سفرنامه منظوم همراه همکاران ترويج و آبخيزداري به منطقه قوچان

سفرنامه منظوم

 

همراه همکاران ترويج

 

و آبخيزداري

 

 به منطقه قوچان

 

 

****************

ما و سفري زيبا با قافله ياران

 پيــوسته و همـبسته بــا خنـده و دسـت افشــــــــان

چون عزم سفر كرديم با اردوي ترويجي

تأييـــد مـؤكّـد كـرد، وجدانــي بــــا وجـــــــدان

عزم سفري كرديم با همرهي ترويج

 تــا دل به صفـا آريــم در منطقــه قوچـــــــــان

يكشنبه است از هفته ، هفده بود از اردي

خشـك اســت هـوا و گـرم ، نـي ابـري و نـي بــــاران

هشت است دم حركت ، يك يك همه مي آيند

 بايــد كه روان گرديــم از محوطــة دهقــــــان

در بزم درخت توت ، جمعند و همه باشند

 روزي خـور ايـن نعمـت ، چـون دون بـه بـر مرغـــان

يك واحد اتوبوس ، مركب همه ما را اوست

 زيــن كـرده و آمـاده ، در خدمـت مهمــانـــــــــان

يك يك به ركاب آيند ، غم از دل خود سايند

 وز مهـرو محبـت گــل ، ريـزد بــه ســر آنــــــــان

تأخيري و تمديدي در حركت ما ، ليكن

 كس خورده نگيـرد چون ، عـادت شـده در ايـــران !

ماشين شده در حركت ، چون كشتي پر هيبت

 مي غرّد و مي درّد شــــــولـــوغـــــي خيابـــــــان

ياران صلواتي چند فرياد برآوردند

 تـــــا زنـده شود دلهــــا ، از بارقـــــة ايـــــــــمان

از شهر به در گشتيم گويا دل خود هشتيم

 دلهـا به حـــــرم بسته ، جــان خسته چو بيــــماران

القصه كه راه ما رو سوي چناران است

 يك گنبـــــد و گلدستــــه ،كرده همه را مهمان

(1)

اين بقعة والا را گويند جليل ، و حال

 از بهــــــر ارادت رفــت دل در گــرو ايــــــــــمان

بگرفته وضو ياران از آب زلال او

 دلهـا بـه زيـارت شـد ، چون شعشعــــــة تــــــــابان

در اردوي مـــا باشند ، گلهـاي بسـي يكـــرنگ

 يــك يــك بشمـارم مــــن نام و صفــت آنــــــــان

راننده عباسزاده ، ناصر شده همكارش

 رهبــر نبـــــوي پـور است ، اين لحظه غنيمت دان

مداح شريف ما چون حاجي نوراني است

 مـــــا بيمه بوالفضليــــم اين را به يقيـــن مي دان

آقاي قويدل هم ، ناظم و شمارشگر

 خوش خلقـــي و نظــم مــــا كارش بكند آســـــــان

ما بي كله و بي مو، يك عده كله دارند

 بــي مويـي ســرهاشان در زيـــــر كلـه پنهــــــــان

پيران رشيد ما چون بركت اين جمعند

 دست همـــه شان بوسيــم در سلك و ره عـرفــــان

هاموني و خاموشي همچون دو قلو باشند

 قلب و دلـــي از گل ليـك ، محكـم چو شن وسيــــمان

چون جمعه پور و نداف پيوسته هم باشيد

 حكــم ازلي ايـــن است كـــــل مــن عليه فــــــــان

جفتي ز قرقبانان با يك كله ثابت

يك ســوژه عطاپــــور و، آن ديگري اش اخـــوان

ما دست كريمي را با حوصله بفشاريم

 دنيـــــــاي كريــــــمان را آئينــــــة عبــــرت دان

عاشق پيشة حيران ، جاوداني جاويدان

 همراه خــــادم زاده هـم كاســــه و هم پيمــــــــان

سخت است سرايم شعر، اندر صفت ياري

 عنــاب حسن اسمش خــارج شــده از استــــــــان

(2)

آقاي رجب پور است آبخيزدار نمونه

 انســـان شريفي چون ، روحـــــــاني و با ايــــــــمان

فرزند آقا عيسي ، فاميل رجب پور است

 جــــــاي پدرش آمد ، او در پــي آب و نــــــــــان

يارب به ضياء حق درياب ضيائي را

 مـــا جمله همــي خواهيم دردش بشــود درمـــــان

پيمايش نور حق ، اندر سر نور پيما

 مرتــــــــع شـده از لطفـش پاينــــده و آبــــــادان

از فارمد مشهد داريم زرنگي را

خوش نيـــت و شوخـي گـر، صـدر همــة مـــــردان

مركب همه مشغول يك كيسة پر تخمه

 ايــن تخــم بـه آن مي داد ، مي داد بـه ايـــن هم آن

مأمور ره و هادي ، ترويجي همسنگر

 آقــاي جـليــــلي شـد از جـانب ميــــزبــــــــان

از رنجبر اردو، كس رنج نبيند چون

 دلـدادة عشــق خود ، بـا مــــا شده جسـم و جـــــان

طوباي سعادت را در ديده كاظم بين

 از عشـق و صفـا دور اسـت انديشــة بـد خــواهــــان

پردازش اشعارم مرهون دو صد لطف است

 بخـصوص عبــدالهـــــي از زمـره همـكــــــاران

دروازه قوچان را وارد شده و ديديم

 يك مـــــــوزه زيبايــي در مسئلــة انســـــــــان

الحق كه اگر آدم دلداده شود، بيند

 دنيـــــا همه هيـچ و پـوچ ، آبـــي شده در هــــاوان

يك درس گرفتم من در موزه فوق الذكر

 هر چيــــز روا غيــر از، زن گيـــري در قــــــوچان

زواّر حرم آيد جامي كه زجم آيد

 عطـــــــر گل يـــــاس آمـد از روي سـر آنــــــان

(3)

