پردیس نامه (مهندس شجاعی) وبلاگ شخصی

فتح الابواب و گشایش پرده های معرفت

در ذکر 300 مرتبه العفو نماز شب

*******************

1- خدایا مرا ببخش که :با گناهان خود از تو غافل شدم.

2-  خدایا مرا ببخش که :  بی شرمانه در حضورت معصیت کردم.

3-  خدایا مرا ببخش که : با غفلت از لطف تو به نفسم ستم کردم.

4-  خدایا مرا ببخش که :  به فتنه انگیزی در بین مردم پرداختم.

5-  خدایا مرا ببخش که : با خودخواهی به دیگران ظلم نمودم.

6-  خدایا مرا ببخش که :  در کسب مال حلال مضایقه کردم .

7-  خدایا مرا ببخش که :  به غیبت دیگران خشنود شدم.

8-  خدایا مرا ببخش که :  با خبرچینی موجب جدایی دیگران شدم.

9-  خدایا مرا ببخش که :  عبادات را از روی کسالت انجام دادم.

10-   خدایا مرا ببخش که : از نعمتهای تو به دیگران حسد ورزیدم.

11- خدایا مرا ببخش که :  در انتخاب دوستان صالح همّت نکردم.

12- خدایا مرا ببخش که : در نافرمانی تو تقصیراتم از حد گذشت.

13- خدایا مرا ببخش که : در اشتغال به دنیا به تو بی توجّه بودم.

14- خدایا مرا ببخش که : غافلانه گناهان را کوچک شمردم.

15- خدایا مرا ببخش که : نا بخردانه لطفتت را نادیده گرفتم.

16- خدایا مرا ببخش که :  در مصائب روزگار صابر نبودم.

17- خدایا مرا ببخش که :  در مصرف روزیت اسراف نمودم.

18- خدایا مرا ببخش که : در سرمستی دوران به بیت المال بی توجّه بودم.

19- خدایا مرا ببخش که : در حالیکه غرق در نعمت های تو بودم قدردان نبودم.

20- خدایا مرا ببخش که :  در آیات و نشانه هایت تفکّر نکردم.

21- خدایا مرا ببخش که :  تحصیل و علم آموزی نداشتم.

22- خدایا مرا ببخش که :  در سلامت خود نکوشیدم.

23- خدایا مرا ببخش که :  با سرگرم شدن به دنیا از آخرت غافل شدم.

24- خدایا مرا ببخش که :  در ذکر تو کوتاهی کردم.

25- خدایا مرا ببخش که :  از جوانی بهره نبردم.

26- خدایا مرا ببخش که :  حضورت را نادیده گرفتم.

27- خدایا مرا ببخش که :  به جای خنده گریه و به جای گریه خنده نمودم.

28- خدایا مرا ببخش که :  مصرف کننده ای بیش بودم.

30- خدایا مرا ببخش که :  منتظر احترام بودم.

31- خدایا مرا ببخش که :  دلم خانه غیر تو بود.

32- خدایا مرا ببخش که :  چشم خیانت داشتم.

33- خدایا مرا ببخش که :  زبان هرزه داشتم.

34- خدایا مرا ببخش که :  پای رونده به گناه داشتم.

35- خدایا مرا ببخش که :  دست ظلم بر سر مظلوم بودم.

36- خدایا مرا ببخش که :  غافل از شب و سحر بودم.

37- خدایا مرا ببخش که :  عمرم را به سرگردانی گذراندم.

38- خدایا مرا ببخش که :  عمرم به تجمّل گرایی گذشت.

39- خدایا مرا ببخش که :در معامله با مردم  کم فروشی کردم.

40- خدایا مرا ببخش که :در انجام امر مردم  رشوه و ربا گرفتم.

41- خدایا مرا ببخش که : در منبر و ماوا گفتم و عمل نکردم.

42- خدایا مرا ببخش که : در پنهان و آشکار عمل کردم و نگفتم.

43- خدایا مرا ببخش که : مغرورانه یتیمان را فراموش کردم.

