تو تا مشغول درکی در جهان ، خورشید تابانی
واگر سر گرم بیش وکم شوی، ازفیض می مانی
بنازم طبعت ای دلبر، که هم این داری وهم آن
چرا که درس وکار وزندگی را، سر وسامانی
جانا دلم آتش است، ارامم باش!!
کامی بتو میدهم تو هم کامم باش
ای از همه کس به حال من واثقتر
حال ودل خسته دارم و رامم باش
افسانه ای بودی برایم ، عشق نافرجام
باعشق تو من برده ام از زندگانی کام
بی من مرو بر ساحل دریای طوفانی
صد طعمه دارد این بیابان وهزاران دام
دفتر عشقی تو خود، نیکو سرشت
عشق باشد تحفه ای در سر نوشت
شبنم عشق است که از او آدمی
می رود تا انتهای صد بهشت!!!!
این جهان ، از اولش یک راز شد!!!
دفتر عشق وسوال آغاز شد
رونق عالم زعقل ومنطق است
آدمی با بودنش دمساز شد
دل ودار زیبا عزادار شد
غم ودرد وارد به یکبار شد
کشیدیم رنج فراوان ولی
دلا وزن این غم به خروارشد
به سختی ومحنت سپردبم عمر
نداند کسی چون تلمبار شد!!!؟؟
تحمل نداریم دیگر بس است
شد از حد فشار و زیانبار شد
بسا سر ، که شاهد شد این شور وشر
ولی چون بدانست، بردار شد!!!
هر آنکس که فهمید وخطی نوشت
فراخوانده شدذکر و انظار شد!!!!
ندانم که ازچیست این اغتشاش!!!
چه کس گفت وکی جرم افکار شد
شنیدم یکی در سر کوه قاف
بر ابری خروشید و ، اخطار شد
ولی چون بدرگاه وجدان رسید
شدش تبریه و ، از ابرار شد
چو پرسیدم از پیر دانا سرشت
بگفتا که تاریخ تکرار شد
اگرچه نشد انچه در مدعاست
ولی راه نا رفته هموار شد
چراغ خدا را نیفروختند!!!!
همه عاملش خلق دیندار شد
نه قانون وشرع ونه میزان عقل
چشمک ماه وستاره مال تو
لذت شرب وپیاله مال من
حوریا را در رفاقت بذل تو
عشق شیرین دمادم سهم من
خواب آغوش من عاشق زتو
کام صدر ارزوها زان من
عاقبت لبریزی عشقت زتو
تشنگی وسازگاری حال من
چند رباعي في البداهه
*****
تا غنچه بر دهان تو انگشت بر دهان!
گل مي شود زخِجلتِ عطرَت گُم ونهان
سَروي كه كاينات، به قامت شناسَدَش
در پيش پاي تو، خم گردد وكمان!
********
اي لاله رخ كه فصل بهار از تو جان گرفت
خورشيد وماه بهر تو، قدر وزمان گرفت
بر تارَكِ بلندِ حقيقت نشسته اي
سيد به يُمنِ معرفت، ازتو توان گرفت
*********
ما جلوه يِ جمالِ تو هرگز نديده ايم
زين رو به كُنجِ عافيتِ خود خزيده ايم
مردان روزگار چه نا كام ميشوند!
اي دل چه مُفت محنتِ دوران خريده ايم!
*********
خلقي براي رفتن از اين نشعه مُضطَرند
جمعي به شوق وصلِ به آن نَشعه ميپَرَند
من در عجب شدم كه ،چرا ترس يا شتاب!!
الحق كه بوالفضولِ دو عالم بسي خرَند!