در مسجد جامع شد هنگام نماز ظهر

يك قافلــــه دل بگرفـت انـــدر بـر هـم ســــــامان

شكر از نظر لطفش در اين همه هاي و هوي

 دستـــــان گدايـــانش حــق را طلبـــد دامــــــــان

زان پس «آقا نجفي» كرديم زيارت ليك

 در بستــــــه بـد و غايـب ، مســؤل در و دربــــــان

چون گشنه شكمها شد، بغض دل ما واشد

 بهــــــر خور و خوابــي چند، شـد راهـي رستـــوران

سقف و در رستوران كوتاه بد و اما

 خـوش آب و هـــــوا انـدر زيـر سـر آن ايـــــــوان

خوشمزه نهارش بود ، از لطف وقرارش بود

 ايـن تـــــازه بهـارش بـود، واي از غــزل پايــــــــان

يك قاب پلو سر پر ،گارسون كمكي بود شل

 خورديــم و دعــــــا كرديم گوشت و چلويي با نان

اندر مثل است هرگز،كس خورده نگيرد چون

 شـد دامگــــة قـوچـــــان ،آرامگــة يـــــــاران

ما پشت در و قفلش ، علاف صفت مانديم

 شايـــــد كـه كليـــــــدي را آرنــد بــــــــراي آن

راضي به رضاي ، حق لبخند زنان گفتيم

 در سايــه بياسايـد، فكــر و سـر و جسـم و جـــــــان

در باز شد و جمله ، وارد به محل خواب

سر هــا طرفــي مــاند و آن طــــرف دگـر شد ران

خوش ، خواب نموديم و شد خستگي از تنها

 خوشتـــر بود آن باشـــد ، يـــادي كنم از جـانـــــان

بعد از خور و خوابي چند، حركت به سوي مقصد

 دشتـــي ز شقــــايـق پـر، انـدر نظــر اخــــــوان

بند گابيون سنگ ، محصول زماني چند

 توضيـح قليـــــزاده ، ده گــوش و عمـل كــن آن

(4)

توضيح شنيديم چند، از صحبت پيمانكار

 بــا جعبـــه شيرينـــي ، در عـرصـــه و آن ميــــدان

رفتيم همه يك سر در روستاي قاچكانلو

 ديديــــم بسـي سبــزه ، بـاغــي و نهــالستـــــــــان

گر چه همه جا سبز است ، صد جاي دگر نقض است

 مــا دسـت دعــــا داريــم انـدر طلــب بــــــــاران

بس تپه كه كرديم طي ، بي جام و شراب و مي

 پـــا و كمـــر از دست رفــت ، راهـــي كه نشد پايان

حاجي حسيني بود استاد، نه آبخيزدار

 هـــم الگـوي كــــــار و هـم استــاد ره عـرفــــــان

آزاده و آباده ، فعال و بسي ساده

بر عرصــــه همـي تـازد، چون شيـــــر و يلي تازان

گر چه ره ناهموار در پيش ره سد است

همراهــي مــــا باشــد يك مــرد گـــل چوپــــــان

آبميوه و موز و هم ، بيسكوئيت فرخنده

 قوتــي است كه ترويجـي است ، هرگز نشود بــي آن

در سد تبارك ، ما پيچيديم و تابيديم

صحـــرا همـه جــا تاريك ، مخــزن همــه درافشــان

تا تاج بسي رفتيم اشك سر و دل سفتيم

 تاريـــــخ همـي ناليـد از تــــــاج سـر شـاهـــــــان

با ديدن آب سد، آب همگي سد شد

 كـــو آن كه بگيـــرد پنـد، از كـار حــــق و يــــزدان

شب گشت و عجولانه گشتيم سوي خانه

 هـــم از نفس افتـــاديم ، هـم وعـــدة خـــــان ومان

گرد ره اين اردو بر صورت و بر هر مو

 اجريــست كــــه مي ماند تابنــــده و جـاويــــــدان

با همسفران ، حرفي از راه وفا دارم

 مشكــــل نبود كـــاري كاخـــــر نشـود آســــــــان

(5)

در جامع قوچان ما ، خوانديم نماز شام

زان بعــد بــه رستـــــوران بنشستـه سر يك خوان

با گوجه كباب و دوغ ، ما بار شكم بستيم

ما شــــام نمي خورديم ، خورديــم چو شد مجـــــان

شد خاطره اي ديگر در اين سفر كاري

قـوچــــان و گدايـاني همچـون كنــه اي چسبــان

با آنهمه قوّت ، اندر قلب قويدل باز

 ضعــف دل يــاران شـد هـم صحبتـي بـا جــــــانــان

يك يك تلفنها را وصل دل جان كردند

 انگــــار عمل مي كـرد بـــر قلب همـه سوهـــــــان

چون شب شد و وقت خواب ، ياران همه غلطيدند

 تـــــا چنـــد بيارامـند، اعصــاب كننـد ميـــــــــزان

آن عطركه مي گفتند دل را به جلا آرد

 جـــز صاحب عطـــــرش را بـر خانـه نكـرد مهمــان

صبح و سحري ديگر بي بچه و بي همسر

 خواننـد نمـــــاز صبـح ، چند آيـــه اي از قـــرآن

از بهر خريد نان بهر سر صبحانه

 رفتنــد بـــدر از كمـــپ ، تعــدادي از همكــــــاران

شستيم اتوبوس و كرديم همه حركت

 چون نــوش نمـوديــم مـــا صبحانــه و چــاي نـــان

رفتيم و مسير ما ، شد روستاي خير آباد

 خيــــــر ابــدي بـادا در پيـــش و پــس يـــــــاران

در حوزة بهاركيش ، باغي ز بهشت ديديم

 ايـــــول و دوصــــد احســـن بـر جملـــة آقــــايان

ما و هدفي نيكو در كنترل سيلاب

 سرسبـــزي هـر مـرتـــــع ، ره گيـري چوپـــانــــان

آقاي عليپور و يارش چو دلاوري

 شرحــي بـه كمـال انـدر آن مرتــــع و بيـــابــــــان

(6)