44- خدایا مرا ببخش که : منافقانه در خلوت گناه کردم.

45- خدایا مرا ببخش که :  محبّتم را از مردم دریغ کردم.

46- خدایا مرا ببخش که :  علم و هنرم را دریغ کردم.

47- خدایا مرا ببخش که :  قلبم محرم اسرار تو نشد.

48- خدایا مرا ببخش که :  حقّ طلبکار را به موقع ندادم.

49- خدایا مرا ببخش که :  در موضع قدرت مغرور شدم.

50- خدایا مرا ببخش که :  در بخشش به دیگران حقیرشان کردم.

51- خدایا مرا ببخش که :  دست رد به سائل زدم.

52- خدایا مرا ببخش که :  به فقیران بی توجّه بودم.

53- خدایا مرا ببخش که :  با قدرتمندان بساز و تسلیم بودم.

54- خدایا مرا ببخش که : در بیان حقایق قلمم خیانت کرد.

55- خدایا مرا ببخش که : در اعتماد دوست نگاهم خیانت کرد.

56- خدایا مرا ببخش که : با خودبینی و غرور قطع رحم نمودم.

57- خدایا مرا ببخش که :  با سخنم موجب انحراف شدم.

58- خدایا مرا ببخش که :  حضورم ظلم و ستم را تقویت کرد.

59- خدایا مرا ببخش که :  اطاعت امرت را به تأخیر انداختم.

60- خدایا مرا ببخش که :  به غیر تو امید بستم.

61- خدایا مرا ببخش که : در انجام اوامر تو نافرمانی کردم.

62- خدایا مرا ببخش که :  آلت دست گناه کاران شدم.

63- خدایا مرا ببخش که :  ناخواسته به دامان باطل افتادم.

64- خدایا مرا ببخش که :  در قرائت قرآن کوتاهی کردم.

65- خدایا مرا ببخش که :  اهل علم را کوچک شمردم.

66- خدایا مرا ببخش که :  در کمک به ایتام کوتاهی کردم.

67- خدایا مرا ببخش که :  در بخشش به نیازمند بخل کردم.

68- خدایا مرا ببخش که :  در لطف به سایر مخلوقاتت کوتاهی کردم.

69- خدایا مرا ببخش که :  در رشدو احیاء طبیعت و زندگی همّت نکردم.

70- خدایا مرا ببخش که : در جوانی و سلامتی، افکارم صرف غیر تو شد.

71- خدایا مرا ببخش که :  تحصیلاتم برای کسب شهرت و مقام بود.

72- خدایا مرا ببخش که :  به کسب علم دین نپرداختم.

73- خدایا مرا ببخش که :  هنر سودمندی نیاموختم.

 74- خدایا مرا ببخش که : در استفاده از نعمتها اسراف کردم.

75- خدایا مرا ببخش که :  خود بزرگ بینی مرا غافل کرد.

76- خدایا مرا ببخش که :  به تحت تکفّل خود ظلم کردم.

77- خدایا مرا ببخش که :  نفسم را در باطل تقویت نمودم.

78- خدایا مرا ببخش که :  بخششم همراه با منّت بود.

79- خدایا مرا ببخش که :  سرمایه ام را در راه غیر تو خرج نمودم.

80- خدایا مرا ببخش که :  بر میهمان خود به لطف نبودم.

81- خدایا مرا ببخش که :  دانسته خلاف مقرّرات نمودم.

82- خدایا مرا ببخش که :  در زیارت اهل قبور کوتاهی کردم.

83- خدایا مرا ببخش که :  در وعده خود بدقولی کردم.

84- خدایا مرا ببخش که :  در تعهّد خود کم کاری نمودم.

85- خدایا مرا ببخش که :  در بهره مندی نعمت ها کوتاهی کردم. 

86- خدایا مرا ببخش که :  به نظافت بهداشت و لباس توجّه نکردم.

87- خدایا مرا ببخش که :  اموال بیت المال را حفاظت نکردم.