**********
گر مي دهد ترا، به سپاس اندرَش به پا
گر مي ستانَد ازتو، نگويش چرا ؟ چرا؟
او از كرم، به خلقِ تو اقدام كرده است
خود دانَدَش كه، از كِه ستاند، وكِه اَدا
دعاي تحويل سال
**********
اي حكمرانِ قلب و بَصَر ، صاحبِ بشَر
تدبيرِ روز وشب ، به تو زيبَد ونِي دِگر
احوال ما به لطفِ نگاهت ، رَقَم خورَد
از حُسنِ حالِ خو يش ، بفرما به ما اثَر
رباعيهاي نوروزي
بهار
آغـاز شــد بهــار ای یــار گـــل عــــذار
شــادی ز ره رسیـد غـم بر زمیـن گــذار
مـرغ کــرانه بــاش تــاجی به ســر گــذار
بــر بـام دل بــرو فــریـاد کــن کـــرار
عیــد هــم بهـــانه اســت بالا بریــد عیـار
بــی معــرفـت بود مستضـــعف و نــدار
آمــد نــدای حـــق چــون نغـــمه هــزار
سیـــد تــو عاشـــقی دســـت دعا برآر
گذشت عمر
تا به خود آمدم اين عمر گرانبار گذشت
سال بر خوب وبد وخفته وبيدار گذشت
سيد ، اوقات به دلدادگي آراسته كن
اي خوش آن عمر كه در خلوت وديدار گذشت
عيد
عيد آمد و ، وقت سبزي وعطر بهار
در نشعه ي زندگي پس از فصل خمار
خشنودي ي ما زچيست! از رفتن عمر؟
در مزرعه عشق، يكي تخم بكار!!
دام ودانه
اي دل طوفاني ام آرام باش
يك تپش با قلب من همگام باش
زشت وزيباي جهان است زندگي
زندگي چون دانه وتو دام باش
فصل بهار
اي دل به سوي خانه رندان روانه شو
فصل بهار آمد واز نو جوانه شو
عمري به لطف زنده دلان پر ثمر شدي
پس ، دستگير دست دل اين زمانه شو
نسيم نوروزي
نسيم وباد نوروزي وزد از كوي دلداران
طلسم معرفت همدم شده در بزم عياران
چكاوك مست وقمري مست وچشم گلعذاران مست
خدايا مرحمت فرما در امر بارش با ران
عيدت مبارك
اي آه خسته در دل يك سال پر زكوش
دردي كش بلور دوصد جام جان وهوش
عيدت مبارك ولبت ايدوست ،پر زخند
تا بود وهست شهد زمان بر تو باد نوش
هفت سين
به هفت سين نگاه تو من نظر دارم
دو چشم خويش به عشق تو در به در دارم
بيا وجامه سبز بهار بر تن كن
كه داغ سخت فراق تو در جگر دارم
بهار زندگي
بهار زندگي الحق كه معنايي دگر دارد
نگاه چشم دل داند، چه مقداري اثر دارد
گرش از بيم طوفان و نسيم سرد مي لرزد
براي رشد جسم وجان ،اثر دارد اثردارد
عيد آمد
عيد آمد وعاشقانه فرياد كنيد
ترك حركات زشت وبيداد كنيد
دل يك دله دست خويش در دست خدا
قلب همه از كرده خود شاد كنيد
عيدت مبارك
عيدت مبارك و گل لبخند بر لبت
اي دوست، اي گرامي سلامت بوَد سرت
يك سال از طراوت عمر عزيز رفت
از حق طلب كنم ره توفيق در برَت
***
موسم نوروز
در موسم نوروز كه گل در تب ناز است
پروانه و بلبل به برش غرق نياز است
ياران ببريد هديه دل در بر دلدار
چون باز در رحمت آن بنده نواز است
چهل وهشت سالگی
در سايه سار مهر تو يارا جوان شدم
آن چيز را كه فكر من آن بود همان شدم
از عمر جان گذشت فزون از چهل و هشت
دل شد جهان و قيصر شاه جهان شدم
سرود خوش زندگی
*********
در سحرگاه یکی از واپسین روزهای سال 91 و طلیعه نوروز92 عیدانه ارزشمندی در رویای بهشتی نصیبم شد که شهد آن را با وبگذران محترم وتمامی آنانی که مشتاق حقیت عالمند به اشتراک میگذارم.