بس خانه بد از چادر، مربوط به عشاير

 پـاكـــي و صـداقت بيـــن در زندگــــي آنــــــــان

از راه كرم ديدم اولاد پيمبر را

يك پشتـه علـف همــراه پـر قـدرت و بـــــا ايـــمان

چون ظهر شد و وقت ديدار خداوندي

 محــراب رســــول الله شـد قبلـه گــه جــــانـــان

جسم و سر و قلب و جان در راه حقيقت ده

 هرگــــز ندهـد الله ، يـــــاري بـــه تبهـكـــــــاران

دلها همه آماده از بهر غذا خوردن

چشـــم همـه روشـن شـد، بـــر تابلــــوي رستـوران

يك عده شكم گشنه ، جان در تب و دل تشنه

 خوردنــد همـه مــــرغ و ، مــــرغ دلشان بريـان

آنگه كه غذا طي شد ، هاي همگي هي شد

 ارزانـــي خوبـــان شـد، كلــي درم و تـومـــــــــان

در جمع ، همي بينم ، خوفي و رجائي چند

 صد حيــف زمــان بگذشـت طـــي شـد سفـر و، پايان

دلها همه تنگ و جان ، آماده آهنگ است

 زود اســت كه بنشينيـــــم انــــدر بـــر دلــــداران

ياران به حلاليت ، پايان سخن اين است

ما را ز وفــــا يادي چون يــــوسـف در كنعــــــان

اي كاش كريمي هم اندر بر ما مي بود

 او از اثــــر ايثــــار، مــأمــور شـد و نگهبــــــــــان

ساراي كريمي را يارب ز چه از دست شد

 او بركــت ايــن جمـــع است ، لطفي كـن و بـرگردان

استاد حسيني فر، عمري به تلاش اندر

 تـــا زنده كنــد روزي آبخيـــز و همـــه آبخــــوان

شاهد همه را عيني ، آقاي مهيميني

پــرورده آبخيـــــز است ، از كـس نبـــرد او نــــان

(7)

ما خاطره ها داريم از حاجي سيستاني

منشــي مديــــريت ، شد زنــــده ، بـدر بـرد جــان

در جمع رفيقان هست جاي معاني خالي

 در كســوت وكـــار مــا ، حقـــا كه بــود اركــــــان

بوالفضل معاني هم ، چون نامده بابايش

همـــراه پـدر مانـــده از فضـــــل و ره احســــــان

در سد طرق هم ماند آن سيّد زين الدين

 غـــرق زن وزندگـــــي ، هــم مانـده از اين ، هم آن

آبخيز نشينان را يادي بكنيم اي دوست

در كــــار، بدست آريـــم رأي و نظــــر ايشــــــان

خوشدل ، دو سه روزي چند با ما سر و كاري داشت

 بالاخـره نفهميديـــم ،كارمنــد بودش يــا خــــــــان

قند پهلو و لب سوز است ، چائي حسيني

هم پاكــــــــي و تميــــــــزي را از مـــرحمــت او دان

حجت كه بود خادم ، از نامدنش نادم

 گـل بوســــــة مشهورش ، هم دل برد و هم جـان

سيّد ز صميم دل ، آهنگ سفر دارد

 دستـــي به دعـــــا گيريـد، يــــاران به حـق قــرآن

در جمع و جماعات ار حالي بدهد باري

 جـــــاي همگــــي گريـم انــدر طلـب بــــــــــاران

سيد بسرود يك ريز اندر سفر آبخيز

 صـد بيتـي او اينجـــا ، خود در سفـــــــــر اسـت الان

بخشيــــد عزيـزان گـر ، شعـرم به خطـــا رفته است

خوابيـده جـه گويد شعــــر ، انـدر خــــور بيـــداران

ده روز-ده استان و ده ها خاطره منظوم با دوستان کاشمری در این سفر

سفـرنـامـه منظـوم

**************

ده روز-ده استان و ده ها خاطره منظوم

با دوستان کاشمری در این سفر

**********************

بـاز هنـگامــه سفـــر آمـــد روز موعود همسفر آمد

یــاورانــی ز عـرصــه پیکار یکدل و یک زبان و خوش کردار

حرکت عاشقــانــه ای کردنـد ترک دلدار خانه ای کردند

روز اوّل بـه وعــده مـوعــود جاری اندر جهاد همچون رود

بارهـا بستـه دل ز شـوق سفـر شاد و آماده شد ز صبح و سحر

زیر قرآن گـذر بـه قصـد سفـر مستقر روی صندلی اندر

بدرقـه پـرثمـر، ولــی ســاده پای درب آمده معین زاده(مدير)