89- خدایا مرا ببخش که :  زخم زبانم موجب آزار و سلب آسایش از دیگران شد.

90- خدایا مرا ببخش که :  به تحقیر دیگران کوشیدم.

91- خدایا مرا ببخش که :  نادانسته قضاوت کردم.

92- خدایا مرا ببخش که :  سرمایه عمومی را اسراف کردم.

93- خدایا مرا ببخش که :  از تذکّر حق ترسیدم.

94- خدایا مرا ببخش که :  در دنیا به دنبال مقام بودم.

95- خدایا مرا ببخش که :  بار گناهانم را به دوش دیگران گذاشتم.

96- خدایا مرا ببخش که :  قدر لطف دیگران را ندانستم.

97- خدایا مرا ببخش که :  در همجواری وظیفه شناس نبودم.

98- خدایا مرا ببخش که :  با همسایگان به لطف نبودم. 

99- خدایا مرا ببخش که :  در نگهداری حفظ مال دیگران دقّت نکردم.

100- خدایا مرا ببخش که :  سایه دیوار خانه ام دیگران را از آفتاب محروم کرد.

101- خدایا مرا ببخش که :  بوی غذای آشپزخانه ام همسایه ام را معذّب ساخت.

102- خدایا مرا ببخش که :  آب مصرفی ام برای همسایه مشکل ایجاد کرد.

103- خدایا مرا ببخش که :  به حقوق کسی که به من خدمتی کرد کم توجّه بودم.

104- خدایا مرا ببخش که :  به نیازمند علم و آگاهی بی توجّه بودم.

105- خدایا مرا ببخش که :  بازار اهل کفر را تقویت نمودم.

106- خدایا مرا ببخش که :  در زیارت حج متوجّه نبودم.

107- خدایا مرا ببخش که :  در مسافرت به همراهان کمک نکردم.

108- خدایا مرا ببخش که :  زیارتم برای چشم خلق بود.

109- خدایا مرا ببخش که :  در بیت المال تصرّف نمودم.

110- خدایا مرا ببخش که :  در حقّ النّاس تصرّف نمودم.

111- خدایا مرا ببخش که :  در نزول رحمت شاکر نبودم.

112- خدایا مرا ببخش که :  در سلامتی ناسپاس بودم.

113- خدایا مرا ببخش که :  در مریضی رضای تو را ندیدم.

114- خدایا مرا ببخش که :  در شفای تو زبان شکر نداشتم.

115- خدایا مرا ببخش که :  از محنت دیگران غمگین نشدم.

116- خدایا مرا ببخش که :  به شادی دیگران رشک و حسد بردم.

117- خدایا مرا ببخش که :  اوقات خود را به لهو و لعب گذراندم.

118- خدایا مرا ببخش که :  با دیگران بداخلاقی نمودم.

119- خدایا مرا ببخش که :  بوی دهان و بدنم دیگران را معذّب ساخت.

120- خدایا مرا ببخش که :  بر مسافرین عنایت نداشتم.

121- خدایا مرا ببخش که :  به مرزداران کمک نکردم.

122- خدایا مرا ببخش که :  رجوع خلق را به خود غنیمت ندانستم.

123- خدایا مرا ببخش که :  در مصرف نعمتها اندازه نگه نداشتم.

124- خدایا مرا ببخش که :  به دستگیری نیازمندان نشتافتم.

125- خدایا مرا ببخش که :  مهر غیر تو را از دل نراندم.

126- خدایا مرا ببخش که :  به جفای دیگران تن دادم.

127- خدایا مرا ببخش که :  قرآن در خانه ام مظلوم بود.

128- خدایا مرا ببخش که : در حقوق خانوادگی اعتدال نداشتم.

129- خدایا مرا ببخش که :  از لطف به پدر و مادرم کوتاهی کردم.

140- خدایا مرا ببخش که :  چشم خلق را بر رضای تو ترجیح دادم.

141- خدایا مرا ببخش که :  در امر احیاء دین تو همّت نکردم.

142- خدایا مرا ببخش که : خدایا مرا ببخش که :  ارادتمندان درگهت را تقویت نکردم.

