را به سیـخ بَر کردند               

 چشمهــا را ز دود تــر کردنـد

سرخ شد، پخته شد همی آن شد            

 راحت الهضـم و نافــع جـان شد

وان سپس چائی و انـاری چند              

 زین همـه پرخوری همه در خند

ظهر و وقتِ زوال نزدیک است               

معده ها مشک و روده چون خیک است

گفتـه شد تا روان شویم بـه راه              

کوله هـا بستـه پر ز حسرت و آه

راه در پیش و خوش گمان بر خویش        

 نوش جان کرده، دور از جان نیش

سیب زمینـیِّ پختــه در آتــش             

کس پلیــدی ندیــد در ذاتـش

آخرین لقمــه بـود در برگشت               

با خداحافظــی زِ کـوه و دشت

درفرود از قُلَل همی خواندیم                

 ما پلیــدی ز قلب خـود راندیم

خوش سفر خوش حضر ابوالحسنی           

تن بـه تن، چــون بـرادران تنی

بود قنّاد، خنـده رو بـه سفر                 

شاد و شیرین مثــال قند و شکر

پســر ارشـــد رضـــازاده                      

 نعمتــی کَش خـدا بــه او داده

از خداوندگار شکر و سپاس                      

نعمتی داده عقل و هوش و هواس

مرکب مــا دگــر نمایان شد                    

 رفتــن مـا به شهر آسـان شـد

بر نشستیم رویِ مرکب و راه                      

پاک و آسـوده وَزن، همچون کاه

سویِ منزل دوان دوان رفتیم                       

شاد و آســوده، بی امـان رفتیم

اَلحق این جمعه یادگاری شد                     

 خاطـــرش ثبت و ماندگاری شد

کاش آنانکـه خسته یا خوابند                    

 قــدر ایـن فعــل نیک دریابنــد

هم سلامت برای جسم و جان                   

 هم شفــا بهــر روح و نفس و روان

سودِ رَه برده ایم مــا به کــرار                  

ایــن یکــی بــود از میــان هــزار

سیِّـــد ایـن راه را همیشـه بپـوی

مــَدَد از فضــل کـردگار بجــوی