یک به یک را نـدای رفتـن داد دست رحمت به دست هر تن داد

چون که ساعت به وقت وعده رسید چرخها روی جادّه شد، چرخید

اوّلیـن گام را بـه قصـد رضــا در ره اونهند به حکم قضا

از نیشـابــور کاروان بگـذشت در قدمگاه شادمانه نشست

قـوتـی و گردشـی وسـرویسی در زیارت خرید و تندیسی

کاروان وفـــــق آرزو آمـــد جز تدارک که بعد، او آمد

جمله حرکت بسوی قرب رضـا با توکّل به لطف و مهر خدا

کاروان همچو موج در تب و تاب جَلد و آماده، نی خور و نی خواب

همچو مجنون ز عشق لیلی مست دست دردست با رضا پیوست

بارگـاه جـلال و عــزّت و جـاه کرده تضمین سلامت این راه

بـا وداعــی بـه قیمت رفتـــن اشک دل را به دیدگان سُفتن

از چنــاران مسیــر پیمـودیـم شهر قوچان به چشم و دل دیدیم

پیــر جنّت مـکان آقـا نجفـی صاحب ذوالیسّاحتین کفی

بـر مـزارش دعـا و فاتحـه ای بذل و لطف و بیان و عاطفه ای

شهـر بجنـورد سبز و زیبـا بود نو عروسی درون دیبا بود

شهر فاروج شهر کی پخته است شهر آجیل و پسته و تخمه است

سینـه کش در گـدار بـَدرانـلـو شهر بجنورد را کمی آن سو

نعــره میـزد سفینــه رهـــوار صافی و پستی و تونل و گدار

من چـه گویـم ز پارک باباامان عاجزهستند جمله کِلک و زبان

صحنه هایی پر ازجلال و شکوه دست در دست عرصه و هم کوه

آب رحمـت بسـی روانـی کرد دشت را حکم بر جوانی کرد

خشکسالـی و بحث بـاریــدن مثل چشم است و اصل نادیدن

دیـده هـا بایـد از درون زایـد چشمه را سفره درون باید

از چه گویم که حل آن مشکل تلی از قصه ها و خون دل

فصل درد و حساب خواهد شد هم سؤال و جواب خواهد شد

بعـد شامـی و ورزشـی و قرار الفرار از نهیب قوم ضرار

کاروان شـد بـه گنبـد کاووس سبط سجاد را ز جان پابوس

در سحــرگاه میهمـان گشتیـم غرق الطاف میزبان گشتیم

میـل گنبــد نـظارگـر بودیــم سنگ پژواک صوت را دیدیم

زان سپس راهــی علــی آبـاد در کبود بال خرم وآ زاد

کوچه ای از رواق و باغ بهشت نی توان گفتن و، نه نای نوشت

نهـر جـاری وآبشــار کـــرار برد از کاروان مجال و قرار

بـر بلنـدای تپّـــه ای گلفــام منظری خوش نسیم و دل ارام

عدّه ای جمع و مات چهره نگار آن حبیب وصنیع لحظه نگار

آن دگـر بـر ستیـغ کـوه روان تا ببينند جمله غیب و نهان

ای خوش آنکس که پند گیر شود بر سر خویش مهر ومیر شود

لذتی راست سجــده بر معبـود با رخ خسته روی سنگ کبود

دل بــه پـرواز آسمــان دادن جان به دلدار جاودان دادن

ره گـرگان و کرد کـوی گرفت کاروان با سفر چو خوی گرفت

تا به سـاری نمانده است راهی سفره ظهر دوستان، ماهی

وقت موعـود پـای میز نهــار بوی ماهی پلو نمود خُمار

از ســر جملگی بـر آمـد دود چون غذا خوب و باب صرفه نبود

استخــوانهــای ماهــیِ لاغر قسمت کس مباد ،ولو کافر

بعـد صرف غـذای توصیفــی در حسابش تامل و لیفی

داد دل زان رفیــق نـامیــزان کاروان بر گرفت به کسرِ تومان

بـا رفیقــان بســوی بابلســر در دل ایمان وشوق جان در سر

ساحل از موج تیره دلتنگ است پاسخ نا برابری سنگ است

محمـودآباد نور ونوشهر است چون نگینی به ساحل بحر است

تِلـه کابیـن شهــر چالوسش لذتش هر که می برد نوشش

اوج گیـری به قلّـه با کابیــن یارب هوشیاریی بده آمین

منظـره خوب، صحنـه آلـوده چشمها ماتِ بزم نا دیده

تنکابـن مسیــر بعــدی مــا مسجدش وعده گاه ذکر خدا

خواب و اطراق رامسر به جهاد شکر حق زین نعم زوال مباد

شام ما گوجه بود با تخم مرغ بوی سیر آن مزّه ز اُملت برد

سیر ملّت نام داده شدن آن، شام مزّه اش ثبت سینه هر کام

رودسـر، لنکـرود و لاهیجـان حجله جنّت الهی دان

سر به سر سبزی و درخت و دَمَن لاله و سنبل و ثمین و ثَمَن

خطه رشت و شهر کوچک خان شهر نان و کلوچه لاهیجان

رشت شهـر حمـاسـه جنـگل شهر چابکسران زیبا یَل

نـور قـدسی تبـار او در گور سنگ قبرش نماد سنگ صبور

میـرزا رفت و انقلابش مـانـد غسل کرد و اقول و اشهد خواند

وقت ما در سفر چو محدود است قصه ناخدا و یک رود است

****************************************

این سفر ممتاز در دوران گذشت از مسیر چهارده استان گذشت

در گذر از شهر و هر بیقوله ایم سوی فومن جانب ماسوله ایم

از سرای صومعه بگذشته ایم پا به رضوان شهر اکنون هشته ایم

شهر هشت پر ،تالش اندر قبل بود صنعتش دیدم گمانم طبل بود

شط گرگان رود ما را رهنمـا بُرد اندر ساحل از بهر شنا

یاد باد آن اوج شادی و نشاط پهن شد آن سفره و بزم و بساط

موجهای خیره سر بر ساحلش همچو کوهی کاروان شد حایلش

آستارا شهـر مـرزی بـر رسید چون نبودی وقت از چنگان رمید

اردبیل اطراق دیگر شد به شب دل ز شوق مقصد فردا به تب

آبگرمـی فـوق آنچـه آبگرم شافی و نافی و طبی فوق نرم

شهر سرعین از صفا لبریز بود میزبان خیل خوبان نیز بود

ما و همراهان به آب اندر شدیم با شمیم آب هم بستر شدیم

آب استخر و سونای داغ داغ یادگاری ماند حیف از این فراغ

نان و آش وشیر و هم ماست و عسل موج برکتها، کنار یکدیگر

با دلـی آکنده از مهر و صواب کاروان بگذشت از شهر سراب

بر در دروازه اش بـزم نهــار برده از ما جملگی صبر و قرار

آن دگر ماشین ز همراهان ما کرده اعلام کسالت از وفا

دوستان فنّی از خرد و بزرگ کرده اند تدبیر این عیب سُتُرگ