143- خدایا مرا ببخش که :  در اطعام گرسنگان شرکت نکردم.

144- خدایا مرا ببخش که :  در پیوند قلوب مؤمنین کم توجّه بودم.

145- خدایا مرا ببخش که :  در اصلاح امور جامعه فعّال نبودم.

146- خدایا مرا ببخش که :  به ذکر نام تو نپرداختم.

147- خدایا مرا ببخش که :  عمل من تضعیف دین تو بود.

148- خدایا مرا ببخش که :  از تدبّر در روز و شب بهره نگرفتم.

149- خدایا مرا ببخش که :  خانه ام را پناه بی پناهان نکردم.

150- خدایا مرا ببخش که :  سفره ام را ارزانی گرسنگان نشد.

151- خدایا مرا ببخش که :  بر بی کسان ترحّم نکردم.

152- خدایا مرا ببخش که :  عبادتم ریاکارانه بود.

153- خدایا مرا ببخش که :  در تربیت فرزندان کوتاهی کردم.

154- خدایا مرا ببخش که :  از احترام به سادات غافل بودم.

155- خدایا مرا ببخش که :  از مطالعه کتب حقّه بی نصیب بودم.

156- خدایا مرا ببخش که :  به دوستان خود به لطف نبودم.

157- خدایا مرا ببخش که :  به دشمنان تو به غیض نبودم.

158- خدایا مرا ببخش که :  با پدر و مادر به تندی رفتار کردم.

159- خدایا مرا ببخش که :  به خواهر و برادر بی توجّه بودم.

160- خدایا مرا ببخش که :  از اعتراف به گناه خود سرباز زدم.

161- خدایا مرا ببخش که :  در محضرت ادب را رعایت نکردم.

162- خدایا مرا ببخش که :  بندگی مقبولی برایت نکردم.

163- خدایا مرا ببخش که :  بندگان درگهت را کوچک شمردم.

164- خدایا مرا ببخش که :  برای توبه اقدامی نکردم.

165- خدایا مرا ببخش که :  توفیق شرکت در جهاد تو را نداشتم.

166- خدایا مرا ببخش که :  در پرداخت حقوق شرعیه کوتاهی کردم.

167- خدایا مرا ببخش که :  در برابر ظلمات سکوت کردم.

168- خدایا مرا ببخش که :  روزی حلال تو را به حرام آلوده کردم.

169- خدایا مرا ببخش که :  در عبادات خود خالص نبودم.

170- خدایا مرا ببخش که :  برای چشم خلق و ریا عبادت کردم.

171- خدایا مرا ببخش که :  چشم طمع به مال مردم داشتم.

172- خدایا مرا ببخش که :  لذتّ های مادّی را بر معنویات ترجیح دادم.

173- خدایا مرا ببخش که :  وقتم را صرف بیهودگی کردم.

174- خدایا مرا ببخش که :  از مطالعه امور حقّه تو غافل شدم.

175- خدایا مرا ببخش که :  آبروی مردم با اعمالم مورد تعرّض شد.

176- خدایا مرا ببخش که :  قلمم به تحقیر دیگران رفت.

177- خدایا مرا ببخش که :  زبانم به تمجید ستمگران باز شد.

178- خدایا مرا ببخش که :   چشمانم محبّت را از بینوا دریغ کرد.

179- خدایا مرا ببخش که :  دستانم بخشندگی اش را دریغ کرد.

180- خدایا مرا ببخش که : گوشهایم غیبت مردم شنید.

181- خدایا مرا ببخش که :  با اعتبارم به حقّ دیگران تاختم.

182- خدایا مرا ببخش که :  لباس فخر و مباهات پوشیدم.

183- خدایا مرا ببخش که :  به تهمت بی گناه اقدام کردم.

184- خدایا مرا ببخش که : در امر به معروف و نهی از منکر کوتاهی کردم.

185- خدایا مرا ببخش که :  با سکوتم حقّ دیگران ضایع شد.