ودیدم که دربهشت میهمان خوان نعیم جهانیانم.......................ودرآن فرصت آموختم که:
بهشت جای آدم های گناهکار نیست ، گناه کار نه اینکه قبلا گناه کرده باشد بلکه در کسوت گناه ماندگار شده باشد
گناه کار یعنی کسی که نفس خودش را نساخته وحیات غیر معقول داشته باشد......
واما.....اینجا یعنی بهشت ،اگر اهل گناه باشی دق می کنی ، می میری واز بین میروی
نه اینکه نابود می شوی بلکه غربال می شوی واز آن سطح خارج می گردی...
تا اینکه در جایگاه ویژه واستحقاقی خود قرار بگیری
مکانهای رفیع وپست بهشتی بر این اساسند
اینجا تا چشم کار میکند سبزه وگل وگیاه وباغ، با اشجارزیبا وپر از میوه های گوناگون است
نهرهایی که جلوه می کنند وسبزه های مخملین که ترا به چشم اندازها هدایت میکنند
اینجا درختان میوه علاوه بر اینکه زیبا ودر دسترس اند همزمان همه مشخصات عمر مفید خودرا ارائه میدهند
یعنی اینکه توشاهد شکوفه وچغاله ومیوه رسیده هستی وبه هر کدام مایل باشی برایت جلوه کرده ودر اختیار است
در اینجا گلها وگیاهان ودرختان همه خود هوشمند وتربیت یافته اند هیچ آفتی را به آنها راه نیست وهیچ محصولی از ایشان هدر نمی رود
تو از اینجا میتوانی صحنه زندگی مردم دنیا رانظاره گر باشی ،که در گناه کاریها زیان وخسران دارند ودر خوبیها سود وبهره، دنیا نقد نقد با آنان در محاسبه است وباکسی حساب نسیه ندارد وهرکس همانی است که خود خواسته وشایستگی آنرا دارد.
از علم هیچ رقبتی به همجواری با آنها نداری در حالیکه آنها هم از جهل خود توان باوروامکان نزدیک شدن به ترا ندارند.
اینجا پر از سکوهای مجلل وخوش نشین است با چشم اندازهایی به غایت روح افزا ،و تو مالک بی حد وحصر هر آنچه بینی وطلب کنی هستی.
تا چقدر دلت وسیع ونگاهت بلند باشد
در اینجا از درد ورنج ومریضی خبری نیست وشاید یاد بساطهای به ظاهر خوش دنیا خاطر انسان را مکدر کند
آن هم از باب حسرت اتلاف عمرو غصه محرومیت دیگران که توفیق دیگری است.
در اینجا می فهمی که همه دنیا ومخلفاتش لحظه ای از بهشت است که زمان درقالب چهار فصل آن تجزیه شده است
وانسانهای زمین بهشتیانی هستند که به دلیل گناه کاری به معنی جهل وغفلت از آن لحظه،
رانده ودر مراتب استحقاق خود قرار گرفته اند.
پست ترین طبقات حیات دنیا به دلیل توقف بر گناهان ، نامطلوب ترین نوع حیات بشر است که در مقایسه با حیات طیبه بهشتی به آن جهنم میگویند.
.....واین انسان است که در کوره جهل وگناه می سوزد وعذاب می شود،نه به دست کسی که به دست خود.
دراینجا ، قاضی خودت هستی وخود حکم به جایگاه خودت می دهی.
واما این مشاهدات مراتب مادی ومنطبق با نیازهای نفسانی انسان بود.....
چه آنکه مرتبه بالاتری از بهشت رادیدم که در آن،
از آب ،صافی وزلالی ،
از سبزی طراوت وسر زندگی ،
از خوردنیها تنعم وبر خورداری ،
از لذتها مهربانی وبخشش ورهایی در آن موج میزد که جایگاه مومنان بود.