اندک اندک راه تبریزش گرفت کاروان بار دگر خیزش گرفت

در مسیر از شهر نیر اندر شدیم جامعش را با نمازی بر شدیم

شهـر تبریـز و مـزار شهـریار برد از دل طاقت و صبر و قرار

با علی، با یاد او مجنون شدیم از رفیقان شاکر و ممنون شدیم

صوفیان شهری پس از تبریز بود در شبستر سروبستان نیز بود

خامنه شهری است بر دامان دشت شهر دوران عظیم سر گذشت

رهبر اندر دامنش چون گل شکفت شرح حالش قوم آن فرزانه گفت

با تبرّک جستن از انفاس شهر رود دل جاری شد اند نای بحر

با نماز و راز پر صدق و صفا شهر رهبر را سپردیم بر خدا

شب زمان سلماس را میهمان شدیم بهره مند از هم جهادیمان شدیم

صبحـگاه زود طبـق یـومیّـه کاروان پهلو گرفت در ارومیه

ساحلـی آرام و نیلی رُخ ولی هیچ موجودی در این دریانَزی

آب شور و تلخ بالاتر ز زهر شد شفای ناس و عزرائیل بحر

سوی گل مانخانه در دریا شدیم مالک هم دین و هم دنیا شدیم

سفره ای پر رحمت و چایی داغ چهار دست و عرعر خوب الاغ

شکر حق در ساحل دریا لجن پادزهر دردهای هر بدن

*********************************

به بوکان و سقّز سفر می کنیم مهاباد را پشت سر می نهیم

چــو دیـوان درّه پدیـدار شد هوای خنک جمله را یار شد

ز بیجار و قروه گذشت کاروان فرود آمد اندر دلِ هَمِدان

عجب مردمی نیک مـرد و فهیم مؤدب، مسلمان رحیم و کریم

چنـان کرد رفتـار بـا میـزبـان که در شکر او عاجز هر میهمان

ز برکت همی غـرق و آبـاد در به نزد زمین و زمان مفتخر

یکی گنج نامـه بـدامـان کــوه ز عهد خشایار شاه شکوه

وصیّت به امـروز و فـردا نمـود خدای است حق غیر او کس نبود

به میخی نوشته است ایـن راز را که تاریخ بنوازد این ساز را

وز آن پس ز پارکی به دامان کوه ز آب و گل سبزه غرق شکوه

به زیر نظـر شهـر از هـر گـذر بزرگی حق ثبت در هر اثر

علیصدر غـاری بلنـد و عظیـم ز آیات سبحان ،ز عرش کریم

بـه دروازه غــار وارد شدیـم ز اعماق جان، یار شاهد شدیم

زمین نقره فـام آسمانش بلـور نشیبش تواضع فرازش غرور

دل حفره ها تنگ از طـول دیـر دلِ بی دلان مستِ ارباب سِیر

به هر موضعـی چشم دل وانمود ز هر نقش و صحنه بسی برده سود

بسی گفتنی ها که وصفش محال زبان بسته در کام و دل درفشار

هر آنکس که توفیق یارش نمود گره باز در کار زارش نمود

دل مــرده فـاسـد بت پرست کی از چاه ظلمت توان رخت بست؟

بسی نکته دردامنش بود و هست چگویم که دل می شود باز مست

به قایق سـوارو همـه رهسپار به اعماق جان و دل و قلبِ غار

سرازیری قبـر و تاریک و تار عبور از درون شکاف و شیار

یقیـن آیت حق به حکم جلال ز سالِک بَرَد ترس و خوف و ملال

خوش آنکو در این آزمون رتبه برد ملایک بر او برهمی غبطه خورد

امیـد آنکـه این قافلـه از وفـا نگیرند ره، غیر راه خدا

باباطاهـر آن پیر خلـد آشیـان زیارت نمودیم در همدان

سپس راهـی مهـد علـم ولـی یل نامدار زمین بوعلی

زیارت نمودیم و شادان شدیم بسی غرق لطف رفیقان شدیم

ملایـر و شازنـد و شهـر اراک همی سبز و خرم همی پاک پاک

چو حرکت نمودیم سـوی خمین دل کاروان پر شد از شور و شین

به منزلگــه میـر پیـر آمـدیـم از اوج بزرگی به زیر آمدیم

سراسر صفـا بـود و افتـادگـی توکل به حق اوج دلدادگی

به چند عکس از بیت پاک امـام ز دل غم شد و قلبها رام رام

محلّات و رفتـن سوی آبگـرم تن خستگان راحت و گشت نرم

سپس از نراقـی و شهـر نـراق که معراج او چون بهشت است و باغ

گذشتیم و در مشهــد اردَهـال برِ سفرهِ نعمتِ لایزال

زیارت نمودیـم و آســایشـی دل و سینه را کرده آرایشی

پس از شرح حال شهِ اردهـال به شازده حسین جنب یک چشمه سار

به سهـراب اهـل دل اهل قلـم سپهری فروزان نصیب از کرم

نثارش دعایـی و ختمی قبـول براو رحمت از آسمان شد نزول

نهاری مجلّل در آن بـاغ بـود بسی دوستان زین مکان برده سود

چو پا در رکاب آمد اندر مسیر به دل آشنا باد گرم کویر

به کاشان و فیض حکیمش روان برِ محتشم حلقه زد کاروان

نکاتی است زیبا به معنا سترگ به مسجد و محراب آقا بزرگ

سپس در پی جمکران بر شدیم به شکر اندرش غرق در زر شدیم

به پاکی روان سوی مسجد دوان چنان تیر کاید ز چلّه کمان

نمـــاز تحیّت بپــا داشتیــم ز انفاس قدسی کمک خواستیم

شب رحلت حضرت فاطمه (معصومه) قم از سوز هجرش پر از ولوله

ز توفیق رب شاد و شرمنده ایم از این دعوت اثبات شد بنده ایم

به تطهیـر انفـاس برخواستیـم سپس بذر نیکی به دل کاشتیم

به قم شب بسر برده و، زان سپس هَوَس در قفس ماند، نَفَس در نَفَس

ز جان غرق شور حسینی شدیم بدل وصل خاک خمینی شدیم

چه منزلگه خوب و جانانـه ای تن اهل دل راست کاشا نه ای

زیارت نمـودیم عبـدالعظیــم به لطف خدای بزرگ کریم

ز تهـران بـه ایوانکی گرمسار به دامغان قرار است مارا نهار

به دامغان رسیدیم ومسجد چنان که از ضعف ما را نبودی عنان

نمازی و چایی سپس سفره ای دهان همه باز، چون حُفره ای

بخوردیم وقبراق باز همچو قبل شد اعلام حرکت به ناقوس وطبل

ز میـدان پستـه گـذر از وفـا سه تا پسته مشغول ذکر خدا

سپس کاروان رفت تا شاهرود به آبشار زیبا به جنگل به رود

ز بهـر زیارت به بسطام دیــر به دل بایزیدش نمودیم سیر

وز آن پس چو با مرکب راهوار نمودیم در پی، ره سبزوار

سبکبار نزدیک بردسکن است کبودان زیبا تکان داد، دست