186- خدایا مرا ببخش که :  در تذکّر به دیگران جانب ادب نگاه نداشتم .

187- خدایا مرا ببخش که :  اعمالم به تظاهر سپری شد.

189- خدایا مرا ببخش که :  تحمّل مخالف خود را نکردم.

190- خدایا مرا ببخش که :  در مقابل بیگانگان خودباخته شدم.

191- خدایا مرا ببخش که :  به بهتر از خودم رشک ورزیدم.

192- خدایا مرا ببخش که :  در مسیر بندگی تو شاکر نبودم.

193- خدایا مرا ببخش که :  چشمم به گناه دنیا آلوده شد.

194- خدایا مرا ببخش که :  از این که به تحصیل علم مفید اقدام نکردم.

195- خدایا مرا ببخش که :  از محضر علما و دانشمندان بهره نبردم.

196- خدایا مرا ببخش که :  از شکر نعمتهای تو غافل شدم.

197- خدایا مرا ببخش که :  حضور قلبم در نمازها شیطانی بود.

198- خدایا مرا ببخش که :  در شادی و تندرستی شاکر نبودم.

199- خدایا مرا ببخش که :  در غم و گرفتاری کفران کردم.

200- خدایا مرا ببخش که :  به اجتماعات در راه تو شرکت نکردم.

201- خدایا مرا ببخش که :  در آداب معاشرت کوتاهی کردم.

202- خدایا مرا ببخش که :  خیرات در راه تو را نادیده گرفتم.

203- خدایا مرا ببخش که :  به کودکان و یتیمان توجّه نکردم.

204- خدایا مرا ببخش که :  در راه ماندگان را در نیافتم.

205- خدایا مرا ببخش که :  فقیران را از خانه ام راندم.

206- خدایا مرا ببخش که :  در داد و ستد اجتماعی غش نمودم.

207- خدایا مرا ببخش که :  رقیب خود را فریفتم.

208- خدایا مرا ببخش که :  در شهادت صداقت نداشتم.

2.9- خدایا مرا ببخش که :  قسم دروغ خوردم.

210- خدایا مرا ببخش که :  منشأ ضرر برای غیر شدم.

211- خدایا مرا ببخش که :  الگوی بدکاری و انحراف شدم.

212- خدایا مرا ببخش که :  به بندگی تو افتخار نکردم.

213- خدایا مرا ببخش که :  امروزم بدتر از دیروز بود.

214- خدایا مرا ببخش که :  از اعتماد دیگران سوء استفاده کردم.

215- خدایا مرا ببخش که : از صحنه های روزگار متنبّه نشدم.

216- خدایا مرا ببخش که :  به پیمان خود ارج ننهادم.

217- خدایا مرا ببخش که :  برای دیگران مزاحمت ایجاد کردم.

218- خدایا مرا ببخش که :  از این که به اهل علم توجّه نکردم.

219- خدایا مرا ببخش که :  از این که زبانم را به ذکر تو مشغول نکردم.

220- خدایا مرا ببخش که :  اخلاقم موجبات سلب آسایش دیگران شد.

221- خدایا مرا ببخش که :  کینه و نفرت دشمنان تو در دلم نبود.

222- خدایا مرا ببخش که :  رفتارم آلوده به عجب و نفاق بود.

223- خدایا مرا ببخش که :  از غیبت دیگران فروگذار نشدم.

224- خدایا مرا ببخش که :  در زمین تو به تکبّر راه رفتم.

225- خدایا مرا ببخش که :  چشم مادرم را نگران گذاشتم.

226- خدایا مرا ببخش که :  پدرم را به رفتار خود آزردم.

227- خدایا مرا ببخش که :  در وصل رحم فامیل و اقوام کوتاهی کردم.

228- خدایا مرا ببخش که :  اسرار دیگران را فاش کردم.

229- خدایا مرا ببخش که :  به پیران و سالخوردگان بی توجّه بودم.

230- خدایا مرا ببخش که :  در جائی که باید گذشت، نکردم.

