بي قرار

 

خوش بُوَد آنگه مرا اين روزگار

كَز وفا آيد كنارِ من نگار

حُسن رويَش، چون گل آرايي عزيز

رويَد از هر دل غُبار و خار و زار

نرگسِ مستَش چو صيّادان عشق

در كمانِ ابَرويَش ميلِ شكار

كُفوِ ارزش هاي بي همتا شوَد

گلعذاران دلبري، در اين ديار

در دلِ ديوانگي هُشيار و مَست

در دلِ مستي مثالِ هوشيار

همچو مجنون در تواضع سر به خاك

همچو سرو از مهرباني، شهريار

تاج عشق و عقل او ريزد به سر

سركشانِ نفس را اندر حصار

دل، مرا با عشق مي آيد به كار

دلبرِ بي عشق را با دل ، چه كار؟

اي خوش آن بَزمي كه هر بينا دلي

حِس كُنَد دلداده اي را در كنار

زاهدان را عُزلتِ جان مُعتبر

عاشقان را عشقِ جانان اعتبار

مي گريز از وصلتِ بادِ خزان

تازه كن حالي ز بادِ نوبهار

نغمه ي هستي در عالم ساز كن

از درخت زندگي با افتخار

جامه يِ ديبا به حكمت داده اند

صد جهان در خلقتِ اين پود و تار

ديده يِ پرمايه بايد چون علي (ع)

تا تو را تسليم باشد ذوالفقار

ناز و نعمت چيست؟ گيري دست يار

سايه يِ سردِ درخت و جويبار

شبنمِ عشق است كو در جان فتاد

محورِ چرخ فلك را اقتدار

كامِ صد جام از عطش بر آوري

گر تو را ايزَد نمايد كامكار

اشك شوقم ريزد از دريايِ دل

ديده ام در فِرقَتِ جان داغدار

حال سيد را بپرسيد عشق، گفت:

بي قرارم ، بي قرارم ، بي قرار