دو ساعت پس از نیمه شب کاروان به منزل رسیدش ولی خسته جان

چو فردا شود دل به افسوس سرد همی یاد یاران نماید به درد

که ما را خوش آمد سفر ای دریغ زمان رفت، مثل بریدن زتیغ

کنـون نام هـم کاروانـان زنـم برِ این سفرنامه از جان رَقَم

ز راننــدگان نـام آرم همــی ابو الحسنی ،بیگی وسروری

کسـایـی دگـر یار راننـدگان شب وروز رفتند ره بی امان

بر کاروان زاده اکبــر بـه راز به قرآن به نوحه به نظم ونماز

معـاون بدش نادریـان به مهـر درخشید بر کاروان چون سپهر

غیاثی حسن همـره پور علـی بسازند چای از ره یکدلی

به ماشین ما زارع خوش گهـر شهر دار بودی همه سر به سر

دگر بود سالار نژاد نیک مرد که مسؤل یخ بود و هم آب سرد

به سرویس ماشین و تعمیر آن رضایی بُدی یار رانندگان

جمعدار مال و حساب و تومان امین سفر زنده طا هریان

فغـانـی به ما مهربانـی نمـود نگو از غذا آنچه دانی نمود

کمک آشپـزان اکبـر باقــری کرامت ونوروز،حسین صادقی

به هر وعده بامهر و جود و سخا طعامی بهشتی به فضل خدا

بر کاروان سفــره داری نمـود به این خسته گان لطف و یاری نمود

به اسراری و صوت و اشعار او همه زنده جان،بهره کار او

نمودند پاک و همــی شستشو پس از صرف شام وغذا کو به کو

علیپور ما را به حق وصل کرد برابر کپی را چوبا اصل کرد

گهـی خنـده و گاه آتشفشـان گر آشفته گردد امان الامان

حسین رضـایـی عجب باصفا بسی حال دادی به شعر ودعا

علیـزاده را مـانــد در کاروان به تقلید عر عر،همی جاودان

دگر آن علیـزاده نامش حسین به هر کار لازم ادا کرد دین

سبکبال شعبانـی پـر خـروش همی کار کرد و همی خورد جوش

سفـرنامـه پایـان ولیکـن سفر نشاید مگر ختم عندالقََََدَر

ز سیّـد نپـرسیـد راز سفــر که پوشیده دارد سفر یا حضز

1سفرنامه قوچان -صد بيتي منظوم -سفرنامه قوچان- جهاد مشهد-سید محمد شجاعی-آبخیزداری-مسعود وجدانی فر

 

ما و سفري زيبا با قافله ياران             

 پيــوسته و همـبسته بــا خنـده و دسـت افشــــــــان

چون عزم سفر كرديم با اردوي ترويجي         

 تأييـــد مـؤكّـد كـرد، وجدانــي بــــا  وجـــــــدان

عزم سفري كرديم با همرهي ترويج             

 تــا دل به صفـا آريــم در منطقــه قوچـــــــــان

يكشنبه است از هفته ، هفده بود از اردي       

 خشـك اســت هـوا و گـرم ، نـي ابـري و نـي بــــاران

هشت است دم حركت ، يك يك همه مي آيند               

 بايــد كه  روان گرديــم از محوطــة دهقــــــان

در بزم درخت توت ، جمعند و همه باشند       

روزي خـور ايـن نعمـت ، چـون دون بـه بـر مرغـــان

يك واحد اتوبوس ، مركب همه ما را اوست                  

زيــن كـرده و آمـاده ، در خدمـت مهمــانـــــــــان

يك يك به ركاب آيند ، غم از دل خود سايند                

 وز مهـرو محبـت گــل ، ريـزد بــه ســر آنــــــــان

تأخيري و تمديدي در حركت ما ، ليكن                

 كس خورده نگيـرد چون ، عـادت شـده در ايـــران !

ماشين شده در حركت ، چون كشتي پر هيبت   

مي غرّد و مي درّد شــــــولـــوغـــــي خيابـــــــان

ياران صلواتي چند فرياد برآوردند             

 تـــــا زنـده شود دلهــــا ، از بارقـــــة ايـــــــــمان

از شهر به در گشتيم گويا دل خود هشتيم      

 دلهـا  به حـــــرم بسته ، جــان خسته چو بيــــماران

القصه كه راه ما رو سوي چناران است        

 يك گنبـــــد و گلدستــــه ،كرده همه را  مهمان

 

(1)

2سفرنامه قوچان -صد بيتي منظوم -سفرنامه قوچان- جهاد مشهد-سید محمد شجاعی-آبخیزداری-مسعود وجدانی فر

اين بقعة والا را گويند جليل ، و حال                     

از بهــــــر ارادت رفــت دل در گــرو ايــــــــــمان

بگرفته وضو ياران از آب زلال او              

دلهـا بـه زيـارت شـد ، چون شعشعــــــة تــــــــابان

در اردوي مـــــــا باشند ، گلهـــاي بســي يكــــرنگ

يــك يــك بشمـارم مــــن نام و صفــت آنــــــــان

راننده  عباسزاده ، ناصر شده همكارش          

 رهبــر نبـــــوي پـور است ، اين لحظه غنيمت دان

مداح شريف ما چون حاجي نوراني است       

 مـــــا بيمه بوالفضليــــم اين را به يقيـــن مي دان

آقاي قويدل هم ، ناظم و شمارشگر               

 خوش خلقـــي و نظــم مــــا كارش بكند آســـــــان

ما بي كله و بي مو، يك عده كله دارند         

 بــي مويـي ســرهاشان در زيـــــر كلـه پنهــــــــان

پيران رشيد ما چون بركت اين جمعند        

دست همـــه شان بوسيــم در سلك و ره عـرفــــان

هاموني و خاموشي همچون دو قلو باشند         

 قلب و دلـــي از گل ليـك ، محكـم چو شن وسيــــمان

چون جمعه پور و نداف پيوسته هم باشيد        

حكــم ازلي ايـــن است كـــــل مــن عليه فــــــــان

جفتي ز قرقبانان با يك كله ثابت                  

 يك ســوژه عطاپــــور و، آن  ديگري اش اخـــوان

ما دست كريمي را با حوصله بفشاريم           

دنيـــــــاي كريــــــمان را آئينــــــة عبــــرت دان

عاشق پيشة حيران ، جاوداني جاويدان          

 همراه خــــادم زاده هـم كاســــه و هم پيمــــــــان

سخت است سرايم شعر، اندر صفت ياري       

عنــاب حسن اسمش خــارج شــده از استــــــــان

 