231- خدایا مرا ببخش که :  در تأمین مایحتاج ملاحظه همسایه را نکردم.

232- خدایا مرا ببخش که :  رفتار دیگران را به تمسخر گرفتم.

233- خدایا مرا ببخش که :  به حقوق دیگران تجاوز کردم.

234- خدایا مرا ببخش که :  در کسب نیازمندیها مطیع هوای نفس شدم.

235- خدایا مرا ببخش که :  در مصرف اموال عمومی مقیّد نبودم.

236- خدایا مرا ببخش که :  رعایت حقوق همسری نکردم.

237- خدایا مرا ببخش که :  به مسافرین و در راه ماندگان بی توجّه بودم.

238- خدایا مرا ببخش که :  انعام الهی را ناسپاسی کردم.

239- خدایا مرا ببخش که :  در شرکت با دیگران جانب عدالت نگه نداشتم.

240- خدایا مرا ببخش که :  چشم طمع به ناموس دیگران داشتم.

241- خدایا مرا ببخش که : خود را از دیگران در حقوق مادّی مستحق تر دانستم.

242- خدایا مرا ببخش که :  پرندگان و جانوران اهلی را به ستم راندم.

243- خدایا مرا ببخش که :  با رعایت نکردن بهداشت به نفس خود ستم کردم.

244- خدایا مرا ببخش که :  موجب ایجاد خسارت به دیگران شدم.

245- خدایا مرا ببخش که :  در آشتی و وصل مؤمنان همّت نکردم.

246- خدایا مرا ببخش که :  زندگی ام به خور و خواب دوران گذشت.

247- خدایا مرا ببخش که :  در عبادات خود برایت شریک قرار دادم.

248- خدایا مرا ببخش که :  دیده ام آلوده نگاه حرام شد.

249- خدایا مرا ببخش که :  معده ام آلوده غذای حرام شد.

250- خدایا مرا ببخش که :  عامل مصرف حرام برای دیگران شدم.

251- خدایا مرا ببخش که :  در حفظ انعام و برکاتت کوتاهی کردم.

252- خدایا مرا ببخش که :  در دفاع از مرزهای دین تو کاهل شدم.

253- خدایا مرا ببخش که :  در گرفتاری ها دل به غیر تو بستم.

254- خدایا مرا ببخش که :  بیت المال را به مصرف شخصی خود رساندم.

255- خدایا مرا ببخش که :  از گفتن دروغ شرم نکردم.

256- خدایا مرا ببخش که :  به بندگانت از سر خیانت افترا زدم.

257- خدایا مرا ببخش که :  در مجالس عمومی به تکبّر حاضر شدم.

258- خدایا مرا ببخش که :  با بی اعتنایی مؤمنان را حقیر شمردم.

259- خدایا مرا ببخش که :  آیات و نشانه های الهی را کوچک شمردم.

260- خدایا مرا ببخش که :  با غضبم به خود و دیگران ظلم کردم.

261- خدایا مرا ببخش که :  با حرص دنیا مانع از توجّه به تو شدم.

262- خدایا مرا ببخش که :  قلبم را از کدورت گناه تیره کردم.

263- خدایا مرا ببخش که :  ماه میهمانی بر تو میهمان نشدم.

264- خدایا مرا ببخش که :  روزه ام را آلوده غیر تو کردم.

265- خدایا مرا ببخش که :  از ذکر شب و سحر غافل ماندم.

266- خدایا مرا ببخش که :  در خوردن و آشامیدن ملاحظه غیر نکردم.

267- خدایا مرا ببخش که : در زندگی و کار دیگران دخالت بی جا کردم.

268- خدایا مرا ببخش که :  وابسته خود را از خود رنجاندم.

269- خدایا مرا ببخش که : غریب و بی پناه را از خود راندم.

270- خدایا مرا ببخش که : در فهم و درک مقام تو کوتاهی کردم.

271- خدایا مرا ببخش که :  از صفات جمال و جلال تو غافل شدم.

272- خدایا مرا ببخش که : تسبیح و ستایش من جاهلانه و حقیر بود.

