«چشمه جان»

«چشمه جان»

 

*****************

زدلم نشان چه جوئی که ترا چسان پسندم 

                          تو مرا چنین پسندی و مَنت چنان پسندم  

    صنما تو عشق خود را به دلم چنان فکندی    

                      که اگر توجان بخواهی ز دلم همان پسندم

چو کمـان ابرویت را به زه دو دیده گیــرم              

                     ره عشق وبندگـی را زصمیم جـان پسندم

ز ره توانگــری، با من بینـوا چنــان کن                

                      که اگـر پسندت آید قدمی ، توان پسندم

به مراد و مرشد ما ، دل و قامتی جوان ده                

                   که من ارچه پیر و زارم،شرری جوان پسندم

ره زندگی فرازاست ونشیب وتلخ و شیرین             

                      و رهـایم از دو عالــم که ره امان پسندم

به زلال چشمه جان همه جوشی وخروشی           

                 دل وقلب وچشم وگوش وبصری روان پسندم

چه بگویم از فراغ و غـم غربت اسیری                

                         کـه لقـاء روی مـاه تو به هر زمان پسندم 

تو ودوستی خوبان ، نظری به حال سید

که من از ازل مریدم و هم از اوان پسندم

شعر زیبایی از خانم سیمین بهبهانی

شعر زیبایی از خانم سیمین بهبهانی

 

گفتا که می بوسم تو را ، گفتم تمنا می کنم

گفتا اگر بیند کسی ، گفتم که حاشا می کنم

گفتا ز بخت بد اگر ، ناگه رقیب آید ز در

گفتم که با افسونگری ، او را ز سر وا می کنم

گفتا که تلخی های می گر نا گوار افتد مرا

گفتم که با نوش لبم ، آنرا گوارا می کنم

گفتا چه می بینی بگو ، در چشم چون آیینه ام

گفتم که من خود را در آن عریان تماشا می کنم

گفتا که از بی طاقتی دل قصد یغما می کند

گفتم که با یغما گران باری مدارا می کنم

گفتا که پیوند تو را با نقد هستی می خرم

گفتم که ارزانتر از این من با تو سودا می کنم

گفتا اگر از کوی خود روزی تو را گفتم برو

گفتم که صد سال دگر امروز و فردا می کنم

«خوشه بخت»

«خوشه بخت»

 

روزگاری گذشت و ســپُردم ،عمر وجان در وصـالِ مهِ او

در به در پا برهنه شتابان ،شُـد سـئوالم به هر برزن وکــو

 

بر مشامَم رسد هر زمان از ، طَرفِ جــام جهان بوی نابـی

دِه دلــی تا دَمــاغی بَر آرم ،بَهرِ جـانـانـهِ بوییــدن بو

 

آن زمانی که کفگیر عقلـت،بر ته دیگ اندیشه ات خــورد

اندکی در گــریبان نمـا سر، با تواضع بگو ذکرِ یا هــــو

 

حال و آینده وماضی ما ،آفت چرخِ گـردون و مهر اســت

سعی در جاریِ زندگی کُن، با کم وبیشِ دوران نمـا خــو

 

همرهان در عبـورِ تـو ای دل ،از مسیر طریقت شریکـــند

آبِ جاری نگردد دلش سنگ ، از رفاقت به سنگِ تهِ جـو

 

در فراز ونشیبِ گــذر از ، جــادهِ سختِ این زندگـــانی

نیست عجب گر که پیدا شَود دَر،لقمه نان وسبزی یکی مـو

 

پنجه در پنجه دیو ودَد کُن ، خوشهِ بخت خود را رَصد کن

چشمِ دل سوی دادار انداز ، رو شتابان به هر کوی وهر سو

 

سید اَر می ستاید و بالد، صاحب عشقِ شیرین و ناب است

نی ز رویِ بُتان درکشـد روی، نی رَود از جمـال تو از رو