(2)

3سفرنامه قوچان

 

آقاي رجب پور است آبخيزدار نمونه           

 انســـان شريفي چون ، روحـــــــاني و با ايــــــــمان

فرزند آقا عيسي ، فاميل رجب پور است           

جــــــاي پدرش آمد ، او در پــي آب و نــــــــــان

يارب به ضياء حق درياب ضيائي را                

 مـــا جمله همــي خواهيم  دردش بشــود درمـــــان

پيمايش نور حق ، اندر سر نور پيما                

مرتــــــــع شـده از لطفـش پاينــــده و آبــــــادان

از فارمد مشهد داريم زرنگي را               

خوش نيـــت و شوخـي گـر، صـدر همــة مـــــردان

مركب همه مشغول يك كيسة پر تخمه  

 ايــن تخــم بـه آن مي داد ، مي داد بـه ايـــن هم آن

مأمور ره و هادي ، ترويجي همسنگر                          

 آقــاي جـليــــلي شـد از جـانب  ميــــزبــــــــان

از رنجبر اردو، كس رنج نبيند چون                     

  دلـدادة عشــق خود ، بـا مــــا شده جسـم و جـــــان

طوباي سعادت را در ديده كاظم بين          

 از عشـق و صفـا دور اسـت انديشــة بـد خــواهــــان

پردازش اشعارم مرهون دو صد لطف است                

 بخـصوص عبــدالهـــــي  از زمـره همـكــــــاران

دروازه قوچان را وارد شده و ديديم                            

 يك مـــــــوزه زيبايــي در مسئلــة انســـــــــان

الحق كه اگر آدم دلداده شود، بيند             

 دنيـــــا همه هيـچ و پـوچ ، آبـ­­­ــي شده در هــــاوان

يك درس گرفتم من در موزه فوق الذكر                   

 هر چيــــز روا  غيــر از، زن گيـــري در قــــــوچان

زواّر حرم آيد جامي كه زجم آيد                                  

عطـــــــر گل يـــــاس آمـد از روي سـر آنــــــان

 

(3)

4سفرنامه قوچان

در مسجد جامع شد هنگام نماز ظهر      

 يك قافلــــه دل بگرفـت انـــدر بـر هـم ســــــامان

شكر از نظر لطفش در اين همه هاي و هوي  

 دستـــــان گدايـــانش حــق را طلبـــد دامــــــــان

زان پس «آقا نجفي» كرديم زيارت ليك      

در بستــــــه بـد و غايـب ، مســؤل در و دربــــــان

چون گشنه شكمها شد، بغض دل ما واشد     

بهــــــر خور و خوابــي چند، شـد راهـي  رستـــوران

سقف و در رستوران كوتاه بد و اما        

خـوش آب و هـــــوا انـدر زيـر سـر آن ايـــــــوان

خوشمزه نهارش بود ، از لطف وقرارش بود

ايـن تـــــازه بهـارش بـود، واي از غــزل پايــــــــان

يك قاب پلو سر پر ،گارسون كمكي بود شل  

خورديــم و دعــــــا كرديم گوشت و چلويي با نان

اندر مثل است هرگز،كس خورده نگيرد چون      

شـد دامگــــة قـوچـــــان ،آرامگــة يـــــــاران

ما پشت در و قفلش ، علاف صفت مانديم                    

 شايـــــد كـه كليـــــــدي را آرنــد بــــــــراي آن

راضي به رضاي ، حق لبخند زنان گفتيم           

در سايــه بياسايـد، فكــر و سـر و جسـم و جـــــــان

در باز شد و جمله ، وارد به محل خواب                       

 سر هــا طرفــي مــاند و آن طــــرف دگـر شد ران

خوش ، خواب نموديم و شد خستگي از تنها      

خوشتـــر بود آن باشـــد ، يـــادي كنم از جـانـــــان

بعد از خور و خوابي چند، حركت به سوي مقصد           

 دشتـــي ز شقــــايـق پـر، انـدر  نظــر اخــــــوان

بند گابيون سنگ ، محصول زماني چند      

توضيـح قليـــــزاده ، ده گــوش  و عمـل كــن آن

 

(4)

5سفرنامه قوچان

 

توضيح شنيديم چند، از صحبت پيمانكار           

بــا جعبـــه شيرينـــي ، در عـرصـــه و آن ميــــدان

رفتيم همه يك سر در روستاي قاچكانلو         

 ديديــــم بسـي سبــزه ، بـاغــي و نهــالستـــــــــان

گر چه همه جا سبز است ، صد جاي دگر نقض است     

مــا دسـت دعــــا داريــم انـدر طلــب بــــــــاران

بس تپه كه كرديم طي ، بي جام و شراب و مي     

 پـــا و كمـــر از دست رفــت ، راهـــي كه  نشد پايان

حاجي حسيني بود استاد، نه آبخيزدار        

هـــم الگـوي كــــــار و هـم استــاد ره عـرفــــــان

آزاده و آباده ، فعال و بسي ساده           

 بر عرصــــه همـي تـازد، چون شيـــــر و يلي تازان

گر چه ره ناهموار در پيش ره سد است    

همراهــي مــــا باشــد يك مــرد گـــل  چوپــــــان

آبميوه و موز و هم ، بيسكوئيت فرخنده      

 قوتــي است كه ترويجـي است ، هرگز  نشود بــي آن

در سد تبارك ، ما پيچيديم و تابيديم        

 صحـــرا همـه جــا تاريك ، مخــزن همــه  درافشــان

تا تاج بسي رفتيم اشك سر و دل سفتيم     

تاريـــــخ همـي ناليـد از تــــــاج سـر شـاهـــــــان

با ديدن آب سد، آب همگي سد شد         

 كـــو آن كه بگيـــرد پنـد، از كـار حــــق و يــــزدان

شب گشت و عجولانه گشتيم سوي خانه         

هـــم از نفس افتـــاديم ، هـم وعـــدة خـــــان ومان

گرد ره اين اردو بر صورت و بر هر مو          

اجريــست كــــه مي ماند تابنــــده و جـاويــــــدان

با همسفران ، حرفي از راه وفا دارم          

 مشكــــل نبود كـــاري كاخـــــر نشـود آســــــــان

 