273- خدایا مرا ببخش که :  از تدبّر در آفاق و انفس بی بهره بودم.

274- خدایا مرا ببخش که :  بنده ناآگاه و حقیر بودم.

275- خدایا مرا ببخش که :  بنده ای در خور شأن تو نبودم.

276- خدایا مرا ببخش که :  از این که عمری را به شک و تردید گذراندم.

277- خدایا مرا ببخش که :  به ندای تو لبیک نگفتم.

278- خدایا مرا ببخش که :  زبان شکر نعمات تو را نداشتم.

279- خدایا مرا ببخش که : در قضاوت طرف ظلم را گرفتم.

280- خدایا مرا ببخش که :  چشم ضعیف و ناتوان را گریان ساختم.

281- خدایا مرا ببخش که :  از رساندن روزی به نیازمندان دریغ کردم.

282- خدایا مرا ببخش که :  در توزیع حق عدالت نکردم.

283- خدایا مرا ببخش که :  به عیادت مریضان نرفتم.

284- خدایا مرا ببخش که : گرفتاری های دیگران عبرت من نشد.

285- خدایا مرا ببخش که :  از بذل روزی تو به بندگانت دریغ کردم.

286- خدایا مرا ببخش که :  عیب دیگران را پرده پوشی نکردم.

287- خدایا مرا ببخش که :  تقدّس نمایی کردم.

288- خدایا مرا ببخش که :  ادّعا کردم ولی محبّ واقعی تو نبودم.

289- خدایا مرا ببخش که : در کارهایم اخلاص نداشتم.

290- خدایا مرا ببخش که :  از خوف تو نگریستم.

291- خدایا مرا ببخش که : با گناهانم از شهدا و انبیاء آبرو بردم.

292- خدایا مرا ببخش که :  از روی جهل و نادانی مرتکب گناه شدم.

293- خدایا مرا ببخش که :  دین دیگران را بر گردن نهادم.

294- خدایا مرا ببخش که :  در حاجت خود به ناحق اسرار کردم.

295- خدایا مرا ببخش که :  سوءظن به دیگران داشتم.

296- خدایا مرا ببخش که :  به تو حسن ظن نداشتم.

297- خدایا مرا ببخش که :  ادّعای ایمان داشتم ولی وفاداری نکردم.

298- خدایا مرا ببخش که :  به خاطر دوری تو به کمال نرسیدم.

299- خدایا مرا ببخش که :  در وظایف دینی خود سهل انگاری کردم.

300- خدایا مرا ببخش که :  از فرامین تو سرکشی کردم.

وباز هم مرا ببخش ، صدها مرتبه دیگربرای هزاران کار کرده و نکرده که فقط تو غفار الذنوبی و تو الرحم الراحمینی!

بار الها! حاشا به کرمت اگر لطف و عنایت و حضور معرفتت را از من دریغ فرمایی و امیدم را ناامید گردانی!

خدایا! مگر تو پناه بی پناهان و چاره ساز بیچارگان و فریادرس درماندگان نیستی؟

مگر تو خدایی نیستی که درگاهت به روی هر کسی که هیچ دری به رویش باز نیست، باز است؟ پس  مرا ببخش که همه امیدم به لطف و کرم توست.

خدایا! من بنده ی تکوینی تو هستم به لطف خود مرابنده ی عقلی وشریعت خود قرارداد.

خدایا! من مشتاق ارتباط ومؤانست با تو هستم مرا در جوار محبت خود هم کلام کن.

خدایا ! مرا به بارگاه قدسی خود اجازت فرما تا سفره دل زندگی ام را بگشایم.

خدایا! تو را به مهربانی و شفقت شناخته ام، مرا در سایه عنایت خود مستفیض فرما.

خدایا! این تو بودی که در همه حال مرا از محنت و بیچارگی نجات دادی،پس به لطف خود سلامتی،آبرومندی،افتخار وسربلندی دنیا و آخرت را نصیبم کن.

آمین یا رب العالمین