در آنجامومنان کسانی هستند که زندگی در حیات معقول دنیا را پذیرفته، ودر مسیر خوداز جهل وغفلت وانحراف به دوربوده اند.
بالاترینِ مراتب، جایگاه مقربان بود که در اوج هستی نظاره گر کایناتند...
تا اینکه در مقام فانی فی الله در آیند.........
وآنجا همان عرش است که دنیا واهلش در آن نظارت می شوند.
اینک این تو واین هم سرود خوش زندگی:
بــا عشــق درآ و تــرک ایـن وادی کــن قطـــع همــه تعلـــق مـــادی کــن
سـر رشـــته زنـــدگــی به دادار سپــار یـک بـار بمیـر و تـا اَبـد شـــادی کــن
از دِلبــــر مـــا نشــــان کـــی دارد
در خــانه مَهــی نهـــان کــــی دارد
بـی دیــده جمــال او کــــی بینــــد
بیـــرون زجهـــان ،جهـــان کی دارد
در پُشـت بـام ومنــظر زیبـــای آسمان تنهـائی ورَهــائی وفـارغ زخـان و مان
دستِ طَـلَب بـه خــالق دادار کــرده ام او مـی دَمَد به جان من و،من ترانه خوان
عاشقم و مستم و فارغ زغم
در بر دلدار نه افزون نه کم
این نفس ساده بی غصه را
من نفروشم به دو صد جام جم
اهل دل باش ،كه مارا دل از اين دار خوش است
گاه هم صحبتي و رخصت دلدار خوش است
به سخن مي نتوان خواهش دل را گفتن
به نگاهي ز سر لطف ،دل از دار خوش است
ما جلوه يِ جمالِ تو هرگز نديده ايم زين رو به كُنجِ عافيتِ خود خزيده ايم
مردان روزگار چه نا كام ميشوند! اي دل چه مُفت محنتِ دوران خريده ايم!
لُبِّ کلام
****
ای که به جان و روح من طلعت پرستاره ای
پرده ز رخ فکن، بگو با دل من چه کاره ای
بنــدة عشـق و راهیِِّ وادی بـی نهــایتم
ظلمت این کـرانه را، جلـوه ماه پاره ای
دل به چه کس ببندد آن، کو که ترا طلب کند
چاره به پیش کی برد، آن 1که تراست چاره ای
چشمة نور و روشنی، جوشد از آستانِ جان
گر که بیند او ز ما، در سحر اشک و ناله ای
عاشق واقعی خداست، ناز و طمع ترا کجاست
ای که به سینه جای دل همدمِ سنگ خاره ای
پاک و منزّه ار شود دل به ولای عشق او
سـاحت لایـزال را ذکــرِ هــِزار بــاره ای
شمعِ وجود را بسوز، شعلة عشق بر فروز
بر سـر آسمـان دل تابش و نور و هـاله ای
الحق از این خماری و قبضة سیم و زر چه سود
بهره نمی برد کسی جز کفنـی و چالــه ای
لبِّ کلام سیِّدا، گـر نرسـی بـه معــرفت
چون به فلک رسی همان طفل هزار ساله ای
طوفان
طوفان شده ای نسیم دریا بامن!
خود می شکنی تو بی مهابا ،یا من؟
گفتم که ترا لحیم جانم سازم
دیدم که خدا فاصله داری بامن!!
سنگ خارا
چون صخره ی سنگ سخت خارا سختی!
فرعون دل خیره ی جان را تختی!
هر زاویه از نگاه عمرم به تو بود
چیزی نشد عایدم به جز ، بد بختی!!
غبار دل
ای سردی ی خاطرت غبار دل من
صد ناقه زچشم عاشقت در گل من
آسوده بخواب گرچه دیوانه منم
این مشکل تو نیست بود مشکل من!!
سید محمد شجاعی (سید پردیس)