(5)

6سفرنامه قوچان

در جامع قوچان ما ، خوانديم نماز شام         

 زان بعــد بــه رستـــــوران  بنشستـه سر يك خوان

با گوجه كباب و دوغ ، ما بار شكم بستيم    

 ما شــــام نمي خورديم ، خورديــم چو شد مجـــــان

شد خاطره اي ديگر در اين سفر كاري      

قـوچــــان و گدايـاني همچـون كنــه اي  چسبــان

با آنهمه قوّت ، اندر قلب قويدل باز       

 ضعــف دل يــاران  شـد هـم صحبتـي بـا جــــــانــان

يك يك تلفنها را وصل دل جان كردند         

 انگــــار عمل مي كـرد بـــر قلب همـه سوهـــــــان

چون شب شد و وقت خواب ، ياران همه غلطيدند  

تـــــا چنـــد بيارامـند، اعصــاب  كننـد ميـــــــــزان

آن عطركه مي گفتند دل را به جلا آرد      

جـــز صاحب عطـــــرش را بـر خانـه  نكـرد مهمــان

صبح و سحري ديگر بي بچه و بي همسر      

خواننـد نمـــــاز صبـح ، چند آيـــه اي از قـــرآن

از بهر خريد نان بهر سر صبحانه           

 رفتنــد بـــدر از كمـــپ ، تعــدادي از همكــــــاران

شستيم اتوبوس و كرديم همه حركت       

چون نــوش نمـوديــم مـــا صبحانــه و چــاي  نـــان

رفتيم و مسير ما ، شد روستاي خير آباد    

 خيــــــر ابــدي بـادا در  پيـــش و پــس يـــــــاران

در حوزة بهاركيش ، باغي ز بهشت ديديم   

 ايـــــول و دوصــــد احســـن بـر جملـــة آقــــايان

ما و هدفي نيكو در كنترل سيلاب     

 سرسبـــزي هـر مـرتـــــع ، ره گيـري چوپـــانــــان

آقاي عليپور و يارش چو دلاوري           

شرحــي بـه كمـال انـدر آن مرتــــع و بيـــابــــــان

 

(6)

7سفرنامه قوچان

بس خانه بد از چادر، مربوط به عشاير                             

 پـاكـــي و صـداقت بيـــن در زندگــــي آنــــــــان

از راه كرم ديدم اولاد پيمبر را                                 

يك پشتـه علـف همــراه پـر قـدرت و بـــــا  ايـــمان

چون ظهر شد و وقت ديدار خداوندي               

 محــراب رســــول الله شـد قبلـه گــه جــــانـــان

جسم و سر و قلب و جان در راه حقيقت ده            

 هرگــــز ندهـد الله ، يـــــاري بـــه  تبهـكـــــــاران

دلها همه آماده از بهر غذا خوردن                   

چشـــم همـه روشـن شـد، بـــر تابلــــوي رستـوران

يك عده شكم گشنه ، جان در تب و دل تشنه       

خوردنــد همـه مــــرغ و ، مــــرغ دلشان بريـان

آنگه كه غذا طي شد ، هاي همگي هي شد         

 ارزانـــي خوبـــان شـد، كلــي درم و تـومـــــــــان

در جمع ، همي بينم ، خوفي و رجائي چند         

 صد حيــف زمــان بگذشـت طـــي شـد سفـر و، پايان

دلها همه تنگ و جان ، آماده آهنگ است      

زود اســت كه بنشينيـــــم انــــدر بـــر دلــــداران

ياران به حلاليت ، پايان سخن اين است          

 ما را ز وفــــا يادي چون يــــوسـف در كنعــــــان

اي كاش كريمي هم اندر بر ما مي بود             

 او از اثــــر ايثــــار، مــأمــور شـد و نگهبــــــــــان

ساراي كريمي را يارب ز چه از دست شد 

او بركــت ايــن جمـــع است ، لطفي كـن و بـرگردان

استاد حسيني فر، عمري به تلاش اندر      

تـــا زنده كنــد روزي آبخيـــز و همـــه آبخــــوان

شاهد همه را عيني ، آقاي مهيميني          

پــرورده آبخيـــــز است ، از كـس نبـــرد او نــــان

 

(7)

8سفرنامه قوچان

ما خاطره ها داريم از حاجي سيستاني         

منشــي مديــــريت ، شد زنــــده ، بـدر بـرد جــان

در جمع رفيقان هست جاي معاني خالي     

 در كســوت وكـــار مــا ، حقـــا كه بــود  اركــــــان

بوالفضل معاني هم ، چون نامده بابايش     

 همـــراه پـدر مانـــده از فضـــــل و ره احســــــان

در سد طرق هم ماند آن سيّد زين الدين           

 غـــرق زن وزندگـــــي ، هــم مانـده از اين ، هم آن

آبخيز نشينان را يادي بكنيم اي دوست              

 در كــــار، بدست آريـــم رأي و نظــــر ايشــــــان

خوشدل ، دو سه روزي چند با ما سر و كاري داشت    

 بالاخـره نفهميديـــم ،كارمنــد بودش يــا خــــــــان

قند پهلو و  لب سوز است ، چائي حسيني هم    

پاكــــــــي و تميــــــــزي را از مـــرحمــت او دان

حجت كه بود خادم ، از نامدنش نادم              

گـل بوســــــة مشهورش ، هم دل برد و هم جـان

سيّد ز صميم دل ، آهنگ سفر  دارد               

 دستـــي به دعـــــا گيريـد، يــــاران به حـق  قــرآن

در جمع و جماعات ار حالي بدهد باري        

 جـــــاي همگــــي گريـم انــدر طلـب بــــــــــاران

سيد بسرود يك ريز اندر سفر آبخيز    

 صـد بيتـي او اينجـــا ، خود در سفـــــــــر اسـت الان

بخشيــــد عزيـزان گـر ، شعـرم به خطـــا  رفته است

خوابيـده جـه گويد شعــــر ، انـدر خــــور بيـــداران

                                         والسلام

                                                       هذا من فضل ربي

                                                       سيد محمد شجاعي