عشق و کامرانی

********************

بسوز ای دلِ مسکین، ز ناتوانیِ خویش

 بساز با سرِسودایِ زندگانی يِ خویش

گمان برم که ترا عقل، نابکار افتاد

 که غرقة ي مِیِ عشقی و دارِ فانی يِ خویش

عَنان ز کف بنهادی!، غلامِ شاهانی !؟

 اسیر غمزة يِ میلی و یارِ نانی يِ خویش

مران تو اسبِ بلا را به بیشه زارِ هوا

 که مُنفَعِل شوی از اسب و اسب رانی يِ خویش

به باغ معرفتِ حق تو دعوتی، امّا

 لگامِ نفس، به تسلیمِ میل آنی يِ خویش

تو مرغِ باغِ خدایی و همرهِ سیمرغ

 مباد آنکه شوی صیدِ دامِ جانی يِ خویش

برآر تیغِ وفا، از نیام و دل هشدار

 بگیر جان ز کفِ عشق و کامرانی يِ خویش

تو روی دل به ســویِ آسمــان بنِه، سیّد

که تا جدا شوی از جسم و جان کانی يِ خویش